Een ritmedief. Dat zou nog eens een nuttig beroep zijn. Een beetje de schwung uit de deuntjes halen die net iets te hard uit de witte oordopjes van je treinbuur knallen. Maar helaas, Rhythm Thief draait om de doorsnee dief Raphael. Eentje die het allerliefste het Louvre induikt om daar de meest pretentieuze kunst te stelen. Alhoewel, doorsnee. De beste kerel brengt zijn gestolen waren uiteindelijk weer terug naar hun rechtmatige eigenaar. Bovendien heeft hij andere, zeer mysterieuze motieven. Zijn vader blijkt plots verdwenen en louter een munt kan Raphael helpen hem terug te vinden.
Deze zoektocht zelf is ook allerminst gebruikelijk. In het Parijs van Rhythm Thief lopen types rond die zichzelf als de herboren Napoleon Bonaparte zien. En belangrijker; hippe dansbewegingen zijn dé manier om je langs een geheel politiekorps te manoeuvreren, je taken als ober goed uit te voeren of zelfs om superschurken een lesje te leren.
Hoezee!
Dat is nog eens een leuke manier om naar een vermist persoon op zoek te gaan! Althans, in de meeste gevallen. De minispellen waarbij je op het ritme met de 3DS moet zwaaien, pakken door de halfbakken registratie iets minder goed uit. Voor de rest werken ze een stuk beter. Het aanbod aan minigames is sowieso indrukwekkend; het betreft vooral ritmegedreven minigames, maar ze wi elen setting, doelen en besturing dusdanig af dat elke opdracht een fri e aanvulling is op wat je al kent.
Net als in bijvoorbeeld Samba de Amigo, Elite Beat Agents en Rhythm Heaven zit de uitdaging 'm bovendien volledig in de uitvoering. Een muzikaal oor komt daardoor goed van pas; Rhythm Thief is nauwelijks een reactiespel. Soms moet je kiezen tu en vier verschillende moves, die je op het moment suprême toegewezen krijgt, maar over het algemeen kun je van tevoren anticiperen wanneer je welke actie moet uitvoeren. Een echte bikkelgame is het in eerste instantie overigens niet. Als je haast hebt, knal je er in vijf uur doorheen, zonder een minigame buitensporig vaak te moeten herspelen. Ga je echter voor de hoogst mogelijke score of begin je na voltooiing op de dan vrijgespeelde hard-modus, dan is het andere koek.
Balletje heen en weer
Het is dan wel zo dat je in dat geval puur om de uitdaging speelt. De minigames zitten op zichzelf prima in elkaar voor een eerste paar pogingen, maar nodigen door hun simpele ontwerp niet enorm uit om 'voor de lol' opnieuw te spelen. Een balletje heen en weer trappen door een specifiek ritme aan te houden, is daarvoor niet toereikend en uitgebreid genoeg. Hier staat tegenover dat je ze waarschijnlijk ook niet snel afzonderlijk zult spelen. De crux van Rhythm Thief zit 'm namelijk in de uitgebreide verhaalmodus, die je door heel Parijs en langs vele culturele fenomenen loodst.
Op dit front neigt de game zelfs naar Profe or Layton. Je hebt een hulpje (toegegeven, het is een hond), moet tu endoor puzzels oplo en en komt in gesprek met de meest ambigue figuren. Nu zijn de puzzels niet echt leuk. Het komt er vaak op neer dat je binnen de kaders van een stilstaand beeld op zoek moet gaan naar een specifiek object, door een beetje willekeurig op het touchscreen te drukken. Dat heb je al gauw gezien en haalt de snelheid uit de verder rappe opzet. Ook het ronddwalen in Parijs had op een hoger tempo gemogen. Het is ook in deze vorm (het is een soort bordspel) vermakelijk, maar je bent er relatief gezien soms te lang mee bezig. Ofwel er hadden tu endoor meer minigames in mogen zitten, of dit avonturieren had iets bescheidener uitgewerkt moeten worden.
Deel twee?
Qua presentatie wordt het niveau van Profe or Layton aardig benaderd. De tekenstijl is bijzonder fraai, de tu enfilmpjes en dialogen hilarisch (en zo nu en dan zelfs educatief) en de muzikale keuzes bepalend voor de enthousiasmerende sfeer. Het verhaal zelf, hoewel absurd, is ook dusdanig goed uitgewerkt dat je bij vlagen vergeet in principe een minigame-compilatie te spelen. Sega legt hiermee een goede basis voor een franchise. De personages blijven je bij, de keuze voor een bestaande stad zorgt voor een vertrouwd gevoel en het overkoepelende verhaal verdient een staartje. Kortom, laat Rhythm Thief 2 maar komen!