Terwijl series links en rechts aan het innoveren geslagen zijn (met wi elend succes, als er van ‘succes’ überhaupt al sprake is), blijft Tales of Xillia bij wat het goed kent – tot in het extreme. Wie een snelle blik werpt op de game zou zomaar kunnen denken dat hij naar Tales of Vesperia of Tales of Graces zit te kijken. Uit elk facet van deze game druipt het DNA van een conventionele serie: het vechtsysteem, de anime-clichés, de stijlvoering, etc. En dat maakt deze titel een zeer begrijpelijke, voor wie bekend is met de reeks.
Millia of Jude
Direct aan het begin kiest de speler of hij met de schaars geklede heks Millia of de student geneeskunde Jude aan de slag gaat. Veel verschil maakt het niet, aangezien de twee het grootste gedeelte van de game samen op reis zijn. Heel af en toe splitsen ze even op, waarna ze elkaar snel weer tegenkomen. Maar op die zeldzame momenten overheerst vaak onduidelijkheid, ongetwijfeld bedoeld om je te verleiden tot een tweede keer spelen. De verhaallijn die ze volgen is bijzonder in de zin dat het nooit nalaat om te verra en, zelfs verderop in de game. De ondertoon van religie is met een beetje fantasie zelfs te lezen als een afspiegeling van onze maatschappij, maar echt gedurfd is het nooit, laat staan dat het ergens hoogstaand wordt.
Qua gameplay zien we zoals gezegd dezelfde basis als in al die andere Tales-games. Monsters zien we op de map. Raken we ze aan, dan komen we in een gevecht cherm terecht waarin we in real-time de strijd met ze aanbinden. Knopje om gewoon te rammen, knopje (of pookje) om je speciale aanvallen uit te voeren, knopje om te verdedigen en knopje om vrij rond te lopen in plaats van recht op de vijand af. En zo rennen we over open velden op weg naar het volgende dorpje, leven we van het ene dialoogschermpje naar het andere tu enfilmpje toe. Zo was het altijd al en zo is het nu weer.
Op zoek naar succes
Het is moeilijk om de vinger te leggen op het precieze aspect dat Tales of Xillia alsnog een fantastische game maakt, maar de opties zijn eindeloos. Iets simpels als de mogelijkheid om je personages te voorzien van lollige attributen zou verantwoordelijk kunnen zijn, of de verra ingen die de innemende verhaallijn met zich meebrengt. Is het mi chien de mogelijkheid om gevechten in deze game af te werken met vier vrienden, die elk een personage onder hun hoede nemen? Wie weet. Maar het zou ook de mogelijkheid kunnen zijn om winkels in de game afzonderlijk te upgraden. Lever je resources in bij bijvoorbeeld de weapon shop, dan worden die omgezet in punten vergelijkbaar met experience. Het levert je kortingen op en je speelt er nieuwe wapens mee vrij. En in plaats van blind alles in te leveren, houd je beter even rekening met bonu en die verschillende aanbieders voor verschillende resources bieden.
En als dat het niet is, dan is het mi chien toch het upgrade-systeem, een web vol skills en statistieken vergelijkbaar met Final Fantasy X’s sphere grid of Final Fantasy XIII’s Crystarium. Jij bepaalt waar je de punten (die je krijgt bij elk level dat je personage stijgt) verdeelt. Net zoals dat jij bepaalt welke strategieën de computergestuurde A.I. mee de strijd in neemt. Zijn we nu nog niet doorgedrongen tot de precieze reden dat Tales of Xillia zijn klauwen zo in je vrije tijd zet? Waarschijnlijk niet, we durven de presentatie namelijk ook niet uit te vlakken. Het zijn niet eens de schitterende omgevingen of de kleurrijke schilderijen waar je doorheen wandelt die de show stelen. Die eer is zonder twijfel weggelegd voor de perfecte soundtrack. Die gaat er met de titel ‘beste soundtrack van deze generatie’ vandoor, tenminste, in het genre van de Japanse rpg.
Geen hogere wiskunde
Nog voordat het eerste tiental uren voorbij is, laten we het achterwege om op zoek te gaan naar de reden dat Tales of Xillia zo succesvol is. Het zal een combinatie zijn van al het bovenstaande, wat op zijn beurt weer het resultaat is van vele delen sleutelen. Terwijl vechten in het gros van de Japanse rpg’s vandaag de dag als werken aanvoelt, is het in deze game een genot. Terwijl de clichés in genregenoten voor gezucht zorgen, pa en ze hier feilloos in een verhaal dat ondanks zijn meeslepende insteek altijd luchtig blijft. Kort door de bocht is het dan ook geen hogere wiskunde: Tales of Xillia is nergens gedurfd en het oogst nergens lof voor innovatie. Wat het wel doet: simpelweg een van de beste rpg’s van deze generatie zijn, vooral voor wie op zoek is naar een emulatie van de hoogtijdagen van het genre.