Wat hebben The King, Billy the Kid en Slash gemeen? Het zijn geweldige bijnamen die iedere concurrent angst inboezemen en bij elke discu ie onmiddellijk respect afdwingen. Shaun White's bijnaam 'vliegende tomaat' is daarentegen heel wat minder indrukwekkend. Hopelijk maakt de game wel een goede indruk.
In Shaun White Snowboarding staat vrijheid duidelijk centraal. Vanaf het moment dat je de game in je consolelade schuift tot aan de voltooiing van de laatste opdracht, word je nergens toe verplicht. Je zou het een sandbox-game met sneeuw in plaats van zand kunnen noemen. Het is dus feitelijk mogelijk de routes op de berg uit je hoofd te leren voordat je überhaupt aan het voltooien van de opdrachten bent toegekomen, maar dit is niet waarschijnlijk, aangezien de vier beschikbare bergen (Park City, Europa, Japan en Alaska) gigantisch veel mogelijkheden en routes bieden. Het is dan ook vrijwel onmogelijk twee keer hetzelfde pad af te leggen.
Hoewel de naam anders impliceert, leunt de game niet nadrukkelijk op 'het merk' Shaun White. Hij maakt regelmatig zijn opkomst, maar nergens word de geweldigheid van Shaun White je door de strot geduwd. Een goed teken, want niemand zit op ongenegeerde zelfverheerlijking te wachten. Uiteindelijk zul je met Shaun zelf de pistes af kunnen raggen, maar voordat je daaraan toe komt zul je eerst een lang pad naar de top moeten bewandelen. Dit doe je door simpele opdrachten op de berg te voltooien, zoals het verzamelen van gitaren of het scoren van zo veel mogelijk punten binnen een tijdslimiet. Naast deze kleine opdrachten zijn er ook 'Shaun's Quests' te spelen. Dit soort queestes doe je door steeds twaalf munten te verzamelen die op de vier bergen verspreid liggen. Als je ze alle twaalf hebt verzameld, ontvang je een nieuwe 'focus-power' om bijvoorbeeld mee door ijs te beuken.
Wanneer je onderaan de berg staat ben je gelukkig niet verplicht zelf weer terug naar de top te lopen, maar kun je een helikopter of skilift inschakelen om je te brengen. Door middel van de kaart (bereikbaar via de select- of back-knop) kun je jezelf naar bepaalde plekken 'transporteren'. Ook kun je zogenaamde beacons neerzetten tijdens het boarden. Via een druk op de knop word je teruggezet naar de plek waar jij de beacon hebt geplaatst. Nog een middel om jezelf over de pistes te bewegen is lopend, met het board op je rug. In onze optiek een nogal vreemde keuze, omdat de snelheid in Shaun White Snowboarding vrij hoog ligt terwijl het van je board afstappen je enorm uit de flow van de game haalt.
Shaun White Snowboarding is een prachtige game. De A a in's Creed-engine tovert waanzinnige vergezichten op je beeldscherm. Ook met de sfeer zit het op de bergen wel goed. Het landschap oogt als een fantastisch sneeuwoord en er is –voor zover mogelijk is op een piste- zeer veel diversiteit in de omgeving. Bovenaan de top is de sneeuw dik, de omgeving ruw en de kans op lawines (!) groot, terwijl onderaan de berg de sneeuw dun is en de pistes drukbevolkt zijn. Ubisoft heeft een waar snowboard-paradijs gecreëerd, elke rit van de top naar beneden voelt als een kick. Het door boompjes zigzaggen, het ontsnappen aan een lawine en de enorme snelheid: het draagt allemaal bij aan de geweldige atmosfeer. Helaas kent de game wel wat grafische bugs die vooral voorkomen wanneer je stilstaat of wandelt. Onze snowboards staken bijvoorbeeld regelmatig door muren, trappen, bergen en bomen heen.
De vrijheid die Ubisoft biedt is uniek, maar er kleeft wel een nadeel aan. Wanneer je begint, word je namelijk meteen in het diepe gegooid. Er wordt nauwelijks uitgelegd hoe de besturing werkt of hoe je vanaf dat punt verder moet. Vrijheid komt pas echt goed tot zijn recht wanneer je weet hoe je het kunt benutten, iets wat in Shaun White Snowboarding niet het geval is. Zo zul je munten moeten verzamelen om nieuwe eigenschappen te leren, maar het is niet duidelijk hoe belangrijk dit is of wat precies de gevolgen zijn. Een uitgebreidere tutorial was zeker geen overbodige luxe geweest en het is zeker geen schande als een game je eventjes bij het handje neemt en door de basisbeginselen leidt.
Daarnaast mankeert er ook wat aan de besturing. Door het combineren van de triggers met het rechterpookje voer je trucs uit (á la Skate), maar het is vrijwel onmogelijk dit systeem onder controle te krijgen. De uitleg is vaag en de uitvoering is te moeilijk, daardoor zul je jezelf vaak betrappen op hersenloos gedraai aan de rechterstick. Het grinden over rails gaat daarentegen weer zeer soepel, wat de balans mi chien enigszins weet te herstellen. Ook hadden de trucs wel wat meer over the top gemogen. Mogelijkheden om halsbrekende stunts uit te voeren komen maar sporadisch voor en echt veel gekker dan een frontflip wordt het niet. Shaun White Snowboarding valt het best te omschrijven als een mix tu en de oude Amped-games en de SSX-serie, het was waarschijnlijker beter geweest als er een bepaalde richting was gekozen.
Wat Shaun White Snowboarding echter perfect doet, is leuk zijn. Vooral in de onlinemodus komt dit perfect naar voren. Het is gewoon enorm tof om een berg af te gaan met een paar maten en elkaar daarbij te bekogelen met sneeuwballen. De onlinemodus is ook nog eens perfect bereikbaar, net als in bijvoorbeeld Burnout Paradise kun je jouw online-vriendjes (maximaal zestien) uitnodigen terwijl je speelt. Ubisoft heeft goed gekeken naar wat de onlinespeler wil, iets wat je terugziet in de hoge snelheid van navigatie en de in elkaar overvloeiende on- en offlinemodus.