Aan de ene kant heb je de driedimensionale Mario-games, die om de zoveel tijd het roer helemaal omgooien en vriend en vijand verra en met een compleet nieuw concept. Denk aan Super Mario Galaxy en Super Mario 64. Aan de andere kant heb je de New Super Mario Bros.-reeks, die de tweedimensionale gloriedagen van Mario tot de laatste druppel uitmelken en ondanks solide gameplay weinig vernieuwing bieden. In 2011 verscheen Super Mario 3D Land, die een brug sloeg tu en beide werelden door de 3D-wereld van Mario zo compact mogelijk te maken en tot de kern terug te brengen. Hier konden fans van beide typen spellen zich thuisvoelen.
Niet zo grensverleggend
We geven toe dat we liever de volgende stap in de ‘echte’ 3D Mario-games hadden gezien op de Wii U. In Galaxy 1 en 2 werden we constant verrast en we waren razend benieuwd waar Mario na zijn ruimteavonturen nog naartoe kon gaan. Super Mario 3D World is echter een voortzetting van 3D Land: korte levels die zich als mix tu en 2D- en 3D-platformer laten spelen. Dat geeft meer mogelijkheden voor creativiteit dan de ‘platte’ New Super Mario Bros.-games, maar is niet zo grensverleggend als we van Mario’s overige consoleavonturen gewend zijn.
Zet je je daar overheen – en dat kost echt niet veel moeite – dan biedt 3D World een breed scala aan platformuitdagingen die nieuwe spelers gemakkelijk kunnen doorlopen en hardcore gamers laten zweten. Zoals inmiddels de norm is, bieden de eerste werelden simpel uitspeelbare levels, terwijl latere levels (en vooral de uitdagingen die komen nadat je het spel voor het eerst ‘uitspeelt’) de moeilijkheidsgraad omhoog schroeven. Wil je echt alle levels hebben gezien, dan moet je in elke wereld drie verstopte sterren verzamelen, minstens één keer bovenin de vlag aan het einde van elk level springen en stempels verzamelen. Deze stempels geven je artwork van Mario en consorten – dat je vervolgens op Miiverse kunt posten – maar spelen dus ook een rol bij het ontgrendelen van nog meer speeluren.
Poezenpak
Gelukkig gooit Nintendo zoals gebruikelijk genoeg nieuwe elementen in de kookpot om er een nieuw smaakje aan te geven. De meest opvallende toevoeging is het kattenpak, die Mario in een poezelig beest verandert. Daarmee kan hij voor korte tijd op muren klimmen. Dat klinkt wellicht niet zo revolutionair, maar het leveldesign is hier daadwerkelijk op toegespitst. Al vroeg in het spel stuit je in levels op hoge heuvels en muren die alleen overkoombaar zijn in kattenvorm. Dat geeft Nintendo de mogelijkheid extra uitdagingen te verstoppen op lastig te bereiken plekken en dat is voor spelers die graag het onderste uit de kan halen een extra motivatie om op ontdekkingstocht te gaan. Nadat je werelden voor het eerst uitspeelt en het voordeel van over muren klimmen duidelijk wordt, zul je levels opnieuw willen verkennen. Niet horizontaal, zoals gebruikelijk, maar verticaal. Het geeft 3D World een extra dimensie.
Naast het poezenpak kun je nu ook in het schild van een Koopa kruipen en rondrollen, of een Goomba-masker opzetten en niet opvallen voor vijanden. Of je pakt een schietblok en geeft de kannonnen een koekje van eigen deeg. Óf je draagt een vleesetende plant mee om vijanden op te slokken. Items als het Tanooki-pak en de paddenstoel die je schermvullend groot maakt keren ook weer terug. Bepaalde levels zijn toegespitst op de functionaliteit van één van de outfits, wat tot het einde ervoor zorgt dat de gameplay gevarieerd blijft.
