De buitenaardse omgevingen die je hierbij verkent zijn niet enkel lege vlaktes. In de meeste gevallen zijn er kisten, standbeelden en winkels te vinden die je nieuwe items of vaardigheden opleveren. Het verzamelen van deze upgrades is cruciaal om de steeds zwaarder wordende tegenstand het hoofd te kunnen bieden. Omdat met iedere verstrijkende minuut de hoeveelheid gevaarlijke vijanden groeit is er in ieder level een belangrijke afweging die je moet maken. Ga je voor zo veel mogelijk upgrades verzamelen of haast je je zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde teleporter? Zoals met wel meer concepten in Risk of Rain wordt het je allemaal niet heel erg duidelijk gemaakt.
Race tegen de klok
De constant tikkende klok zorgt ervoor dat je je ook opgejaagd voelt wanneer je niet op de hielen wordt gezeten door een stel moordlustige aliens. Kostbare tijd die verspild wordt door rond te dwalen op zoek naar de teleporter zorgen alleen maar voor meer tegenstand. Is zo’n poort naar een ander gebied eenmaal geactiveerd dan moet je een eindbaas en een reeks van monsters die negentig seconden continu verschijnen zien te verslaan. Drones die je bijstaan of upgrades die je personage sneller, sterker of behendiger maken zijn hierbij dus hard welkom.
Hoewel het soms best frustrerend kan zijn wanneer je de uitgang van een level niet kan vinden is deze tijdsdruk een geniale vondst om de speler vooral constant op te jutten om door te gaan naar het volgende level. Dat het door onhandige plaatsing van zo’n portaal niet altijd even eerlijk voelt is onderdeel van het genre. Leren omgaan met tegenslagen is ook in Risk of Rain van belang.
Miezerige gameplay
Hoewel de basis van dit spel uitstekend is voelt de daadwerkelijke gameplay aanvankelijk een beetje oppervlakkig. Het 2D-platformen is door de kleine personages en minstens zulke kleine sprongen wat saai. Bovendien hebben de meeste personages een bijzonder traag drafje waarmee de vrij groots opgezette levels verkennen wat sloom aanvoelt. Latere uitbreidingen brengen hier verandering in, maar ook deze upgrades raak je kwijt wanneer je personage het loodje legt. Je speelt echter wel nieuwe personages vrij, waardoor de game toch een soort van voortgang kent.
Ieder speelbaar personage heeft legio speciale aanvallen die zich stuk voor stuk lenen voor specifieke situaties. Een aanval waarmee in meerdere richtingen tegelijk geschoten kan worden is ideaal voor momenten waarop vijanden van twee kanten tegelijk komen en een rookboom werkt het beste voor het ontsnappen uit gevaarlijke posities. Wanneer je welke aanval inzit is van belang omdat ze maar om de zoveel tijd zijn te gebruiken. Toch voelt een gemiddeld potje Risk of Rain niet zo spannend als menig ander roguelike. Dat is te danken aan een gebrek aan impact, maar ook door de gekozen grafische stijl.
Micropixels
Met zijn bijzondere kleine pixelfiguurtjes en kille omgevingen is Risk of Rain niet bepaald een game die van het scherm spat. Als het beeld zich echt begint te vullen met vijanden is jouw kleine personage nauwelijks meer te zien en verzandt de game net iets te snel in een potje knoppen rammen en aanvallen spammen. Dat is best zonde, want hoewel veel van de game er niet zo spannend uitziet hebben met name de grotere vijanden prachtige animaties. Helemaal in de logboeken die je op kunt pikken valt het op hoe gedetailleerd deze bijzonder agre ieve buitenaardsen er in werkelijkheid uitzien.
Uit dat gevoel voor detail blijkt ook wel dat Risk of Rain het hart op de juiste plaats heeft. De game heeft ook genoeg goede ideeën om de wat knullerige kanten wat minder storend te maken. De manier waarop je tientallen upgrades op elkaar kunt stapelen met een dodelijke cocktail van aanvallen, spreuken en speciale skills blijft leuk. Nog even snel een rondje proberen is daarom altijd weer een optie. Zelfs wanneer je voor de honderdste keer alles weer kwijtraakt.
Risk of Rain is voor deze recensie gespeeld op de PlayStation 4 en PlayStation Vita. De game is sinds vorig jaar ook verkrijgbaar voor de pc en Mac.