Resistance: Burning Skies is een game die voor de volle honderd procent in de categorie ‘draagbare blockbusters’ valt - of tenminste, eentje die daarin wil vallen. Want na drie volwaardige PS3-titels en een iteratie op de PlayStation Portable moet de Resistance-serie telkens weer zijn best doen voldoende fris aan te voelen. Daarin slaagt deze Vita-versie slechts ten dele.
Deze nieuwste telg in de Resistance-serie kent een veelbelovende start. Met stijlvolle comics word je direct ondergedompeld in de apocalyptische sfeer die de serie kenmerkt: de Chimera zijn bezig om de wereld te domineren zonder enige aandacht voor de mensheid. Sterker nog: mensen worden vermoord of omgevormd tot Chimera. De aanval op New York is in volle gang en als brandweerman Tom Riley heb je de schier onmogelijke taak om weerstand te bieden tegen deze zwaarbewapende gedrochten.
Het grotere verhaal van de Chimera-invasie is doorvlochten met Rileys persoonlijke verhaal: zijn vrouw en kind raken verzeild in de oorlog en het is aan de held om ze te redden uit de tentakels van de afschrikwekkende Chimera. Deze verhaallijn levert een persoonlijke touch op die we zelden in de serie hebben gezien en die zeker in het begin vrij aardig is uitgewerkt. Ook de toevoeging van vluchtende burgers in enkele scènes, zij het in een bijrol, brengt de chaotische wereld meer tot leven.
Bizar wapentuig
Hoewel Resistance soms een ‘Call of Duty met aliens’ wordt genoemd, weten de unieke wapens het spel te onderscheiden van veel andere first-person shooters. De serie komt oorspronkelijk uit de koker van ontwikkelaar Insomniac, die met de Ratchet & Clank-reeks volop ervaring heeft opgebouwd met bizar wapentuig. En ook de ontwikkelaar van Burning Skies, Nihilistic Software, zet de traditie voort.
De standaard karabijn met granaatwerper en de Bullseye waarmee je een doelzoekende tag op de vijand kunt schieten zijn natuurlijk aanwezig. Ook de Auger, die door muren heen schiet en een schild plaatst, en het SixEye-sluipschuttersgeweer zijn van de partij. Nieuw is de Mule, een shotgun met de optie om een ontploffende pijl af te vuren. Ook de Hunter, die krachtige salvo’s afschiet, kenden we nog niet. Het leuke aan deze wapens is dat ze upgrades kunnen ontvangen met ‘gray tech’, dat verborgen is op diverse locaties. Met twee upgrade-slots kun je wapens bijvoorbeeld sneller laten herladen en een extra kijker geven. Bovendien kun je de game nogmaals doorspelen met al je geüpgrade wapens.
Het wapentuig maakt behoorlijk intensief gebruik van het touchscreen van de Vita. De tag van de Bullseye plaats je op een vijand met een tikje op het scherm, het schild van de Auger plaats je door je duimen op het scherm uit elkaar te bewegen en de pijl van de Mule laad je door een schuine beweging te maken. Afijn, het principe is duidelijk: voor de secundaire opties van je wapens is touchering van het scherm een must. De uitwerking hiervan is prima, en het had qua besturing eigenlijk ook niet anders gekund.
Twee pookjes en een touchscreen
De sterke besturing van Burning Skies is met name te danken aan de twee pookjes van de Vita, waardoor de game uitermate vloeiend speelt en met veel precisie te mikken is. Bovendien heeft Nihilistic virtuele knoppen op je touchscreen geplaatst voor je handwapen (de brandweerbijl) en handgranaten.
Burning Skies zou geen complete Resistance-game zijn zonder een multiplayer. De game bevat drie online modi voor maximaal acht spelers op zes online speelvelden. Het aanbod bestaat uit deathmatch, team deathmatch en een survival-modus waarbij menselijke spelers Chimera worden als ze door de Chimera worden gedood, zodat het menselijke team steeds verder wordt uitgedund. Verder kun je levelen en ‘perks’ verdienen om sterker voor de dag te komen. Allemaal leuk en aardig, maar we waren niet in staat om in een enkel potje te komen tijdens het reviewen. We hebben de multiplayermodus dan ook niet meegewogen in de beoordeling van de game en het is aan jou als speler om te besli en hoe belangrijk dit spelelement is voor een potentiële aankoop.
Volgens het boekje
De basisingrediënten voor een succesvolle Vita-introductie van de Resistance-serie zijn daar, maar wat er vervolgens met die ingrediënten is gedaan, weet niet volledig te overtuigen. Want waarom komen er niet meer prachtige vergezichten zoals die op de George Washington Bridge langs? Waarom zijn er niet meer spectaculaire gescripte momenten zoals vluchtende burgers? En waarom moeten we voor de drieëntachtigste keer door een generiek ‘conversion center’ banjeren? Waarom mogen we het maar één enkele keer tegen zo’n lekker grote eindbaas opnemen?
Het zijn allemaal vragen die gaandeweg het spel worden opgeroepen en waar je geen antwoord op hebt gekregen tegen de tijd dat de aftiteling over het scherm rolt. Het probleem is niet dat Resistance ergens tekort schiet. Zoals gezegd bestuurt de game uitstekend, grafisch heeft het spel z’n zaakjes op orde, de wapens schieten lekker, een aantal keren wordt er uitstekend vanuit eerstepersoons perspectief gewerkt in tu ensequenties (en bij het hakken van Chimera met je bijl) en de comics die als tu enfilmpjes dienen houden de sfeer er succesvol in.
Het probleem van de game is dat je nooit echt diep onder de indruk raakt, dat de serie nergens echt naar een hoger niveau wordt getild met specifieke designkeuzes en dat je door geen enkel level echt wordt verrast. Deze game is heel ergens volgens het boekje, en al helemaal als je de rest van de serie als maatstaf neemt. Je zult niet teleurgesteld worden met Resistance: Burning Skies als je een degelijke game uit een welbekende serie verwacht, maar verwacht niet veel meer.