De Mario-formule is zo inmiddels zo bekend dat elk nieuw element opvalt. Zo zijn er (eindelijk!) weer eens wat nieuwe omgevingen te vinden, waaronder kermisachtige levels, en krijgt Toad zelfs zijn eigen levels. Hierin kun je alleen maar rondlopen en het beeld alle kanten op draaien, terwijl je de kleine paddenstoel begeleidt bij het vinden van alle sterren zonder in het diepe te vallen of door vijanden geraakt te worden. Ook bevat het spel een aantal nieuwe vijanden en keren oudgedienden weer terug, waaronder de lastig te stuiten Koopa met American Football-tenue uit Super Mario World. Nintendo heeft voor het eerst in lange tijd ook weer een aantal nieuwe eindbazen bedacht. Dat was broodnodig, nadat we in de afgelopen pakweg vijf games ontelbare keren hebben afgerekend met de Koopa Kids.
Vertier (of frustratie) voor vier
Een multiplayermodus voor vier spelers verlengt de tien tot twintig uur die je nodig hebt om de game uit te spelen (afhankelijk van of je het spel in één keer wil doorlopen of alle geheimen wil vinden) aanzienlijk. Net zoals in Super Mario Bros. 2 kun je kiezen om met Mario, Luigi, Prince Peach of Toad te spelen en elk van deze personages heeft sterke en zwakke punten. Mario is een all-rounder, Luigi springt hoger, Prince Peach kan kort zweven en Toad is pijlsnel. Het is voor het eerst dat spelers met zijn vieren een driedimensionale Mario-platformer kunnen verkennen. Dit zorgt voor enkele avonden vertier met vrienden op de bank (een online modus ontbreekt wederom), al wordt de actie op een gegeven moment wat te chaotisch. De levels bestaan uit verschillende lagen en wanneer je een andere kant op gaat dan je medespelers, is iemand al snel de dupe doordat hij buiten beeld valt. Het gevolg is dat je je vrienden constant probeert bij elkaar te houden, wat vooral in latere levels frustratie oplevert.
Rest ons nog één van de meest opvallende verbeteringen: het is voor het eerst dat een driedimensionale Mario-platformer in HD te spelen is en daar likken wij onze vingers bij af. De kleuren spatten van je scherm en zoals het bedrijf al met NintendoLand bewees, lijkt Nintendo een expert in het vormgeven van verschillende stoffen (gras, hout en water) en lichteffecten. Voor een Mario-game heb je natuurlijk niet de realistische details uit een Gears of War of The Last of Us nodig, maar het is verfri end om het bekende universum zo haarscherp en kleurrijk te mogen aanschouwen. Daarbij voegt Nintendo waar het kan wel degelijk details toe. De stofwolken van de personages die rondrennen, regen die Mario en de camera natmaken en paardenbloemen die wanneer je er langs loopt hun steeltjes verliezen, dragen allemaal bij aan de levendigde spelwereld van 3D World. Laat je echter niet misleiden door de officiële screenshots van Nintendo. Daarin staat de camera heel dicht op de speler en lijken de spelwerelden zo uitgebreid als in Super Mario 64. In de game staat de camera toch echt schuin boven Mario en speelt het spel een stuk traditioneler.
Na het uitspelen van Super Mario 3D World hadden wij een voldaan gevoel, maar konden we de prikkelende sensatie van teleurstelling niet onderdrukken. 3D World is niet de revolutionaire nieuwe stap voor de besnorde loodgieter zoals Super Mario 64 en Galaxy dat wel waren. Het is eerder een viering van alles dat Mario-games zo leuk en goed maakt, aangekleed in een uiterst gelikt jasje en uitgebreid met talloze geheimen en korte uitdagingen. Een titel die iedere Nintendo-liefhebber dit najaar wil en moet spelen, maar niet een game die een nieuw perspectief biedt voor gamers die de lokroep van Nintendo’s mascotte tot nu toe hebben kunnen weerstaan. Super Mario 3D World is een echte kerstgame waar je blij van wordt, zonder dat je het idee hebt iets vernieuwends te ervaren.