Zeven jaar geleden verscheen op de GameCube het spel Resident Evil Zero, de voorloper van het eerste deel uit de serie. Het verhaal speelt zich af voor de gebeurteni en van Jill Valentine en Chris Redfield in de beruchte mansion en focust zich op Team Bravo. In de streek van Raccoon City zijn moorden gepleegd en Team Bravo gaat op onderzoek uit. Helaas stort hun helikopter neer en gaat Rebecca Chambers alleen op onderzoek in een verlaten trein. Maar is er verschil tu en de ervaring van nu en zeven jaar geleden? Wij gingen op onderzoek uit.
Vroeger
Het is 2003. Gamers wachten met smart op Duke Nukem Forever, het spel dat dit jaar eindelijk gaat uitkomen. De eerste screenshots van het oorlog pel 'Call of Duty', van de onbekende ontwikkelaar Infinity Ward, zijn vrijgegeven en het lijkt een aardige game te gaan worden. De echte liefhebbers wachten natuurlijk op Prince of Persia: Sands of Time, Max Payne 2 en XIII, het langverwachte cell-shaded schietspel van Ubisoft. Het is alweer drie jaar geleden sinds Resident Evil: Code Veronica, het laatste echte deel in de serie verscheen. En terwijl Amerika Irak binnenvalt en Jamai met 'Step Right Up' hoog in de Top40 staat, stopt menig horrorfan Resident Evil Zero in zijn GameCube. Eindelijk kunnen de fans het verhaal volgen van het mysterieuze Team Bravo en een nieuw avontuur beleven.
Besturing
Al vanaf het moment dat Rebecca de verlaten trein instapt en de eerste zombies tegenkomt, bekruipt je een vertrouwd en fijn gevoel. De besturing is namelijk nauwelijks veranderd ten opzichte van zijn voorlopers. Net als bij de eerste drie delen moet je de besturing vanuit de ogen van je personage zien. Wil je dus naar links op het scherm, dan duw je de analoge knuppel naar links, waarna je naar boven drukt om Rebecca daadwerkelijk naar links over het scherm te laten lopen. Deze turn-and-walk-methode vraagt wat doorzettingsvermogen, maar al snel leg je deze frustratie naast je neer. Af en toe is het nog wel even wat klungelen en het is de vraag of Capcom dit in de toekomst onder handen neemt. Bovendien zorgen de vaste camerastandpunten voor wat moeilijkheden. Soms zie je bijvoorbeeld een zombie niet omdat deze buiten beeld staat. Het is een element dat typerend is voor de charme van Resident Evil waardoor het soms moeilijk is om van een dergelijke panieksituatie te ontsnappen.
Wi elingen
Helemaal aan het begin van het avontuur komt Rebecca Billy Coen tegen. Deze vermeende moordenaar is ontsnapt uit een politiebusje en na een moeilijk begin besluiten de twee overlevenden samen te werken om het zombiedrama te overleven. Dit is waar Resident Evil Zero iets geheel nieuws introduceert. Het spel laat je namelijk spelen met beide personages, iets wat we nog niet eerder in de serie hebben gezien. Met een druk op de knop kun je als speler wi elen tu en de personages om zo puzzels op te lo en of bepaalde lokaties te bereiken. Dit systeem werkt opvallend goed. De puzzels zijn goed uitgewerkt en af en toe moeten verzamelde items gedeeld worden. Het is een stap voorwaarts, hoewel je per personage maar zes items kunt bewaren. Bovendien moet je weer vertrouwd op zoek naar ink ribbons, die je nodig hebt om het spel op te slaan. Vaak zul je items moeten delen of combineren met de personages, wat minder simpel wordt naarmate je in het spel vordert. Heb je even geen zin om je te bemoeien met de bewegingen van het andere personage, dan neemt de computer het van je over. De kunstmatige intelligentie is soms minder, maar over het algemeen werkt het prima.
