Dit is een cover shooter, wat betekent dat je een groot deel van de vuurgevechten schuilt achter handige barrières. Jack gaat automatisch in dekking als hij naast een obstakel staat. Er is geen coverknop zoals in bijvoorbeeld The Division of Gears of War. Tijdens het gevecht kun je switchen tu en een aantal wapens die je her en der vindt. Deze variëren van allerlei machinegeweren en jachtgeweren tot een a ortiment pistolen. Hier zien we ook een van de eerste breuken in de façade van Quantum Break. De meeste wapens zijn namelijk niet bar intere ant of handig. In de meeste gevallen is het standaard pistool de beste keuze. Niet alleen omdat deze heel zuiver richt, maar ook omdat deze onbeperkt ammunitie heeft. Koppel dit aan een van de meest gebruikte superkrachten, waarbij je een vijand in een bubbel vangt en dan een clip kogels er op afvuurt, en je hebt eigenlijk niets anders nodig.
Het gebruik van de tijdkrachten maakt gevechten wel spectaculair. Vooral als je alle krachten tot je beschikking hebt is het een genot om supersnel door de kogelregen te flitsen (de omgeving staat dan even stil), een tijdbubbel af te vuren, vijanden met een superschop neer te halen of om exploderende vaten naast vijanden te laten ontploffen. Als je op deze manier speelt zijn de actiescènes erg leuk. Helaas is dit bij de meeste gevechten niet echt nodig. Zeker in de eerste helft van het spel is het veel efficiënter om ergens achter een muurtje te wachten tot de oliedomme vijanden vanzelf naar je toe komen. De kunstmatige intelligentie is zo slecht dat vijanden soms niet naar je toe komen maar ergens bevroren blijven staan tot je in de buurt komt. Dan pas komen ze in beweging. Dit betekent dat je eerst wacht tot je als in een schiettent alle rennende mannetjes neermaait, dan naar voren rent, in dekking gaat en dan de volgende golf uitschakelt.
In sommige gevechten zitten echter ook wat speciale tegenstanders, die zelf de tijd manipuleren. Deze injecteren de broodnodige spanning en variatie, al zijn hun patronen ook redelijk snel te herkennen en te exploiteren.
Verkennen
Tu en de gevechten door verken je diverse schitterend vormgegeven locaties. In een aantal ervan zijn de effecten van de breuk in de tijd zichtbaar. Zo zijn er momenten waarin alle andere mensen bevroren zijn en jij tu en hen doorloopt en collectibles verzamelt. Deze laatsten zijn over het algemeen e-mails in computers en andere verhaaldingetjes. Hoewel er veel tijd gestoken lijkt te zijn in het schrijven en maken van al die verzamelbare verhaaltekstjes, voelt het raar om tijdens een catastrofe rustig andermans e-mails te gaan staan lezen. Uiteindelijk voelt het vooral als ‘verzamel zeven dingen in dit level’ en minder als een uitwerking van het universum.
Tijdens het verkennen kom je puzzels tegen die uiteraard alleen met de tijdkrachten zijn op te lo en. Dit voelt vaak erg geforceerd. Zo is er in het begin een heftruck die een pallet omhoog moet houden, maar te snel zakt voor je er op kunt klimmen. In plaats dat Jack een baksteen op de knop legt, gebruikt hij zijn gave om de tijd te bevriezen. Het spel zit vol met dergelijke geforceerde momenten.
Ook zijn er puzzels die om onverklaarbare reden steeds weer terugkeren, zonder dat de uitdaging verandert. Als je op een gegeven moment doorhebt hoe je een te snel sluitende schuifdeur met je superkrachten moet bevriezen, is de uitdaging weg. Echter moet je nog heel wat deuren op exact die manier openhouden. Dergelijke ‘puzzels’ gaan dan als een soort bezigheidstherapie voelen. Vooral als je exact dezelfde puzzel meerdere malen moet oplo en. Dit gebeurt omdat de checkpoints op ongelukkige momenten zitten. Het komt regelmatig voor dat je een aantal simpele puzzels zoals die snel sluitende schuifdeuren moet oplo en vlak voor een groot vuurgevecht of een baasgevecht. Sterf je, dan ga je terug naar het moment vóór je deze banale puzzels hebt opgelost. Dit is bijzonder frustrerend.
