Het was een aardig cadeautje van Capcom om eind vorig jaar Street Fighter II Turbo HD Remix uit te brengen, maar ook niet meer dan dat. Want zeg nou eens eerlijk, je zat toch ook op Street Fighter IV te wachten? En nu de game er dan eindelijk is, kunnen we niet veel anders doen dan een diepe buiging maken voor Capcom. Street Fighter IV is namelijk de perfecte reïncarnatie van Street Fighter II geworden.
Door de jaren heen heeft de Street Fighter-reeks behoorlijk wat veranderingen ondergaan. Na het enorme succes van deel twee en alle bijbehorende subtitels, kregen we onder andere een filmversie, de EX-reeks, de Alpha-reeks en nog een VS.-reeks. De één was wat succesvoller dan de ander, maar niets kwam ook maar in de buurt van Street Fighter II. En dat geldt overigens ook voor de overige games uit het genre. Games die vaak leunden op randzaken zoals wapens, een leuke outfit voor je personages of vette graphics. De meeste ontwikkelaars vergaten echter om de basis van iedere vechtgame, de vechtbewegingen zelf, goed uit te werken. Capcom is dat gelukkig niet vergeten en keert terug naar de basis van de vechtgame, terug naar de basis van de serie en naar Street Fighter II.
Wanneer je Street Fighter IV voor de eerste keer opstart, lijkt het in veel opzichten nog steeds op de de game uit 1991. De keuze in spelopties is redelijk beperkt en je hoeft je slechts zorgen te maken om één ding: winnaar worden van een toernooi waar alleen de beste vechters van de wereld aan mee doen. Beginnende spelers zullen niet direct alle bewegingen van deze vechters onder de knie krijgen, maar na een paar uur spelen tover je waarschijnlijk al wel wat standaard acties zoals de Dragon Punch, Tiger Knee en de One Hundred Hand Slaps uit je gamepad.
Het mooie aan Street Fighter IV is dat Inzet wordt Beloond. Dit gegeven is tevens waar de serie veel van haar succes aan dankt. Vechtgames zoals Soul Calibur en Tekken leggen veel minder de nadruk op timing, terwijl in Street Fighter een milliseconde het verschil uit kan maken tu en winnen of verliezen. Het cliché 'easy to learn, hard to master' is op het lijf geschreven van Street Fighter IV en wordt in perfectie verwezenlijkt. De kans dat een beginnende gamer met button bashen wint van een geoefende speler is bijna nihil. En er zijn maar weinig vechtgames die de gamer op deze manier belonen voor zijn inzet en zijn loyaliteit aan de serie.
De game gaat veel dieper dan alleen maar wat 'laffe' klappen uitdelen aan de tegenstander. Een Hadouken (energiebal) is wel aardig, maar een Metsu Hadoken (een serie van energieballen) is natuurlijk veel beter. Beginners zullen de grootste moeite hebben om zo'n Metsu Hadouken uit te voeren, laat staan op het juiste moment te plaatsen. Maar ieder die al zijn ziel en zaligheid in Street Fighter IV legt, weet precies wanneer en hoe je zo'n speciale actie uitvoert. En daar blijft het niet bij. Zo hebben de vechters ook de mogelijkheid om bepaalde acties te annuleren en om vervolgens een compleet andere actie uit te voeren. Op deze manier kun je jouw tegenstander eenvoudig op het verkeerde been zetten om daarna een dodelijke aanval te plaatsen.
Nog een goed voorbeeld van de diepgang van de game is de geheel nieuwe Focus-beweging. Op het eerste gezicht lijkt deze Focus-actie een simpele beweging die je zonder al teveel poespas uitvoert (je kunt hem zelfs toewijzen aan één knop), maar schijn bedriegt. In het begin zul je de Focus-aanval af en toe gebruiken, maar in een combinatie van bewegingen komt hij pas echt tot zijn recht. Met deze Focus-actie kun je namelijk door een verdediging heen slaan en dat maakt de actie het ideale startpunt voor een succesvolle combo. Bereid je net een Focus-aanval voor, dan kun je zelfs één aanval van de tegenstander opvangen. Hij is dus ook geschikt voor defensieve doeleindes.
Vang je een klap op in de Focus-modus of daarbuiten, dan wordt de schade van deze aanval tevens toegevoegd aan je Revenge-meter. Zit deze vol, dan krijg je de beschikking over een Ultra Combo-beweging. Deze Ultra Combo-bewegingen ogen niet alleen erg bruut (de beste omschrijving is een Fatality aan de steroïden), maar delen ook belachelijk veel schade uit. Deze bewegingen zijn soms behoorlijk lastig om uit te voeren, maar vormen een geducht wapen wanneer je ze onder de knie hebt.
Naast de Revenge-meter krijg je ook de beschikking over een Super-meter. Deze balk vult zich naarmate je schade ontvangt of zelf uitdeelt. De Super-meter bestaat uit vier delen, waardoor je ervoor kunt kiezen om slechts één gedeelte te gebruiken. Gebruik slechts een klein gedeelte en je standaardbewegingen worden net iets beter. Wacht tot de hele balk gevuld is en je kunt er een Super Combo uit gooien. Deze Super Combo's maken het een stuk eenvoudiger om je tegenstander te bombarderen met een hele lading trappen en slagen, zonder dat je bang hoeft te zijn dat de reeks wordt onderbroken.