Gameplay
Wat opvalt is dat Resident Evil Zero minder moeilijk is dan zijn voorgangers. Ook is het spel een stuk minder eng. Natuurlijk schrik je af en toe van verstopte zombies, brekende ramen en onverwachte aanvallen, maar het angstaanjagende gevoel blijft weg. Dit is echter geen groot verlies, want de spanningsboog is goed uitgewerkt. Je zit continu op het puntje van je stoel en de mindere schrikeffecten zorgen er zelfs voor dat je meer bij het avontuur betrokken wordt, in plaats van dat je bij elke schrik weer tot jezelf moet komen. Jammer genoeg zorgen de filmpjes van opengaande deuren, telkens als je een nieuwe kamer ingaat, weer ouderwets voor vertragingen die je soms uit het spel kunnen halen. Het is te hopen dat deze overgangen bij toekomstige Resident Evil spellen vergeten zullen worden. Ook moet gezegd worden dat het tweede deel van het verhaal iets minder spectaculair en speciaal is dan gebeurteni en in de trein, en herkenbaar aanvoelt. De ene eindbaas is nog spectaculairder dan de andere en het kost je flink wat levens om hen te verslaan. Toch, soms met de hulp van je partner, sla je je erdoorheen en voel je je verdrietig en tevreden als de aftiteling langskomt. Je hebt immers weer een mooi deel uit de Resident Evil serie kunnen spelen.
Nu
Het is 2010. Gamers zijn moe van het wachten op Duke Nukem Forever, het spel dat mi chien toch niet dit jaar gaat uitkomen. De eerste tien miljoen exemplaren van Modern Warfare 2 zijn over de toonbank gegaan, Infinity Ward's game is wederom een ongelooflijk succes geworden. De echte liefhebbers wachten natuurlijk op Prince of Persia: The Forgotten Sands, Max Payne 3 en Final Fantasy XIII, de langverwachte RPG van Square-Enix. Het is nog maar enkele maanden na de release van Resident Evil 5, het laatse deel uit de serie. En terwijl Amerika nog steeds oorlog voert in Irak en The Opposites met 'Broodje Bakpao' hoog in de Top40 staat, kunnen de horrorfans Resident Evil Zero in hun Wii stoppen. Wederom kunnen zij het verhaal volgen van het mysterieuze Team Bravo en een oud avontuur herleven.
Besturing
Al vanaf het moment dat Rebecca de verlaten trein instapt en de eerste zombies tegenkomt, bekruipt je een vertrouwd, maar toch onwennig gevoel. De besturing is namelijk ontzettend ouderwets in vergelijking met de nieuwere delen. Net als vroeger moet je proberen de besturing vanuit de ogen van je personage te zien. Deze turn-and-walk-methode vraagt ontzettend veel inlevingsvermogen en al snel leg je de controller gefrustreerd naast je neer. Het blijft klungelen en je vraagt je af waarom Capcom geen normale besturing heeft toegevoegd. Bovendien zorgen de vaste camerastandpunten voor irritatie. Soms zie je bijvoorbeeld een zombie niet omdat deze buiten beeld staat. Het is een element dat we tegenwoordig gelukkig niet meer in Resident Evil games tegenkomen, want vaak ontstaat er paniek om uit een dergelijke moeilijke situatie te ontsnappen.
Wi elingen
Helemaal aan het begin van het avontuur komt Rebecca Billy Coen tegen. Deze vermeende moordenaar is ontsnapt uit een politiebusje en na een moeilijk begin besluiten de twee overlevenden samen te werken om het zombiedrama te overleven. Dit is waar Resident Evil Zero iets bekends laat zien. Het spel laat je namelijk spelen met beide personages, iets wat we een paar maanden geleden ook in Resident Evil 5 konden doen. Dit systeem werkt aardig. De puzzels zijn redelijk uitgewerkt en af en toe moeten verzamelde items gedeeld worden. Het is echter een stapje terug ten opzichte van het vijfde deel, aangezien je per personage maar zes items kunt bewaren. Bovendien ben je verplicht om de verschrikkelijk verouderde ink ribbons bij je te dragen, die je nodig hebt om het spel op te slaan. Vaak moet je grote delen van levels overdoen, simpelweg omdat je zuinig moet zijn met het opslaan van je vorderingen. Ben je even te geïrriteerd om je te bemoeien met de bewegingen van het andere personage, dan neemt de computer het van je over. De kunstmatige intelligentie is stukken minder dan in het vijfde deel, waar de computer over het algemeen wel prima werkte.
