Zeven jaar. Zeven jaar heeft het geduurd voordat er een echte opvolger van Quake II op de planken lag. Natuurlijk, we hadden Quake 3 maar die was meer op loos schieten gericht, van verhaal was dus geen sprake. Nee, eindelijk is het zover, de arme marinier uit het tweede deel van de Quake-serie krijgt versterking en zijn inspanningen worden eindelijk beloond, het is tijd voor een tegenaanval, de mensheid landt op Stroggos. Maar hoe kwam het ook al weer zover? Een korte terugblik.
De Strogg, zoals een enkeling van jullie wellicht nog weet van Quake 2, is een barbaars ras dat ergens in het midden van de 21e eeuw onze planeet Aarde heeft aangevallen. De Strogg hadden maar oog voor een ding, de menselijke restanten van diegene die zij vermoorden. Door middel van een niet al te smakelijk proces konden zij zo verschrikkingen creëren, ook wel bekend als de alien Strogg. Na vele jaren kon de mensheid eindelijk terug vechten en lanceerde men een tegenaanval op de Strogg thuiswereld. Dit ging niet zonder enig slag of stoot en al gauw waren alle schepen van de mensheid verwoest door het planetaire verdedigingskanon, toepa elijk genaamd “The Big Gun”. Geen enkeling had het overleefd. Hoewel…?
Een overlevende marinier kreeg het zover om door te breken, het kanon te vernietigen en uiteindelijk de Strogg leider, de Makron, te verslaan. Helaas was dit niet het einde van de oorlog en opnieuw worden er plannen beraamd om de planeet te overmeesteren. En wie moet daar aan meehelpen? Juist, de speler. Als corporal Matthew Kane ben je een marinier van Rhino Squad, een elite corps dat deel uitmaakt van de tweede ma ale invasie in Quake 4. Een invasie die minder gemakkelijk verloopt dan wat men aanvankelijk gedacht had en uiteindelijk zul je zelfs deel uit moeten maken van de Strogg om zo dit barbaarse ras te verslaan… Groovy!
Het spel start met een sfeervolle cinematic die enigszins doet denken aan Starship Troopers. De stoere mariniers laden zich in een dropship en vliegen naar de vijandelijke planeet. Natuurlijk gaat het helemaal mis, het schip wordt geraakt door een raket en stort neer op Stroggos. Vanaf daar begint het spel. Onmiddellijk valt het al op, de interface lijkt als twee druppels water op die van Doom 3. Mijn eerste indruk was dan ook, dit speelt en ziet er uit als een simpele modification. Toch heeft de game veel meer weg van zijn voorgangers dan Doom 3 dat pretendeerde. Maar waarom dan, vraag je jezelf mi chien af?Helaas zijn er wel wat negatieve puntjes om op te merken. Zo is de singleplayer wat aan de korte kant en is de multiplayer behoorlijk “been here, done that’, het doet het allemaal nogal “Quake III” aan. Zoek je iets vernieuwends, dan ben je hier dus aan het verkeerde adres. Verder kent Quake 4 geen co-op functie (een groot gemis wat ons betreft) en wat mi chien nog wel veel kwalijker te noemen is, de game heeft geen modi om met voertuigen aan de slag te gaan in multiplayer! Geen grote veldslagen waarin je elkaar bijvoorbeeld kunt overrijden met grote Mechs. Jammer maar helaas, al is de kans groot dat Raven later nog met een add-on op de proppen komt waarin dit wel kan. Anders hebben we de modcommunity nog, die hopelijk het een en ander met deze voertuigen kan doen in multiplayer. Feit blijft wel dat het gewoon jammer is dat dit er vanaf dag 1 niet in zit. Een minpuntje dus.
Grafisch gezien kun je merken dat men de Doom 3 engine onder de knie begint te krijgen. De engine laat werkelijk waar mooie plaatjes zien die, ondanks het plastic gevoel bij sommige karaktermodellen, je helemaal in het verhaal zuigen. De schaduweffecten komen weer volop aan bod en bumpmapping en al die technische grappen maken de game visueel gezien een pareltje. Wel vergt de game enorm veel van je computer maar eerlijk is eerlijk, de Doom 3 engine is ontwikkeld voor de toekomst en dat zullen we weten ook. Toch ziet het er zelfs op 640x480 nog acceptabel uit en valt er nog genoeg te genieten. Op het gebied van audio zit het ook wel snor. De geluidseffecten van de guns voelen lekker aan en in tegenstelling tot de shotgun uit Doom 3, heeft de shotgun hier nu wel wel de ‘punch’ die je zou verwachten van een dergelijk wapen. Ook is de muziek weer als vanouds en hebben de voice-actors weer puik werk afgeleverd, de stemmen klinken oprecht en pa en bij de personages, precies zoals je dat zou verwachten.
Al met al is Quake 4 een game geworden die op het eerste gezicht als een Doom 3-mod oogt, maar zich later ontpopt als een degelijke solide shooter die we oh zo graag zien. De game is naar onze mening veel trouwer aan zijn roots dan Doom 3 en biedt voor iedereen wat wils, een lekkere (doch ietwat korte) singleplayer ervaring en die oude vertrouwde Quake-feeling in multiplayer. Helaas heeft Raven hier en daar nog wel een paar steekjes laten vallen, maar dat mag de pret niet drukken. Om het in een simpel zinnetje samen te vatten: Quake 4 is okay wat ons betreft.