Na het startscherm word je direct in een wereldkaart gedropt, zonder dat je weet wat je daar doet. Allerlei menuutjes dienen zich aan, vol high scores en upgrades die je nog niet begrijpt. Uiteindelijk is er gelukkig maar één logische keuze, namelijk beginnen aan het eerste level.
De gameplay wordt hier gelukkig wel duidelijk uitgelegd. Shadow of the Beast draait om ritmische gevechten waarin je zo lang mogelijke combo's aan elkaar moet rijgen om je score zo hoog mogelijk te laten oplopen. Er verschijnen regelmatig twee transparante muren om je heen, die je pas doorlaten als je een golf aan vijanden hebt omgebracht. Ze komen van beide kanten tegelijk en dus moet je ze vakkundig omleggen, zonder dat je je laat verra en door een onverwachte aanval. Je kunt een vijand slaan, vastpakken en weggooien, of verdedigen en op het juiste moment een tegenaanval uitvoeren.
Daarnaast heeft je monster ook een viertal speciale vaardigheden waarmee je bijvoorbeeld je levensbalk vult door iemand te verorberen, of extra punten verdient. Die moves kosten wel bloed, dat zich aanvult als je vijanden op de gewone manier neerslaat. Met een volle bloedmeter kun je al de krachten van het beest op je tegenstanders botvieren door middel van een simpel quick-time event, waarmee je met een beetje vingervlugheid alle vijanden omlegt.
Het idee is prima en het zou de game een prettig ritmisch gevoel kunnen geven, ware het niet dat je beest zo ontzettend stroperig beweegt. Je komt zelden in een goede flow tijdens de gevechten omdat aanvalsanimaties te lang duren. Het is daardoor bijna onvermijdelijk dat je constant van achter wordt aangevallen, omdat je nog halverwege een move zit en moet wachten tot die is afgerond. Hierdoor voelt de game veel langzamer aan dan de bedoeling moet zijn geweest. Wat een snel vechtspel dat het uiterste vraagt van je reactievermogen had moeten zijn, is nu een frustrerende exercitie waarin je steeds moet hopen dat er niet ineens een vijand achter je komt te staan.
Elixers, onschuldige zielen en cadeau's
Overige spelsystemen blijven verbazingwekkend vaag. Je komt bijvoorbeeld schaduwen van andere spelers tegen in de wereld, op plekken waar zij zijn omgekomen. Je krijgt de keuze: 'gift' of 'devour'? Opteer je ervoor om de schaduw te verslinden, dan krijg je een minigame waarin je als een malle op een knop moet rammen. Uiteindelijk wordt je beloond met een shadow stone, die je kunt gebruiken om tijdens een gevecht schaduwen op te roepen die je helpen met vechten. Kies je ervoor om het cadeau te doen, dan is er verder geen feedback. Je hebt geen idee wat er net is gebeurd. Blijkbaar krijgt die andere speler dan een gratis elixer, dus je keuze is eigenlijk: geef je iets weg, of wil je zelf iets krijgen?
Met die elixers kun je weer uit de dood herrijzen als je onverhoopt het loodje legt. Altijd handig dus om er een paar paraat te hebben. Alhoewel, je kunt er ook voor kiezen om een 'innocent soul' te gebruiken in plaats van zo'n elixer. Wat het verschil precies is, wisten we zelfs na het uitspelen van de game nog niet. Blijkbaar kun je het perfecte einde niet zien als je te veel onschuldige zielen hebt verslonden, maar wat dan precies te veel is: we hebben geen idee.
Kort en verstopt
Het vreemdst is nog wel de manier waarop het verhaal expres wordt verstopt. Shadow of the Beast heeft een aardig plot over een baby die wordt getransformeerd tot beest door een boosaardige magiër. Hij wordt gebruikt om zijn eigen vader te vermoorden en dan keert hij zich tegen zijn meester. Dit verhaal zit echter verborgen achter collectables, optionele speurtochten in de levels waarmee je kleine brokjes van het verhaal vrijspeelt. Zo gebeurt het regelmatig dat je pas na afloop doorkrijgt wat er nou gebeurde tijdens een level, omdat je dan pas het verhaal kunt zien. Personages die tegen je praten zouden nog wat verheldering kunnen geven, maar hun ondertitels zijn in een vreemde taal die je pas kunt lezen als je je verdiende punten uitgeeft aan een taalcursus. Aangezien die vrij prijzig zijn, kom je pas na twee of drie keer spelen te weten wat er in vredesnaam allemaal aan de hand is.
Net als je het verhaal begint te begrijpen, is het alweer afgelopen. De game duurt hooguit 2,5 uur, tenzij je een uur lang op hetzelfde punt vast komt te zitten, zoals bij ons het geval was. We willen niks spoilen, maar sommige cruciale voorwerpen in de game zijn nog beter verstopt dan de moeilijkste collectable. De korte speelduur is trouwens niet erg, het spel draait immers om het halen van high scores en dus het herspelen van levels. En eerlijk is eerlijk, dat voelt behoorlijk goed in Shadow of the Beast. Je wordt door uitgebreide leaderboards constant geprikkeld om de scores van je vrienden, alsook volslagen vreemden, te verbeteren. Doordat elk level uit meerdere gevechten bestaat is er altijd wel een sectie die je beter had kunnen doen, een plekje waar je nog aan je score kunt schaven. Op die manier blijft de game wat langer boeien.
Een hoge score staat niet alleen goed in de ranglijsten, maar geeft je ook meer punten om upgrades mee te kopen. Naast de eerder genoemde taalcursu en kun je je beest sterker maken met meer health, meer slagkracht of effectievere special moves. Ook kun je de originele game vrijspelen, die in zijn geheel is opgenomen in deze remake. Gelukkig kun je ook oneindig levens in deze versie kopen, want die game was voor zijn tijd al behoorlijk moeilijk.
High score drama
Hoe goed het jagen op high scores ook voelt, toch werkt de game ook hier zichzelf tegen. Van de zeven beschikbare levels vallen er al twee af voor meerdere playthroughs. De eerste wereld is meer een inleiding en is daarom niet zo intere ant om vaker te doorlopen. Het laatste level bestaat slechts uit één frustrerende eindbaas, die het genre van de game opeens verandert naar een shooter. De vijf overgebleven mi ies bieden genoeg uitdaging, maar zijn gek genoeg niet echt ontworpen als een score-attack-game. Er zitten hele stukken in waar je alleen rechtdoor loopt. Ook zijn er goed verstopte gevechten die je wel nodig hebt om de maximale score te halen, maar die veel tijd kosten om te vinden. Als je voor een hoge score gaat wil je levels steeds opnieuw spelen, op zoek naar perfectie. Dan wil je niet elke keer dit soort stukken doorlopen die juist de vaart uit het spel halen.
Al deze minpunten tellen op en resulteren in een teleurstellende ervaring. Dat is ontzettend jammer, vooral omdat het duidelijk is dat er met veel liefde aan deze remake is gewerkt. De game ziet er prachtig uit en zit vol verwijzingen naar het origineel, inclusief de geweldige boxart van die eerste game. Het is donker, rauw en bloederig, precies zoals je hoopt bij een duistere game als deze. Het moet echter ook leuk zijn om te spelen, en dat is helaas niet gelukt.
Shadow of the Beast is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4.