Gameplay
Wat opvalt is dat Resident Evil Zero ongeveer even moeilijk is als de laatste delen. Wel is het spel een stuk enger. Door de onnatuurlijke camerastandpunten en het beklemmende gevoel dat de besturing oproept word je al gauw paniekerig als de zombies je aanvallen. Pas na een lange tijd raak je hier aan gewend, maar het angstaanjagende gevoel blijft overheersen. De Resident Evil-liefhebbers kunnen zich dan ook in het spel verliezen, mede door de goed uitgewerkte spanningsboog. De vertrouwde schrikeffecten en naargeestige sfeer geven het avontuurlijke spel iets nostalgisch. Toch laten de filmpjes van opengaande deuren, telkens als je een nieuwe kamer ingaat, zien dat nostalgie niet altijd terecht is. Na alle nieuwe delen waren we deze vertragende overgangen gelukkig vergeten. Ook moet gezegd worden dat het tweede deel van het verhaal iets minder spectaculair en speciaal is dan gebeurteni en in de trein, en bovendien overbekend aanvoelt. Maar de eindbazen blijven gelukkig pittig en het kost je vele levens om hen te verslaan. Toch, het liefst zonder de hulp van je partner, slaat de echte fan zich erdoorheen en voelt zich gelukkig en trots als de aftiteling langskomt. Hij heeft immers weer een oud deel van de Resident Evil serie kunnen uitspelen.
Zeven jaar geleden verscheen op de GameCube het spel Resident Evil Zero, de voorloper van het eerste deel uit de serie. Het verhaal speelt zich af voor de gebeurteni en van Jill Valentine en Chris Redfield in de beruchte mansion en focust zich op Team Bravo. In de streek van Raccoon City zijn moorden gepleegd en Team Bravo gaat op onderzoek uit. Helaas stort hun helikopter neer en gaat Rebecca Chambers alleen op onderzoek in een verlaten trein. Maar is er verschil tu en de ervaring van nu en zeven jaar geleden? Wij gingen op onderzoek uit.
Vroeger
Het is 2003. Gamers wachten met smart op Duke Nukem Forever, het spel dat dit jaar eindelijk gaat uitkomen. De eerste screenshots van het oorlog pel 'Call of Duty', van de onbekende ontwikkelaar Infinity Ward, zijn vrijgegeven en het lijkt een aardige game te gaan worden. De echte liefhebbers wachten natuurlijk op Prince of Persia: Sands of Time, Max Payne 2 en XIII, het langverwachte cell-shaded schietspel van Ubisoft. Het is alweer drie jaar geleden sinds Resident Evil: Code Veronica, het laatste echte deel in de serie verscheen. En terwijl Amerika Irak binnenvalt en Jamai met 'Step Right Up' hoog in de Top40 staat, stopt menig horrorfan Resident Evil Zero in zijn GameCube. Eindelijk kunnen de fans het verhaal volgen van het mysterieuze Team Bravo en een nieuw avontuur beleven.
