Het verhaal achter de game is net zo trippy als de graphics met neon-gekleurde wireframes doen vermoeden. Jij bent een hacker in het netwerk van een supercomputer, aangestuurd door een AI die zo'n beetje de hele wereld bestuurt (als we het goed begrijpen). Ze wordt echter overspoeld door informatie, krijgt een existentiële crisis en besluit dat het beter is om zichzelf uit te schakelen. Logischerwijs zou dat een enorme ramp zijn voor de wereld, en dus is het jouw taak om de AI opnieuw op te starten en onderweg de vele viru en en ander gespuis uit te schakelen.
Dat doe je door ze simpelweg in je vizier te krijgen en te schieten. Je digitale avatar raast vanzelf door de pulserende levels heen, terwijl voor, naast, achter en soms zelfs onder je allerlei vreemde wezens opduiken. Door de knop ingedrukt te houden kan je op maximaal acht doelwitten tegelijk locken – sommige tegenstanders hebben echter meerdere kogels nodig – en als je loslaat vuur je je destructieve krachten op ze af. Het klinkt ongelooflijk makkelijk, en dat is het eigenlijk ook – vooral in vr, waarin je mikt door naar de vijand te kijken, of je move-controller op ze richt – maar de intensiteit van deze simpele handelingen is niet in woorden te vangen. De meest bizarre creaties vliegen aan alle kanten om je heen, de retro-synth graphics schieten in rap tempo aan je voorbij en de elektronische muziek knalt via de koptelefoon je hersenen binnen.
Retro synth electronic rock hiphop
Die muziek is een van de belangrijkste factoren die je opzwepen en je compleet opslokken in de game. Elk level begint met een rustig deuntje, maar hoe verder je komt en hoe meer viru en je omlegt, hoe gevulder de track wordt. Beats dreunen ineens tu en de maten door, een synthesizer kietelt tegen je trommelvliezen, een verdwaalde gitaar pikt plotseling een riff op. En het zijn echt niet alleen maar standaard elektronische geluiden, hier en daar valt ook een hiphop- of rock-invloed te bespeuren. Je kogels maken bovendien ook muzikaal geluid als ze hun doel raken, dus de geoefende speler kan een mooie soundtrack voor zichzelf creëren door getimed te schieten.
Elk level beleeft zijn climax in een baasgevecht, een groot virusmonster dat dikwijls boven je uittorent en je soms zelfs verorbert, waarna je in zijn maag verder vecht. Elke baas vereist zijn eigen techniek om verslagen te kunnen worden. Vaak probeer je zo veel mogelijk schade te doen terwijl je ook de kogels en andere viru en die op je afkomen onschadelijk maakt. De bazen hebben daarnaast meerdere fases die elk hun eigen aanvalspatroon hebben.
VReemd
De toegevoegde waarde van vr komt hier het beste tot zijn recht. De eindbazen zweven om je heen, kruipen boven of onder je en vliegen zelfs achter je, waardoor je je moet omdraaien om ze aan te kunnen vallen. Het is bijna vermoeiend te noemen, zo veel dat je met je hoofd beweegt. Ook tijdens de normale levels komt Rez eigenlijk pas in vr helemaal tot zijn recht. De bizarre technowereld is nu overal om je heen, waar je ook kijkt zijn vreemde landschappen en fluorescerende constructies te zien. Al je aandacht gaat naar de game en het gevoel van snelheid wordt extra aangejaagd doordat je de reis van zo dichtbij meemaakt.
Als dat allemaal iets té bekend klinkt voor de die-hard Rez-fan die alle verschillende versies al heeft gespeeld, dan herbergt Infinite gelukkig nog een extra verra ing. Na het uitspelen van de game ontgrendel je Area X, een extra level dat voelt als het vervolg dat we nooit hebben gehad. Wie na de standaard levels al niet meer bijkomt, kan na dit extra level zijn hersenen helemaal bij elkaar dweilen. Dit keer zit je niet vast aan de rails van het spel, maar mag je zelf vliegen in een aaneenschakeling van kleine ruimtes. In vr stuur je zelf door een bepaalde kant op te kijken, wat je een extra gevoel van controle geeft. De graphics zijn hier nog een stukje opgepompt, met heerlijke laser-achtige vormen. Het twintig minuten durende Area X is het beste dat Rez ooit heeft gebracht en doet ons vooral snakken naar een echt nieuw deel.
Nog VRslavender?
Natuurlijk zitten de bekende problemen van Rez nog steeds in de weg. Als je geen fan bent van het origineel, van onbegrijpelijke verhalen of van al te trippende graphics, dan ga je hier niet door overtuigd worden. De game is ook nog steeds aardig kort, in een dik uur ben je door de vijf standaard levels heen. Gelukkig wil je ze daarna constant opnieuw spelen, en dat kan ook in een score attack mode. Ook kun je ervoor kiezen om alle bazen achter elkaar te verslaan in een bo rush. Grote afwezige in al dit plezier zijn de leaderboards, om een onbegrijpelijke reden worden je highscores daar niet op bijgehouden. Het enige dat deze game nog verslavender zou kunnen maken is een manier om je scores met vrienden te vergelijken, maar ook dat is gek genoeg niet mogelijk.
Op die kleine tegenslagen na is Rez Infinite nagenoeg perfect. Fans van het origineel kopen met deze heruitgave de ultieme versie van het spel, met een extra en uitstekend nieuw level. Op een gewone tv is deze game al trippy as hell, maar wie een PS VR heeft zal hier echt door opgeslokt worden. Het is door de vreemde setting mi chien niet de game waarmee je je opa en oma van vr overtuigt, maar het is wel de game die je opzet als je hen eindelijk weer de deur uit hebt gewerkt.
Rez Infinite is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4. De game is zowel met als zonder PlayStation VR speelbaar. Voor deze recensie hebben we de game zowel met als zonder PlayStation VR gespeeld.