Indie-horrorgames met kwaadaardige wezens die je achtervolgen terwijl je een aantal objecten probeert op te rapen: een rage die afgelopen jaar ontketend is door Slender: The Eight Pages. Hierin hol je door een bos, op zoek naar acht pagina’s terwijl je door de gezichtsloze Slender Man achtervolgd wordt. Hoe meer pagina’s jij vindt, hoe agre iever hij wordt. Een goede proof of concept. Slender: The Arrival is ontwikkeld door hetzelfde team en dient als een geestelijk vervolg op The Eight Pages. Hier komt dat concept helaas minder goed uit de verf.
Niets nieuws
The Arrival is eng. Je gaat schrikken en zweten, maar wat je doet is niets nieuws. De game opent met een proloog die de verwachting schept dat het spel verder bouwt met exploratie en puzzels. Wat volgt is een herhaling van het concept uit The Eight Pages: objecten verzamelen/gebruiken om verder te mogen, terwijl je opgejaagd wordt. Als het geen pagina’s zijn, dan moet je wel generatoren aanzetten of ramen en deuren dichtmaken. Ja, het is een effectieve manier om je de stuipen op het lijf te jagen, maar je doelen zijn allemaal in e entie hetzelfde. Hierdoor wordt de gameplay na de eerste vertoning ervan al eentonig.
De omgevingen zorgen wel voor enige vorm van variatie. In plaats van alleen bo en hobbel je nu ook door verlaten mijnen en een overhoop gehaald huis, wat allemaal een stuk fraaier is vormgegeven dan het simpele bos uit The Eight Pages. Overdag schijnen zonnestralen door kleurrijke herfstbladeren en ‘s nachts zie je de koplampen van een verlaten pick-up truck in de verte flikkeren, terwijl je wordt blootgesteld aan het geluid van voetstappen om je heen. De sfeer zit er dus goed in, en zorgt ervoor dat je van de kleinste beweging op het scherm wel een beetje kan schrikken.
De wereld wordt verder in de spotlight gezet met brieven, notities en folders die je vooral tijdens rustmomenten vindt. Een folder over een nabij gelegen park of memo voor mijnwerkers geven het gevoel dat er in de wereld geleefd is. Er zit ook een narratief in verborgen dat je zomaar misloopt als je niet goed om je heen kijkt. Het verhaal dat verteld wordt, is niets nieuws: een vrouw wordt geteisterd door hallucinaties, wordt gek en verdwijnt. Twee keer raden wat jouw motivatie is om de enge omgeving door te gaan struinen. Het geeft reden om door te spelen, maar is gewoon niet boeiend genoeg om de hele spelwereld uit te kiemen voor meer flinters informatie.
Kunstmatige verlenging
The Arrival houdt je ongeveer twee uur bezig, wat aan de korte kant is. Wat je ervan weerhoudt het spel nog sneller uit te spelen, is de kunstmatige intelligentie die je constant op de hielen zit. Het gebeurt maar al te vaak dat de vijand je uit het niets bespringt, vooral wanneer je bijna het einde van een hoofdstuk bereikt. Het tweede hoofdstuk eindigt bijvoorbeeld met een lift die je activeert. Als de vijand vervolgens onder de lift verschijnt, en je alsnog weet te pakken, toont The Arrival zich van zijn slechtste kant. Dit voelt oneerlijk, wat angst omzet in frustratie. Omdat de game al zo kort is, lijkt de kunstmatige intelligentie zich vooral zo te gedragen om de speelduur te verlengen. Speel het door zonder af te gaan, en je hebt alles binnen een half uurtje gezien.
Wie hoopt op iets nieuws met Slender: The Arrival, gaat teleurgesteld zijn. Het is gewoon niet de horrorervaring die het had kunnen zijn. Alles dat nodig is om hier iets unieks van te maken is wat meer afwi eling. Al kost het spel dan een half uur om uit te spelen: het was je wel bijgebleven als een toffe, unieke ervaring. Met The Arrival kan je nog steeds flink griezelen, maar na één keer spelen vervaagt het in je gedachte tot niets meer dan onderdeel van de Slender-rage.