Al vanaf het moment dat Rebecca de verlaten trein instapt en de eerste zombies tegenkomt, bekruipt je een vertrouwd en fijn gevoel. De besturing is namelijk nauwelijks veranderd ten opzichte van zijn voorlopers. Net als bij de eerste drie delen moet je de besturing vanuit de ogen van je personage zien. Wil je dus naar links op het scherm, dan duw je de analoge knuppel naar links, waarna je naar boven drukt om Rebecca daadwerkelijk naar links over het scherm te laten lopen. Deze turn-and-walk-methode vraagt wat doorzettingsvermogen, maar al snel leg je deze frustratie naast je neer. Af en toe is het nog wel even wat klungelen en het is de vraag of Capcom dit in de toekomst onder handen neemt. Bovendien zorgen de vaste camerastandpunten voor wat moeilijkheden. Soms zie je bijvoorbeeld een zombie niet omdat deze buiten beeld staat. Het is een element dat typerend is voor de charme van Resident Evil waardoor het soms moeilijk is om van een dergelijke panieksituatie te ontsnappen.
Helemaal aan het begin van het avontuur komt Rebecca Billy Coen tegen. Deze vermeende moordenaar is ontsnapt uit een politiebusje en na een moeilijk begin besluiten de twee overlevenden samen te werken om het zombiedrama te overleven. Dit is waar Resident Evil Zero iets geheel nieuws introduceert. Het spel laat je namelijk spelen met beide personages, iets wat we nog niet eerder in de serie hebben gezien. Met een druk op de knop kun je als speler wi elen tu en de personages om zo puzzels op te lo en of bepaalde lokaties te bereiken. Dit systeem werkt opvallend goed. De puzzels zijn goed uitgewerkt en af en toe moeten verzamelde items gedeeld worden. Het is een stap voorwaarts, hoewel je per personage maar zes items kunt bewaren. Bovendien moet je weer vertrouwd op zoek naar ink ribbons, die je nodig hebt om het spel op te slaan. Vaak zul je items moeten delen of combineren met de personages, wat minder simpel wordt naarmate je in het spel vordert. Heb je even geen zin om je te bemoeien met de bewegingen van het andere personage, dan neemt de computer het van je over. De kunstmatige intelligentie is soms minder, maar over het algemeen werkt het prima.
Wat opvalt is dat Resident Evil Zero minder moeilijk is dan zijn voorgangers. Ook is het spel een stuk minder eng. Natuurlijk schrik je af en toe van verstopte zombies, brekende ramen en onverwachte aanvallen, maar het angstaanjagende gevoel blijft weg. Dit is echter geen groot verlies, want de spanningsboog is goed uitgewerkt. Je zit continu op het puntje van je stoel en de mindere schrikeffecten zorgen er zelfs voor dat je meer bij het avontuur betrokken wordt, in plaats van dat je bij elke schrik weer tot jezelf moet komen. Jammer genoeg zorgen de filmpjes van opengaande deuren, telkens als je een nieuwe kamer ingaat, weer ouderwets voor vertragingen die je soms uit het spel kunnen halen. Het is te hopen dat deze overgangen bij toekomstige Resident Evil spellen vergeten zullen worden. Ook moet gezegd worden dat het tweede deel van het verhaal iets minder spectaculair en speciaal is dan gebeurteni en in de trein, en herkenbaar aanvoelt. De ene eindbaas is nog spectaculairder dan de andere en het kost je flink wat levens om hen te verslaan. Toch, soms met de hulp van je partner, sla je je erdoorheen en voel je je verdrietig en tevreden als de aftiteling langskomt. Je hebt immers weer een mooi deel uit de Resident Evil serie kunnen spelen.
Nu
Het is 2010. Gamers zijn moe van het wachten op Duke Nukem Forever, het spel dat mi chien toch niet dit jaar gaat uitkomen. De eerste tien miljoen exemplaren van Modern Warfare 2 zijn over de toonbank gegaan, Infinity Ward's game is wederom een ongelooflijk succes geworden. De echte liefhebbers wachten natuurlijk op Prince of Persia: The Forgotten Sands, Max Payne 3 en Final Fantasy XIII, de langverwachte RPG van Square-Enix. Het is nog maar enkele maanden na de release van Resident Evil 5, het laatse deel uit de serie. En terwijl Amerika nog steeds oorlog voert in Irak en The Opposites met 'Broodje Bakpao' hoog in de Top40 staat, kunnen de horrorfans Resident Evil Zero in hun Wii stoppen. Wederom kunnen zij het verhaal volgen van het mysterieuze Team Bravo en een oud avontuur herleven.
