Wat gebeurt er na je dood? Verdwijn je in een eeuwig niets of keer je als slak terug? Skulls of the Shogun schildert in ieder geval een vervelend plaatje: een paar honderd jaar durende wachttijd om het dodenrijk te mogen betreden. Zelfs iemand met de imposante staat van dienst als de net overleden generaal Akamoto staat niet op de speciale gastenlijst en moet gewoon achteraan aansluiten. Tel daarbij op dat er een bedrieger onder zijn naam rondloopt en het is best te begrijpen dat Akamoto in een vlaag van woede de oorlog verklaart aan de heerser, of shogun, van het dodenrijk.
Een aantal andere soldaten die in de rij staan, zijn wel in voor een verzetje en sluiten zich aan bij de generaal. Hierdoor heb je als speler een klein legertje tot je beschikking om in ieder level de vijandelijke troepen te verslaan. Aangezien Skulls of the Shogun een turn-based strategiespel is, spelen de gevechten zich af per ronde, waarbij je vijf zetten mag doen voordat de (computergestuurde) tegenstander aan de beurt is. Omdat iedere eenheid maar één actie mag doen per ronde, moet je vaak je opties goed afwegen voordat je je toelegt op een besli ing.
Alle opties in het zicht
Buiten generaal Akamoto zijn er drie standaard eenheden: een boogschutter, een infanterist en een cavalerist. Iedere eenheid heeft zijn specifieke sterke en zwakke punten en heeft tevens een actieradius waarbinnen hij kan bewegen en aanvallen. Het ontbreken van een rooster op het speelveld is zowel een voordeel als een nadeel. Aan de ene kant zorgt het ervoor dat je de mogelijkheden die je telkens hebt op een heldere, visuele manier op het scherm ziet, maar aan de andere kant is het soms een flink geklooi om een vijand aan de rand van je cirkel aan te kunnen vallen of dekking te zoeken in een bos bamboe.
Doordat alle informatie steeds rechtstreeks op het scherm te zien is zonder dat er ook maar een menu aan te pas komt, is de game veel laagdrempeliger dan de meeste van zijn genregenoten. Alles wat je moet weten is in een oogopslag te zien. Maak echter niet de vergi ing om nu te denken dat dit een versimpeld strategiespel is. De echte strategen onderscheiden zich nog steeds iedere keer van de groentjes en de computer maakt korten metten met iedereen die eerst doet en daarna pas nadenkt. Geluk is nooit een factor in de strijd en een kleine fout kan verstrekkende gevolgen hebben.
Smorgasbord
Het uitschakelen van de vijandelijke generaal betekent een automatische overwinning, maar op dezelfde manier verlies je onmiddellijk. De generaal is wel meteen je meest krachtige eenheid, dus het is niet zo dat een strijd snel beslist is wanneer de tegenstander je generaal bereikt. Iedere eenheid, dus ook je generaal, is nog eens sterker te maken door het opeten van de schedels van gedode vijanden. Elke schedel geeft de betreffende soldaat extra gezondheidspunten en bij het eten van drie schedels verandert de eenheid in een demon, die de beschikking heeft over een aanvullende actie per ronde.
De vele opties die je hebt tijdens een ronde kunnen in het begin nogal overweldigend zijn, maar de game balanceert de moeilijkheidsgraad op een goede manier, zodat je tijd genoeg hebt om alles te leren voordat de levels echt uitdagend beginnen te worden. Zo heb je buiten het aanvallen van de tegenstander en het opeten van zijn schedel ook nog de mogelijkheid om rond te spoken op rijstvelden, barakken en altaren.
De altaren geven je, afhankelijk van het type, een monnik die gewonde soldaten geneest, vuur spuwt of vijanden wegblaast, wat handig is als ze nabij een afgrond staan. Het opeten van schedels geeft de monniken nieuwe vaardigheden, zoals het tot leven wekken van gedode soldaten en het oproepen van een bliksemstorm. Wanneer je een rijstveld in bezit hebt, verdien je iedere ronde rijst, wat de valuta is in het spel om nieuwe eenheden te kopen. Deze eenheden kun je alleen oproepen door het bezitten van een barak. De rijstvelden zijn echter na zes ronden leeg, waardoor het onmogelijk is om oneindig nieuwe soldaten op te roepen. Op deze manier heeft de game een duidelijk eindspel en duren potjes nooit urenlang.
School is uit
Wanneer je na ongeveer vijf uur klaar bent met de singleplayer, is het tijd om je nieuw geleerde vaardigheden te testen tegen andere menselijke tegenstanders in de multiplayer. De multiplayer is zowel op de bank als online (asynchroon en op de gebruikelijke manier) te spelen tegen drie andere generaals. Vooral de toevoeging van een asynchrone multiplayer is een slimme zet. Hiermee kun je via ieder platform waarop Skulls of the Shogun verkrijgbaar is (Xbox 360, Windows Phone, Surface en een PC met Windows 8) tegen elkaar spelen. Je speelt hierbij omstebeurt een ronde, waarna je zetten via internet naar de tegenstander worden gestuurd, die in zijn eigen tempo zijn zetten maakt. Het is alleen jammer dat de aanschaf op één platform niet een gratis versie oplevert op een ander platform, zoals bij Sony wel vaak het geval is tu en de Vita en de PlayStation 3.
De tijd die je in het leren van de systemen van Skulls of the Shogun steekt, is het uiteindelijk dubbel en dwars waard. De game beloont je progre ie met steeds complexer wordende situaties en geeft je tevens de grondbeginselen die overdraagbaar zijn naar minder verwelkomende strategiespellen. Het is mi chien wel ironisch dat juist na het bereiken van het dodenrijk er een hele nieuwe wereld voor je opengaat.