RTS-games zijn nooit erg succesvol geweest op consoles. Halo Wars is met meer dan een miljoen verkochte exemplaren de meest succesvolle RTS op de console, maar dit valt in het niet bij de verkopen van RTS-games op de PC. De verklaring die hiervoor wordt aangedragen is dat de controllers van consoles niet geschikt zijn voor de complexe en nauwkeurige orders van RTS-games.
Creative A embly is het hier echter niet mee eens en beweert een technologie ontwikkeld te hebben die RTS-games ook op consoles goed speelbaar maakt. Ze stellen zelfs dat deze zogenaamde Whip-besturing sneller is dan de muis en het strategiegenre zal vernieuwen. Een boute bewering, die helaas niet helemaal wordt waar gemaakt.
De Whip-besturing is vernieuwend, dat moet worden toegegeven. Het is op sommige vlakken ook sneller dan de muis, maar qua nauwkeurigheid blijft het hopeloos achter. Dit komt niet doordat de muis in e entie superieur is aan alle andere besturingsvormen, maar omdat de Whip-besturing bij Stormrise niet goed werkt. Het idee leek zo veelbelovend. Met het rechterpookje kun je in het midden van het scherm een oranje lijn oproepen en met datzelfde pookje kun je hem vervolgens alle kanten op richten. Een beetje als de grote wijzer van een klok. Met deze lijn wijs je vervolgens een icoontje van een eenheid aan en binnen een fractie van een seconde is de desbetreffende eenheid geselecteerd. Deze icoontjes zweven aan de randen van je beeldscherm, naargelang waar de troepen zich bevinden. Is een eenheid in de verte voor je, dan zie je bovenin beeld een icoontje, is hij rechts van je, dan heb je ook rechts in beeld een icoontje. Een eenheid kan dus ook helemaal aan het andere kant van het level zijn, met een kleine beweging van je rechterpookje kun je hem meteen selecteren. Daarbij komen nog verschillende short cuts om eenheden die dichtbij zijn nog sneller te selecteren. Helaas klinkt dit vooral mooi op papier, in de praktijk werkt het simpelweg niet goed.
Zodra de strijd in Stormrise een beetje op gang begint te komen, verandert alles namelijk in één grote chaos. Dit mag dan in een echte oorlog ook zo zijn, in een game is het niet echt wenselijk. De hoofdreden hiervoor is het gebrek aan overzicht. In tegenstelling tot de meeste RTS-games zie je het slachtveld namelijk niet van boven, maar vanuit een camerastandpunt schuin boven de geselecteerde eenheid. Je ziet dus alleen wat je eenheden ook zien. Dit is mi chien wel vernieuwend en realistisch, maar ook vrijwel onwerkbaar. Als je veel eenheden op verschillende plekken tegelijk wilt aansturen, moet je continu met het Whip-systeem van eenheid wi elen en schiet de camera heen en weer met een ongekend spastische snelheid. Elke keer moet je weer opnieuw oriënteren en als je per ongeluk in de hectiek een verkeerde eenheid selecteert, weet je niet eens meer waar je bent.
Daar komt nog eens bij dat er hoogteverschillen in de game zijn, ook een van de vernieuwende elementen volgens Creative A embly. Door de hoogteverschillen zie je sommige vijander echter niet. Je kunt je voorstellen dat je er als speler niet vrolijk van wordt als je continu hoort “unit lost” en je weet niet eens waar vandaan de vijand je beschiet. Dit maakt het moeilijke coördineren van een aanval alleen nog maar frustrerender. Extra irritant is het dat je eenheden ook nog eens heel zwak zijn en al na enkele treffers sterven. Terwijl je bezig bent met het aansturen van de ene eenheid, is een andere dus alweer aan gort geschoten, zonder dat je weet om welke het gaat of waar het gebeurt is. Zelfs de dure luchteenheden kunnen weinig hebben en van rustig en weldoordacht een aanval uitvoeren is dus geen sprake. Het beste kun je nog zoveel mogelijk eenheden tegelijk op de vijand afsturen en hopen dat ze de vijand overspoelen.
Op sommige momenten werkt het Whip-systeem wel goed, maar dat is alleen als je in een klein gebied bent en met weinig eenheden speelt. Zodra je meer eenheden hebt en deze meer verspreid raken, ontbreekt het overzicht volledig. Je weet niet precies waar iets staat en de grote hoeveelheid op elkaar lijkende icoontjes maken het moeilijk om een eenheid te vinden. In de game schiet je dan ook geregeld als een gek door het hele level, op zoek naar de juiste unit. Dit is heel spijtig, want het op papier lijkt het Whip-systeem een goed alternatief voor de muis. Mi chien had Creative A embly beter een kleinschalige game kunnen maken, of een game waar wel een vogelperspectief aangehouden wordt. Bij Stormrise komt de besturing simpelweg niet tot zijn recht.
Helaas is de rest van de game ook niet om over naar huis te schrijven. De levels zijn bijvoorbeeld niet lelijk, maar wel heel erg grauw en levenloos. Bruin en grijs voeren de boventoon in deze game. Voor de eenheden geldt een beetje hetzelfde: ze zijn goed vormgegeven, maar voelen aan als vervangbaar en generiek kanonnenvoer. Ze sterven snel, zijn gemakkelijk te maken en je hebt nooit het idee dat je echt controle over ze hebt. De animaties zijn ook matig en in sommige gevallen ontbreken ze zelfs. Dan valt je infanterie bijvoorbeeld met bosjes tegelijk, maar zie je geen enkele vijand een aanval uitvoeren.
Wellicht kun je, als je heel erg veel tijd in de game investeert, en jezelf door de golven van frustrerende gameplay heen worstelt, nog plezier beleven aan Stormrise. De game kent namelijk een uitgebreide multiplayer-modus waarin je met tot acht personen tegelijk kunt vechten. Als je hierin tegen een groep mensen strijdt die evenveel moeite hebben met de game is het af en toe nog wel spannend. Hier moet je wel een beetje masochistisch voor zijn, want zelfs als je het Whip-systeem meester bent, voelt het spelen van Stormrise meer aan als lesgeven aan een kleuterklas dan als het spelen van een revolutionaire RTS.