Als groot fan van Puzzle Quest lukte het me maar niet om mijn draai te vinden in het vervolg, Puzzle Quest: Galactrix. Op het eerste gezicht lijkt Galactrix de formule van Puzzle Quest verder uit te bouwen tot iets wat zo mogelijk nog briljanter is, maar eenmaal je aan het spelen bent, bekruipt je het tegenovergestelde gevoel. De negatieve aspecten die in Puzzle Quest al aanwezig waren, worden verder uitvergroot. Hetgeen Puzzle Quest zo leuk maakte, laat veel te lang op zich wachten. Je vraagt je af of de makers zelf wel wisten waar de kracht van Puzzle Quest lag toen ze aan het vervolg begonnen, of dat de eerste Puzzle Quest eigenlijk maar een toevallige hit was.
Puzzle Quest: Galactrix brengt Puzzle Quest naar de ruimte. Je held te paard met zijn harnas en spreuken is ingeruild voor een zwaarbewapend en bepantserd ruimteschip. Het uitgestrekte heuvellandschap is nu een aaneenschakeling van sterrenstelsels. In e entie is de spelstructuur echter nog grotendeels gelijk. Je praat met mensen om mi ies te krijgen en je gaat vervolgens op pad om vijanden te verslaan of voorwerpen te zoeken. Het vechten zelf gaat uiteraard door middel van een puzzelgame en daar ligt feitelijk de grootste verandering in Galactrix.
Het puzzelconcept van Galactrix is in de basis nog steeds een variant op Bejeweled, maar nu zijn de afzonderlijke diamanten zeshoekig in plaats van vierkant. Dit betekent ook dat je de stenen in zes richtingen kunt omwi elen, wat het aantal mogelijke stappen uitgebreider maakt. Doel is uiteraard om combinaties van drie of meer stenen van dezelfde kleur te maken. Deze verdwijnen, waarna de overige stenen in zullen schuiven. Dit inschuiven gaat vanuit de richting waarin je de steen verwi eld hebt, wat handig is om te weten wanneer je grotere combo's wil maken. Het zorgt er eveneens voor dat het bord minder statisch is en dat je nooit in de situatie komt dat er geen combinaties meer mogelijk zijn.
De verschillende stenen op het bord hebben allemaal hun eigen doel. Zo zijn de rode, gele en groene stenen nodig om je wapens en speciale mogelijkheden te gebruiken en vergaar je met de witte stenen intelligence. Bommen vormen de belangrijkste soort, omdat je daarmee je tegenstander schade kunt toedienen. De bommen zijn er in verschillende sterktes, waarbij de sterkste verhoudingsgewijs wel heel veel schade doen. Het is zaak ervoor te zorgen dat je tegenstander in zijn beurt geen combinatie van bommen kan maken, maar in Galactrix is dat nog lastiger te voorkomen dan in de eerste Puzzle Quest. Hierdoor voelt het puzzelen soms een beetje als een loterij. Speel een aantal keren tegen dezelfde tegenstander en je zult op den duur wel een keer winnen, ook al is de tegenstander veel beter dan jij. Andersom kun je ook zomaar verliezen van een zwakkere tegenstander. Het spel straft je niet wanneer je verliest, het kost hooguit tijd.
Wat wel een intere ante vernieuwing is, is je schild. Het schild beschermt je schip en kan altijd weer worden bijgevuld door blauwe stenen te combineren. Een stevig schild voorkomt dat je met één goede aanval van de tegenstander het onderspit delft, maar het is nog best lastig om je schild continu op peil te houden. Wanneer er geen aanval mogelijk is, dan is het aanvullen van je schild strategisch gezien vaak het intere antst.
De puzzelgevechten zijn leuk wanneer je eenmaal beschikt over meerdere schepen met elk hun eigen pakket aan speciale mogelijkheden. Het duurt helaas erg lang voordat Galactrix echt intere ant wordt. Het eerste uur word je vooral van hot naar her gestuurd om tekst te lezen en zogenaamde boodschappen tu en personages over te brengen. Je verliest door het vele lezen en de inhoudsloze gesprekjes al snel de intere e voor het verhaal. Ook moet je voor elke nieuwe locatie die je bezoekt eerst een leapgate hacken, wat je doet met een minigame die al snel enorm saai wordt. Het hacken kent geen enkele strategische diepgang, je moet simpelweg kleurtjes matchen in een bepaalde volgorde. Ook de andere minigames (zoals het mijnen naar grondstoffen) zijn slechts matig intere ant, maar komen gelukkig minder vaak voor.
De aankleding van Galactrix is ongeveer zo generiek als sciencefiction kan worden. De spelwereld bestaat uit één grote, eentonige kaart met rondjes, die de verschillende sterrenstelsels voorstellen. Wanneer je zo'n sterrenstelsel bezoekt, krijg je een close-up met afzonderlijke planeten, manen en ruimtestations. Het ziet er allemaal bijzonder saai uit en door de eentonigheid is het schier onmogelijk te onthouden waar zich bepaalde dingen bevinden. Bij de eerste Puzzle Quest was je al snel de draad kwijt naarmate de wereld zich uitbreidde, Galactrix slaagt er helemaal niet in je enige verbondenheid te geven met het universum.
Puzzle Quest: Galactrix is een gemiste kans. De spelformule biedt nog steeds genoeg diepgang, genoeg wapens en aanvallen en een puzzelconcept dat intere ante gevechten op kan leveren. De trage spelopbouw en een zwakke balans maken het spel echter veel minder leuk dan het had kunnen zijn. Teksten lezen, hack-minigames en tijdvretende random encounters slokken het grootste deel van je tijd op. Wie nog niet bekend is met Puzzle Quest schaft het beste het origineel aan, het liefst voor een handheld. De meeste fans van Puzzle Quest zullen in Galactrix niet het vervolg vinden waar ze op hoopten.