Shank gaat van start in een Westernsetting. De lokale Saloon wordt bezocht door onze held, die dezelfde naam als het spel draagt; Shank. Hij is op zoek naar de Butcher, een befaamde worstelaar en slager. De slager zou een rol hebben gespeeld in de mislukte moord op onze hoofdpersoon. Gaandeweg komen we erachter dat Shank vroeger deel uitmaakte van een maffia-achtige familie die gerund wordt door Cesar. De leden van deze familie speelden allen een rol in de dood van Shank‘s vriendin Eva. Shank vertelt het verhaal van wraak op oude vrienden, net als Kill Bill. Gaandeweg het spel komen er meer momenten die verwijzen naar de film. Hoewel we deze extra diepgang zeker kunnen waarderen, springt het verhaal vrij vaak van de hak op de tak en introduceert het te snel nieuwe personages. Door deze te snelle introductie hebben de personages weinig diepgang en vergeet je ze helaas veel te snel.
Contrast
Natuurlijk is een boeiende verhaallijn belangrijk, maar bij een kla ieke sidescroller is het vooral die glorieuze actie die moet appelleren. Shank beschikt daarom over een klein arsenaal aan lange en korte afstandsbewegingen. Je maakt het meeste gebruik van een klein mesje dat een hoge aanval nelheid heeft en mooi te combineren is met de secundaire wapens. In het begin bestaan deze secundaire wapens enkel uit een motorzaag en een paar pistolen, maar later in de game speel je ook andere secundaire wapens vrij, waaronder een shotgun, machete en uzi. Om het vechtsysteem net dat beetje extra diepgang te geven, kun je aanvallen combineren tot combo’s en vijanden bestoken met granaten. Met de Pounce-beweging kun je daarnaast een slow motion sprong maken en de vijand op de grond in de houtgreep houden, waarna je hem met een wapen naar keuze veel pijn toedient. Er zijn nog een aantal extra bewegingen vrij te spelen, maar deze zijn op één hand te tellen en nauwelijks de moeite waard.
Daarnaast kom je slechts drie soorten vijanden tegen, die ook nog eens relatief eenvoudig zijn te verslaan. Wanneer je bij de traditiegetrouwe eindbaas komt, verandert echter alles. Eindbazen brengen je extreem veel schade toe en kosten veel tijd om te verslaan. Het contrast met de tu enliggende levels is dan ook erg groot. Waar je in sneltreinvaart door de levels heen raast, daar kosten de eindbazen teveel tijd. Met als gevolg dat er van een goede flow in Shank geen sprake is en de verveling al gauw toeslaat.
Samen knokken
De multiplayermodus van Shank vertelt de voorgeschiedenis van het singleplayer-verhaal. De verhaallijn biedt een uitdieping van Shank’s verleden en relatie met zijn geliefde Eva. Zo wordt in deze modus het personage Falcone geïntroduceerd, een vriend van Shank binnen de mafiafamilie die ook in het hoofdverhaal even acte de présence geeft. Wat de multiplayer uniek maakt is dat je samen bepaalde bewegingen kan uitvoeren. Zo kan de ene speler de ander een voetje geven bij zijn sprongen en hem hoog de lucht in lanceren. Deze beweging is maar op twee of drie plaatsen nodig om wat extra granaten te krijgen, waardoor het daadwerkelijke nut van de actie helaas ontbreekt. De andere toevoeging is een soort ‘tag-team’-beweging, waarbij de tweede speler een vijand - die in een houdgreep verkeert - overneemt van de ander, met allerlei spectaculaire worstelmoves tot gevolg. Verder vind je in de mutliplayer hetzelfde knokwerk, met als enige verschil dat je meer vijanden voor je kiezen krijgt.
Na het uitspelen van Shank, kun je je nog wagen aan de Hard-modus, waarbij je geen checkpoints krijgt en de vijanden lastiger zijn. Daarnaast is er concept art, een icoontje voor je profiel of een reeks nieuw outfits te verzamelen. Het spel valt echter te snel in herhaling en de verzamelobjecten zijn nou niet echt de moeite waard.
Shank biedt oppervlakkige gameplay zonder verra ingen. Visueel mag de game dan hoge ogen gooien, maar het knokwerk blijft van begin tot het eind eendimensionaal en ook het verhaal kon ons niet bekoren. Ben je hopeloos toe aan een side-scrolling beat ‘em up, dan nog doe je er beter aan je NES af te stoffen en Double Dragon opnieuw door te spelen.