Street Fighter IV biedt niet alleen nieuwe bewegingen, maar ook nieuwe vechters. In deel vier zijn dat er zes in totaal, waarvan er twee verborgen personages zijn die je pas later vrijspeelt. Het is de makers trouwens gelukt om de vier nieuwe, standaard vechters een vechtstijl aan te meten die nog tamelijk origineel is. Zo zijn El Fuerte en Rufus beide begenadigde worstelaars, waarbij Rufus wat meer richting de Amerikaanse stijl van worstelen neigt, waar El Fuerte een trouwe aanhanger van de Mexicaanse worstelstijl is. De eerste indruk van beiden is mi chien niet direct positief, maar verdiep je jezelf wat meer in de bewegingen van beiden, dan kom je erachter dat ze niet onderdoen voor de rest, met onberekenbare acties en gigantische combo's.
De andere twee, de mixed martial artist Abel en de geheimzinnige Crimson Viper, zijn minstens zo gevaarlijk als het vorige duo. Abel is een meester in het ontwijken van aanvallen en is vooral goed in grab-bewegingen en Super Combo's. Crimson Viper is echter een geval apart, aangezien zij de beschikking heeft over een special pak. Hierdoor wordt ze niet alleen sneller, maar worden haar acties voorzien van een leuke bonus in de vorm van vuur of elektriciteit. Zowel Crimson Viper als Abel zullen, vooral op de wat hogere moeilijkheidsgraden, ongetwijfeld voor flink wat frustratie zorgen. Het is verbazingwekkend hoe goed de personages in de game zijn uitgebalanceerd. Een blik op de twintig beste vechters op de online leaderboards laat zien dat er niet één personage er uitspringt. Iedereen kan van iedereen winnen, mits je voldoende oefent. Dit toont nog maar eens aan dat Street Fighter IV wat betreft balans op eenzame hoogte staat.
De grafische stijl is een ander opvallend aspect. Niet alleen de indrukwekkende combo's spatten je scherm af, ook het totale uiterlijk van het spel is om je vingers bij af te likken. De makers hebben dan wel gekozen voor een 2D-gameplay, de beelden zijn dit allerminst. De 3D-personages zijn voorzien van een cell-shaded-sausje, wat het hele spel een behoorlijk anime-achtig uiterlijk mee geeft. Het past allemaal precies bij de Street Fighter-reeks, zonder dat het uiterlijk daarbij de boventoon gaat voeren. Datzelfde geldt ook voor de achtergronden. De meeste zijn sterk beïnvloed door de achtergronden uit Street Fighter II, denk hierbij aan het straatje met de kippenslager, en zijn dit keer voorzien van, soms een beetje flauwe, semi-interactieve onderdelen.
Naast de standaard Arcade- en Versus-modus, zit er ook nog een trainings- en een challenge-modus in de game. En hoewel de trainingsmodus doet vermoeden dat je hier als beginnende straatvechter het meeste profijt van hebt, is het aan te raden om eens blik op de challenge-modus te werpen. In de challenge-modus kun je kiezen uit Time Attack, Survival en Trial, waarbij de laatste je de mogelijkheid biedt om de bewegingen van alle vechters uit te proberen. Vergis je echter niet, want Trial is mi chien wel de moeilijkste modus die erbij zit. Beheers je dit gedeelte, dan ben je al wel een aardig op weg om een echte straatvechter te worden.
Ben je zover dat je Hadoukens en Metsu-Hadoukens op ieder gewenst moment over het scherm laat vliegen, dan wordt het stilstaan tijd om ook online te gaan. Eenmaal online kun je kiezen of je een Ranked of een Unranked potje wilt knokken, respectievelijk met of zonder Battlepoints. Met deze Battlepoints kun je, als je er tenminste genoeg van verdient, laten zien dat jij de enige echte Street Fighter-kampioen bent. Ieder die Street Fighter IV voornamelijk online wil spelen, moet zich wel bewust zijn van het feit dat de game behoorlijk lag-gevoelig is. Bij Street Fighter IV draait alles om timing en zelfs een klein beetje lag kan ervoor zorgen dat je de wedstrijd verliest. Voor beginners levert dit echter niet zo heel veel problemen op, maar hardcore vechters zullen waarschijnlijk de oude vertrouwde multiplayer-modus, bekend onder de naam 'lekker met je vrienden op één bank', verkiezen boven het online-gedeelte.
Street Fighter IV is een perfecte vechtgame geworden. De oude stijl van Street Fighter II blijft zonder moeite overeind, terwijl Capcom genoeg nieuwe elementen heeft toegevoegd om een nieuw deel te verantwoorden. De nieuwe vechters pa en goed bij de rest en alles is optimaal in balans. Geoefende vechters kunnen nog steeds verwoestend uithalen, terwijl een gamer die nog nooit een Street Fighter-game heeft aangeraakt zich al aardig kan vermaken. De keuze van Capcom om alle onderdelen die de reeks in de loop der jaren heeft verzameld onder de loep te nemen en alle overbodige rotzooi eruit te gooien, heeft de game meer dan goed gedaan. Sterker nog, Street Fighter IV zou zo maar de Street Fighter II van de eenentwintigste eeuw kunnen worden.