Al vanaf het moment dat Rebecca de verlaten trein instapt en de eerste zombies tegenkomt, bekruipt je een vertrouwd, maar toch onwennig gevoel. De besturing is namelijk ontzettend ouderwets in vergelijking met de nieuwere delen. Net als vroeger moet je proberen de besturing vanuit de ogen van je personage te zien. Deze turn-and-walk-methode vraagt ontzettend veel inlevingsvermogen en al snel leg je de controller gefrustreerd naast je neer. Het blijft klungelen en je vraagt je af waarom Capcom geen normale besturing heeft toegevoegd. Bovendien zorgen de vaste camerastandpunten voor irritatie. Soms zie je bijvoorbeeld een zombie niet omdat deze buiten beeld staat. Het is een element dat we tegenwoordig gelukkig niet meer in Resident Evil games tegenkomen, want vaak ontstaat er paniek om uit een dergelijke moeilijke situatie te ontsnappen.
Helemaal aan het begin van het avontuur komt Rebecca Billy Coen tegen. Deze vermeende moordenaar is ontsnapt uit een politiebusje en na een moeilijk begin besluiten de twee overlevenden samen te werken om het zombiedrama te overleven. Dit is waar Resident Evil Zero iets bekends laat zien. Het spel laat je namelijk spelen met beide personages, iets wat we een paar maanden geleden ook in Resident Evil 5 konden doen. Dit systeem werkt aardig. De puzzels zijn redelijk uitgewerkt en af en toe moeten verzamelde items gedeeld worden. Het is echter een stapje terug ten opzichte van het vijfde deel, aangezien je per personage maar zes items kunt bewaren. Bovendien ben je verplicht om de verschrikkelijk verouderde ink ribbons bij je te dragen, die je nodig hebt om het spel op te slaan. Vaak moet je grote delen van levels overdoen, simpelweg omdat je zuinig moet zijn met het opslaan van je vorderingen. Ben je even te geïrriteerd om je te bemoeien met de bewegingen van het andere personage, dan neemt de computer het van je over. De kunstmatige intelligentie is stukken minder dan in het vijfde deel, waar de computer over het algemeen wel prima werkte.
Wat opvalt is dat Resident Evil Zero ongeveer even moeilijk is als de laatste delen. Wel is het spel een stuk enger. Door de onnatuurlijke camerastandpunten en het beklemmende gevoel dat de besturing oproept word je al gauw paniekerig als de zombies je aanvallen. Pas na een lange tijd raak je hier aan gewend, maar het angstaanjagende gevoel blijft overheersen. De Resident Evil-liefhebbers kunnen zich dan ook in het spel verliezen, mede door de goed uitgewerkte spanningsboog. De vertrouwde schrikeffecten en naargeestige sfeer geven het avontuurlijke spel iets nostalgisch. Toch laten de filmpjes van opengaande deuren, telkens als je een nieuwe kamer ingaat, zien dat nostalgie niet altijd terecht is. Na alle nieuwe delen waren we deze vertragende overgangen gelukkig vergeten. Ook moet gezegd worden dat het tweede deel van het verhaal iets minder spectaculair en speciaal is dan gebeurteni en in de trein, en bovendien overbekend aanvoelt. Maar de eindbazen blijven gelukkig pittig en het kost je vele levens om hen te verslaan. Toch, het liefst zonder de hulp van je partner, slaat de echte fan zich erdoorheen en voelt zich gelukkig en trots als de aftiteling langskomt. Hij heeft immers weer een oud deel van de Resident Evil serie kunnen uitspelen.