Hoi schat,

Hoe gaat het? Alles goed met zoonlief?

Het kan zijn dat deze brief te laat is aangekomen, de postbode doet nogal raar. Hoe dan ook is dit mijn tweede week in het fictieve Trumbull Valley. Zoals je op de foto’s kunt zien is er helaas niet zo veel te beleven. Das niet zo raar, want het is hier afschuwelijk. De omgeving is dor, droog en kaal. Dit is zonder twijfel de lelijkste en raarste plek op aarde. Sommige mensen hebben geen schaduw, rechte lijnen zijn zonder uitzondering gekarteld, voorwerpen zakken door de grond en mensen lopen door elkaar heen als of er niets vreemds aan de hand is.

Maar dat is niet waarom ik je schrijf.

Ons jachtuitje is nogal uit de hand gelopen. Duizenden zombies hebben de kleine dorpjes in Trumbull overlopen. Waarom? Al sla je me dood. Wij weten van niets. Het leger doet raar. We moeten de soldaten helpen, maar mij helpen ze nauwelijks. Ik doe opdrachten voor ze, maar twijfel aan hun intenties. Gelukkig sta ik daarin niet alleen.

Ik heb een schuilplek gevonden bij een groepje mensen. Ze zetten me aan het werk en ik ben constant afgepeigerd, maar ik krijg er vriendschap, bescherming en een aandeel uit de voorraden voor terug. Gelukkig wisselen we diensten. Bovendien helpt het me om respect te verdienen. Daardoor krijg ik ook zeggenschap. Ik kan andere mensen huizen laten plunderen, onze thuishaven verbeteren of gebouwen toe-eigenen. Mede dankzij mij zijn we de succesvolste community in Trumbull.

Het groepje wordt steeds groter. Mensen blijven zich via de walkietalkie melden. Lekker gezellie natuurlijk, maar onze voorraden krimpen snel. We hebben een groter thuishonk (en een kok) nodig. Wellicht ga ik morgen op zoek naar een andere locatie. Maar mijn god, ik moet nog zo veel andere dingen doen. Ik moet groepjes zombies doodwalsen met een gevonden politieauto omdat ze anders de basis lastig vallen. Ik moet Infestations de kop indrukken. Ik moet onze vrienden aan de overkant van de akker helpen met het bouwen van vallen. Ik moet de de gunshop in het centrum doorzoeken; onze ammunitie raakt op.

Ik denk daar veel over na. Dat is belangrijk in Trumbull. Wie niet nadenkt, legt het loodje. Je moet slim en gevat zijn. Je moet kiezen welke taken je wel en niet oppakt. Aanvankelijk deed ik veel binnen de groep. Achteraf was dat niet onverstandig: ik werd snel atletischer, dodelijker en een betere sluiper (dat is belangrijk, zombies komen af op geluid!). Hoewel ik mijzelf blijf verbeteren, is mijn cardio constant een probleem. Ik ben direct uitgeput. Het eten van een zakje chips helpt me energie bij te tanken, maar rennen is alsnog niet mijn ding. Maar goed, dat is nu eenmaal de harde realiteit. En realisme is hier aan de orde van de dag. Los van de vleesetende zombies dan.

Wat ook opvallend is, is dat ik niet dood te krijgen ben. Vorige week werd ik in twee stukken teruggevonden, uit elkaar getrokken door een gigantische zombie. Ik ben gereïncarneerd als John, een vriend van me op de thuisbasis. Mij ken je niet meer terug, lief. Ik heb mijn lichaam verruild voor dat van een 40-jarige Nascar-fan. Ik klaag niet, hoor. Het werkt perfect zo. De bierbuik is enkel even wennen.

Mede daarom moet ik de laatste tijd zo vaak denken aan dat ene liedje uit die kutreclame. “Het houdt nooit op, niet vanzelf.” Het water moet constant schoongemaakt worden. Mensen blijven dingen aan me vragen. De voorraad moet aangevuld blijven. De zombies blijven maar komen. Aan dit alles komt wel degelijk een einde, maar het duurt nog dagen, zo niet weken, voordat ik dat bereikt heb. Nee, lief, echt, het houdt nooit op. Niet vanzelf.

Daar komt bij kijken dat ik me zo ontzettend alleen voel. Ik heb niemand om mee te spelen. Niemand. Het verkennen van de stad zou zoveel toffer zijn samen met jou.

Ik wil dat je hier bent.
Marcus