Dit is een ‘director’s cut’ van een game die al een tijdje op Steam verkrijgbaar is.Deze game beloofde space combat weer op de kaart te zetten en appelleerde aan fans van Wing Commander en X-Wing versus Tie-Fighter. Nu is Strike Suit Zero verkrijgbaar op PlayStation 4, met een aantal verbeteringen ten opzichte van het origineel.
Jij bent commander Adams, een vakkundige maar eigenwijze ruimtepiloot die nog één kans krijgt van zijn leidinggevende. En natuurlijk, op dat moment breekt de spreekwoordelijke hel los in een ruimte-oorlog vol plotwendingen en veel, heel veel gevechten. Dit alles wordt onderstreept door een soundtrack die erg doet denken aan Battlestar Galactica, met veel Oosterse invloeden.
Transform!
Na de eerste trainingsvlucht in een ‘gewone’ ruimtejager krijg je het bevel over een superschip dat kan transformeren naar een vliegende robot zonder voeten. Het ontwerp doet erg denken aan Hideo Kojima’s Zone of the Enders en roept bij ons de vraag op waarom iemand een robot wel benen geeft maar geen voeten. Dat is zoiets als een auto wel a en geven maar geen wielen. Maar hier geldt de ‘rule of cool’: het ziet er tof uit dus daar moeten we niet al te lang stil bij staan.
Je vliegt meer dan de helft van de tijd als een standaard ruimtejager, maar door vijanden op te blazen bouw je ‘energie’ op waarmee je kunt transformeren in de eerder genoemde voetloze vliegende robot. Op dat moment verandert de besturing en worden je wapens heel wat krachtiger.
3D besturing
Als ruimtejager vlieg je namelijk, zoals we dat van dit soort games gewend zijn, alsmaar rechtdoor en kun je met de twee sticks manoeuvreren. Gevechten verlopen zoals je dat verwacht van dit soort spellen: tegenstanders vliegen om je heen en jij kan ze locken voor een raket of je neemt ze onder vuur met je boordkanonnen.
Dat laatste vraagt uiteraard goed mikken. De tegenstander beweegt immers voorwaarts en om hem te raken moet je iets voor het vijandelijke schip mikken. Het spel helpt door een rond icoontje te tonen waar je op moet mikken om te raken. Vijanden kunnen ook raketten op jou afvuren en daar kun je een EMP-puls tegen inzetten. Vlak voor de raket inslaat (aangegeven door een steeds hogere toon) druk je op driehoekje en de raket is ontweken.
Als je voldoende energie hebt opgebouwd kun je overschakelen op robot-modus. Opeens hang je stil in de ruimte tot je met de sticks of schouderknoppen in een van de zes richtingen beweegt (op, neer, links, rechts, vooruit of achteruit). De besturing is plots heel erg 3D, wat in het begin om wat omschakeling vraagt. Tegelijk verandert je arsenaal. Je boordkanonnen zijn opeens veel krachtiger en je raketten kun je op meerdere doelen tegelijk locken, tot je een hele zwerm op diverse vijanden tegelijk loslaat. Er is in deze modus geen EMP, dus moet je met een dubbele tap in een richting je schip snel naar links of naar rechts laten vliegen om een raket te ontwijken.
Knallen of geknald worden
De mi ies die Adams moet doorstaan zijn hectisch en spannend, maar ook valt het spel hier vaak in herhaling. Mi ies bestaan uit ofwel het aanvallen van vijandelijke schepen, ofwel het verdedigen van iets tegen vijandelijke aanvallen. Dit levert wel hele toffe momenten op, bijvoorbeeld als je torpedo’s moet onderscheppen voor ze een bevriend fregat raken, of als je een enorm moederschip aanvalt door daar langs te scheren en de vijandelijke boordkanonnen uit te schakelen.
Rond dit alles is een plot geweven dat er niet echt toe doet. Het verhaal heeft voor zover wij konden zien geen keuzemomenten. Het is een aaneenschakeling van mi ies die met ingesproken stemmen van motivaties worden voorzien.
Overigens wil dat niet zeggen dat er geen reden is om een mi ie meerdere malen te proberen. Aan het eind krijg je een score waarmee je nieuwe wapens en schepen vrijspeelt. Ook zijn er bonusdoelen in mi ies die je niet hoeft te voltooien om het verhaal verder te laten gaan, maar die wel bonu en opleveren voor je almaar groeiende verzameling schepen.
Meer! Meer! Meer!
Daar komt bij dat de PS4-versie een extra campagne heeft met nog meer verhaal en (gelijksoortige) ruimtemi ies. Ook heeft de PS4-versie een extra Strike Suit die niet in de PC versie zat. Daarnaast hebben de makers geluisterd naar kritiek op de pc-versie. De PS4-versie heeft meer checkpoints tijdens mi ies, zodat we gelukkig, als we doodgaan, veel minder mi ies helemaal opnieuw hoeven spelen. De game is nog steeds lekker pittig maar veel minder frustrerend dan voorheen.
Al dat goede nieuws wordt een beetje teniet gedaan door de eentonigheid van de mi ies zelf en door het feit dat, hoe cool ook, de robotmodus niet zo veel toevoegt. Het voelt vooral als een tijdelijke power-up in een arcadegame. Er ontbreekt hierdoor het gevoel dat de robotmodus een tactische besli ing is. Het is meer een kwestie van: eindelijk, nu kan ik alles op het scherm snel opblazen.
Grafisch draait het spel in 1080p met 60fps, maar dat verbaast ons ook niet. Hoewel er veel op het scherm gebeurt zijn de modellen niet bijster complex en zijn er soms wel heel lelijke textures in beeld. De achtergronden (nevels, planeten) zijn wel heel kleurig en geven een aardig gevoel van plaats in het heelal. Het is allemaal, om maar een woord te gebruiken, voldoende.
Dat geldt voor het hele spel. Het is gewoon leuk om weer eens door de ruimte te vliegen en vijanden in vuurbollen te veranderen. Na de campagnes hadden we het echter wel weer gezien. Erg jammer dan ook dat er geen multiplayermodus is. Want juist levende tegenstanders hadden Strike Suit Zero werkelijk tot grote hoogte kunnen doen stijgen.