Doorspoelen
En dan de grote gimmick van Quantum Break: de ‘televisieserie’. De game is in een aantal ‘acts’ opgedeeld, die worden afgesloten met een aflevering. Elke aflevering duurt zo’n 20 minuten, en is in HD gefilmd met echte acteurs in echte decors. Ontwikkelaar Remedy dacht dat het intere ant zou zijn als de game over de held gaat en de serie over de boeven. Remedy heeft zich vergist.
Hoewel het wellicht leuk is om te zien wat de tegenstanders in dit universum motiveert, komt dit totaal niet uit de verf. De serie focust op volkomen onintere ante momenten en speelt deze veel te lang uit. Kan het ons echt wat schelen of de schofterige beveiligingsman van de evil megacorp Monarch in de friendzone zit met zijn mooie blonde collega? Zelfs als er later enige twisten in het verhaal zitten, blijf je je afvragen waarom je hier naar zit te kijken. Toegegeven, de cast is fenomenaal. Ze weten hun personages in dit vreselijk saaie script nog enigszins goed neer te zetten. Maar hoe mooi het ook allemaal is gefilmd, uiteindelijk zijn het twintig minuten durende cut scenes die veel te lang duren, die gaan over personages die je niks kan schelen in situaties die je niet emotioneel raken.
Keuzes keuzes
Als speler heb je enige invloed op het verhaal. In elke act zitten een aantal ‘ripples’ verstopt. Dit zijn momenten waarin de handelingen van Jack invloed uitoefenen op de tv-serie die je kunt zien na elke act. Die stellen echt niet veel voor. Ergens in act 1 verbeter je een formule op een schoolbord. In aflevering 1 van de serie zie je opeens dat schoolbord met een wetenschapper ernaast die zegt: ‘hey, iemand heeft die formule verbeterd’. Tja.
De belangrijkste keuzemomenten vormen een fundamentele fout in het ontwerp van Quantum Break. Aan het eind van elke act schakelt het spel over naar het perspectief van de bad guys. Vervolgens moet je als bad guy een keuze maken. Dit is een bizarre situatie. Want hoe intere ant het ook is om het verhaal interactief te maken, is het gewoon een vergi ing om die keuze te laten maken vanuit het oogpunt van de tegenstanders. Het haalt je totaal uit het verhaal omdat je opeens ofwel plots ‘voor de boeven’ moet zijn en kiezen wat hen het beste uitkomt, ofwel de boeven de slechtst mogelijke keus moet laten maken zodat held Jack er beter van wordt. Door deze onmiddellijke afstand tot de situatie is er geen sprake van een moreel vraagstuk en is er geen spanning. Je bent uit het verhaal en je zit in een ongeloofwaardige situatie die niets aan het spel toevoegt, anders dan dat het verhaal een iets andere wending neemt.
Zonde
Het is verleidelijk om je te laten overdonderen door de hoeveelheid geld en moeite die is gestoken in Quantum Break. Hollywood-acteurs, fantasievol design, indrukwekkende sets… en een heuse tv-serie tu en de gameplay door. Op papier klinkt dit als een paradepaardje voor de Xbox One. In de praktijk zitten er zoveel kleine en grote irritaties in dat het eindresultaat enorm tegenvalt. We hebben het nog niet eens gehad over het rare storingsfilter dat over alle beelden heen zit, waardoor we echt even dachten dat onze HDMI-kabel kapot was. Of over de glitch waardoor lampen in een andere ruimte door de muren heen schijnen, waardoor je denkt dat je een geheim hebt ontdekt wat er niet is. Of het feit dat je constant een ‘detective mode’ moet activeren, maar dat die uit gaat als je een stap zet, waardoor je de hele tijd heen en weer schakelt om een bepaald geheim te vinden.
Alle pracht en praal, alle dure sets, alle indrukwekkend vormgegeven tijdbreukmomenten, ze kunnen niet verhullen dat de game zelf flinterdun is, en enkel bestaat voor de makers om Hollywoodje te spelen. Remedy wil overduidelijk liever tv-series maken dan games, maar zoals ze dat in showbusine zeggen: doe maar liever iets wat je wél kan.
Quantum Break is vanaf 5 april verkrijgbaar op Xbox One en pc. Deze recensie is gebaseerd op de Xbox One-versie van de game.