Sherlock Holmes: The Devil's Daughter | Gamer.nl

Sherlock Holmes: The Devil's Daughter | Gamer.nl

Door de jaren heen heeft Frogwares een aantal aardige Sherlock Holmes-games afgeleverd, maar meer dan aardig was het nooit. Dit leek even te veranderen met The Awakened (2006), dat verraste met sfeervolle beelden en een duistere, volwassen verhaallijn. Daarna kakten de games een beetje in met voor de hand liggende onderwerpen zoals Jack the Ripper.

Sherlock Holmes veranderde qua personage aanzienlijk door de jaren heen, met uitstapjes naar de charmante, moderne variant uit de televisieserie en de minder serieuze, frivole versie die we kennen uit de Guy Ritchie-films. Frogwares’ nieuwste versie lijkt in zowel uiterlijk als arrogantie nogal op reclameman Don Draper uit Mad Men. Het helpt daarbij niet dat de dialogen slecht zijn geschreven en Frogwares ons geen consistente gameplay voorschotelt.

Sherlock Hamms and the bad case of clichés

The Devil’s Daughter opent met een jongetje dat verschijnt aan 221b Baker Street. Het kind is zijn vader kwijt en aan Holmes de nobele taak om op onderzoek uit te gaan. Om te beginnen maak je middels een minispelletje een karakterstudie van het arme kind, waarbij je scant op opvallende kenmerken. Die eigenschappen zijn overduidelijk en je hoeft slechts wat te klikken op overduidelijke elementen zoals een hangertje met een geboortedatum. Zonder uitzondering zijn de profielschetsen ongeïnspireerd en ondubbelzinnig simpel. Het staat bijna haaks op de kla ieke verhalen van Arthur Conan Doyle, waar je constant ‘red herrings’ vindt die je op een dwaalspoor zetten. Nergens in The Devil’s Daughter is dat het geval.

Sherlock Holmes

In de eerste locatie, het huis van de weesjongen, valt op hoe klungelig de interface in elkaar steekt. Het gehele scherm zit vol met knoppen, pijltjes en hints in een lettertype dat lijkt te zijn gejat uit The Vanishing of Ethan Carter. Frogwares leent hopeloos slecht uit recente succesnummers, maar voert helaas nergens een speelstijl uit met hetzelfde talent. Net als de protagonist in bovenstaande game beschikt Holmes over extra zintuigen, maar ze voegen te weinig toe om intere ant te zijn. Het aan- en uitzetten van twee filters (‘focus’ en ‘imagination’) zorgt slechts voor uitstel bij het vinden van aanwijzingen en voelt nooit als logisch of behulpzaam.

Wilde jacht, vreemde keuzes

Naast de vreemde keuzes voor de zintuigen – en de onzinnigheid ervan – springt The Devil’s Daughter van de hak op de tak qua perspectief. Je begint met Sherlock, maar schakelt al snel naar andere personages. Moet er iemand gevolgd worden door Londen, dan kruip je bijvoorbeeld in de huid van een straatschoffie, met minispelletjes geleend uit bekende games van de laatste tijd. Zo zoek je à la Uncharted dekking bij het schaduwen van een persoon of volg je in de rol van Toby de speurhond een reukspoor à la The Witcher. Op de meeste momenten loop je echter à la Don Draper door Engelse interieurs op zoek naar aanwijzingen.

Sherlock Holmes

Moeilijker dan het omkeren van een stukje papier wordt het niet in de hoofdsegmenten van het spel. En al lijkt een minispelletje ingewikkeld, zoals de binnenkant van een slot doet vermoeden, de oplo ing is razend simpel. Bij bovenstaande puzzel kies je pa end gereedschap uit vijf opties en klik je een aantal keren op bevestigen. De enige momenten die aanspraak doen op je deductieve vermogens zijn die waarop je een voorwerp of aanwijzing mist en geen idee hebt hoe je verder komt. De oplo ing is in dat geval te vinden op een andere locatie, waar iemand doodeenvoudig het mi ende object aanlevert. Het gebeurt regelmatig dat een personage simpelweg zegt: ‘hee, ik vond hier een doosje met extra aanwijzingen’. Waarop je als speler denkt: laat me toch lekker puzzelen. Of zoals Arthur Conan Doyle het ooit zei: ‘Give me problems, give me work.’

Op veel momenten tijdens de vijf cases besef je bovendien dat vrijwel alle minigames en gameplay in The Devil’s Daughter geen invloed hebben en pure vulling zijn. Bij een ijzersterk verhaal waren de inspiratieloze puzzeltjes nog te vergeven, maar in het geval van The Devil’s Daughter is het funest. Op enkele avontuurlijke momenten in een Mayatempel en wat kla iek graafwerk in Londen na, doet deze game helemaal niets met alle kennis en ervaring uit de vele boeken, films, serie of games. Er is een stortvloed aan inspiratiebronnen waar Frogwares uit had kunnen putten, maar in plaats van de nodige focus levert het complete chaos op.

Sherlock Holmes

De achtste titel in de serie is uiteindelijk een allegaartje van stijlen, waarbij Frogwares naar hartenlust experimenteert terwijl de betere scriptschrijvers op vakantie lijken te zijn. De game voelt daardoor aan als een onwennige reboot, met nergens een binding met personages, puzzels of locaties. Dit is niet de Holmes uit de boeken, noch de Sherlock uit de films of serie. Het is zelfs niet de speurneus die we kennen uit de vorige games, wat The Devil’s Daughter ook voor Holmes-lezers en –spelers onintere ant maakt.

Sherlock Holmes: The Devil's Daughter is verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Gamer.nl speelde de PS4-versie voor deze recensie.

Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou