Project Sylpheed is erg Japans en dat is vanaf de intro meteen alduidelijk. De hele presentatie van de game heeft een diepe Japanse sfeer dienog het meest doet denken aan anime-series als Gundam en Macro . Tijdens hetspelen van Sylpheed vlogen deze namen meerdere malen door mijn hoofd en kan hetkan niet anders of deze series moeten een grote bron van inspiratie zijn geweestvoor de makers. De verhaallijn is namelijk niet al te origineel en betreedteigenlijk alle platgetreden paden die er binnen deze setting te vinden zijn. Deliefhebbers zullen er echter van smullen en ik moet toegeven dat het verhaal ende personages me op zich wel wisten te boeien. Mensen die echter een afkeerhebben voor melodramatische Japanse verhalen met dito karakters kunnen nu betereen alinea overslaan. Je bent bij deze gewaarschuwd.
In Project Sylpheed schrijven we 500 jaar in de toekomst. De ruimte isinmiddels geen onbekend terrein meer en de mensheid heeft beslag gelegd opgrote delen van het zwarte niets onder de overkoepelende organisatie van deTerran Central Government. Pal tegenover deze organisatie staat A.D.A.N., eengroep van rebellen die de macht van de Terran-federatie om willen gooien.Hoofdpersoon in de game is Katana Faraway, een beginnend piloot die trouw heeftgezworen aan de Terran-factie. Zijn goede jeugdvriend Margras is overgelopennaar de rivaliserende zijde en zoals je waarschijnlijk wel kon raden, zijn devroegere makkers nu geboren aartsrivalen en zinnen ze allebei op eenwapenwi eling van galactische proporties. Neem dit verhaal alshoofdingrediënt, voeg daar nog een gezamenlijke liefde aan toe, breng het opsmaak met een flinke dosis wraakmotieven en maak het af met een snufje verraad.Voilà, het verhaal van Project Sylpheed in hapklare brokken. Dit alles wordtgepresenteerd in een totaal van een uur aan haarscherpe CGI-filmpjes die demi ies aan elkaar rijgen.
De game speelt eigenlijk precies zoals je zou verwachten.Jij bestuurt de kist van de hoofdpersoon terwijl je deze ziet vanuit eenachteraanzicht en gaandeweg de levels leeg je je volledige wapenarsenaal opalles waar je schietgerei maar vat op kan krijgen. Spannende dogfights hoef jeechter niet te verwachten. Vijandelijke schepen zie je maar weinig van dichtbijen eigenlijk het enige waaraan je ze kunt herkennen, is de roze lichtstaart dieze achter zich laten. Je begrijpt dat een grootschalige vechtpartij eerder opeen bezoek aan een hippe technoclub met al even hippe lichtshows lijkt incombinatie met een LSD-trip, dan een serie van spannende schermutselingen in deruimte. De mi ies variëren van doelen waarbij het zaak is om de vijand vollediguit te roeien, tot opdrachten waarbij het de bedoeling is dat je eenvijandelijke raketaanval verijdelt, of een belangrijk moederschip escorteert.Helaas verzanden deze mi ies maar al te vaak in een schiet-maar-raak festijnen is er maar weinig diepgang te bespeuren. Tu en de mi ies door kun je metje verdiende zakcentjes je vliegschip uitbouwen met allerhande wapens entechnische snufjes, die je naar keuze in kan zetten. Er bestaat een behoorlijkverschil tu en de wapens (variërend van railguns naar een dozijn soortenraketten) en elk wapen heeft een ander soort effect op een bepaald soortvijand. Je zult dus meerdere keren goed gebruik van je wapens moeten maken,afhankelijk van de vijand waarmee je het op dat moment aan de stok hebt.
De presentatie van de game is degelijk, maar ook absoluutniet meer dan dat. De tu enfilmpjes zijn erg mooi, maar de daadwerkelijkegevechten in de ruimte laten het op grafisch vlak flink afweten. Je ziet devijanden nooit van dichtbij en als je daar een keer wel de kans toe krijgt,blijkt dat het maar zeer armzalige texturen zijn en dit is eigenlijk het gevalbij alle schepen in de game. Je zult de meeste tijd doorbrengen in de ruimte enafgezien van de enkele kleurrijke planeet hier en daar die je vanuit de vertemag bewonderen vormt het zwarte dek met lichte puntjes nu niet bepaald eenenorm intere ant uitzicht. Daar komt ook nog eens bij dat de verschillendeinformatie en metertjes op je scherm je het overzicht flink ontnemen, wat bijverhitte confrontaties een behoorlijk struikelpunt kan zijn. Het geluid isgoed, met redelijke stemmen van de verschillende personages en een beukendesoundtrack die het best geschikt is bij een game als deze. Je zult echter nooitje onderkaak van de vloer op moeten rapen of je oor van de speaker moetenscheuren, want op audiovisueel gebied is er maar weinig te beleven.Op het doosje van de game prijkt het trotse citaat “From themakers of Final Fantasy and Kingdom Hearts!” De gamer met een beetje verstandvan zaken weet dat dit onzin is; de game is geproduceerd door het Japanse GameArts, en deze hebben nooit iets met de eerdergenoemde franchises te maken gehad.Laat je dus niet misleiden. Project Sylpheed weet op geen enkel vlak de (overhet algemeen) fantastische games van Square Enix en diens ontwikkelaars teevenaren qua kwaliteit. De game is een enorm middelmatige shooter met een dikkelading aan Japanse eigenzinnigheid. Voor de huidige prijs is het weinig soeps,maar wanneer de game in de budgetbak is beland, kan het best leuk zijn voor defans. Project Sylpheed blijft geen goede game, hoe je het wendt of keert en devolgende keer zie ik liever dat Square Enix gewoon een lekkere RPG uitbrengtvoor de huisconsole van Microsoft en dit soort games over laat aan mensen diewel bedreven zijn in het maken van games als deze.