De eerste Profe or Layton-game werd door Nintendo nog schoorvoetend op de Nederlandse markt geïntroduceerd. Er werd bijvoorbeeld nog niet geïnvesteerd in een Nederlandse vertaling, omdat de uitgever nog niet zo zeker was van het succes, en er werd minimaal voor het spel geadverteerd. Nu, amper twee jaar later, kun je bijna niet meer om Profe or Layton heen. Voor het derde deel wordt paginagroot geadverteerd in landelijke dagbladen en worden op prime time tv-spots uitgezonden. Het mag dan slecht gaan met de verkopen van DS-games, blijkbaar slaat die trend Profe or Layton over. En niet geheel onverwacht, want de Layton-games hebben een ongekende aantrekkingskracht op vrijwel elk soort gamer.
Dat komt mi chien wel omdat Profe or Layton een soort eerlijkheid en onschuld uitstraalt die haaks staat op een tijdgeest van angst zaaien, rechtlijnigheid, grootspraak en egoïsme. Layton is intelligent, houdt altijd het overzicht, blijft in elke situatie welbespraakt en zal iedereen die zich niet gedraagt, bedeesd tot de orde roepen. Layton zal altijd een heer blijven. Het spel is één groot pleidooi voor het gebruiken van je hersenen, in plaats van het domweg handelen uit emoties of het gaan voor eigen gewin. Tu en alle dagelijkse hectiek door is niets lekkerder dan weg te dromen bij zo’n onschuldig verhaal, waarin zelfs de slechteriken toeslaan met puzzels, in plaats van met kanonnen.
Slechte Layton?
Het verhaal van Profe or Layton en de Verloren Toekomst is weer als dat van een goed jeugdboek. Dit keer reizen Profe or Layton en Luke naar de toekomst, waar ze een boosaardige overheerser die Londen in zijn greep houdt, moeten zien te stoppen. Deze boosaardige overheerser is niemand minder dan de normaal zo zachtaardige Profe or Layton zelf. Samen met de toekomstige versie van Luke en de lokale inwoners van het toekomstige Londen proberen ze erachter te komen hoe Layton zo slecht heeft kunnen worden en waarom niet de politie, maar de mysterieuze Familiosi het voor het zeggen hebben in het Londen van tien jaar na nu.
Het verhaal is complexer en verra ender dan dat van voorgaande delen en de ontrafeling is, zoals het bij Layton hoort, onlogischer en vergezochter dan je ooit zelf had kunnen bedenken. Het wordt allemaal nog extra intere ant als het ook betrekking krijgt op Layton’s persoonlijke geschiedenis. Meer dan eens kom je wat te weten over de voorgeschiedenis van de beste puzzelaar ter wereld.
Puzzeltjes
De opbouw van De Verloren Toekomst is identiek aan die van de vorige twee delen. Het verhaal vormt de rode draad door het spel, de puzzels de echte uitdaging. Om deuren open te maken of belangrijke informatie los te peuteren uit personages zul je puzzels op moeten lo en, van rekensommen, deductieopgaven en visuele puzzels tot doolhoven, legpuzzels en schuifpuzzels. Opnieuw staan die puzzels los van het verhaal zelf, al is wel meer geprobeerd om de puzzels thematisch aan te laten sluiten op de personages bij wie of de locatie waarin je ze aantreft.
Voor wie de eerste twee Layton-games gespeeld heeft, zijn de puzzels zeker in het begin gefundenes fre en. Veel eerder gebruikte puzzelformules zijn in een iets ander jasje gegoten, maar het aantal fundamenteel verschillende puzzelopgaven is nou eenmaal beperkt. En als je eenmaal op de manier denkt die je nodig hebt om tot de soms eigenzinnige oplo ingen te komen, wordt het allemaal iets eenvoudiger. Gelukkig zitten er in De Verloren Toekomst minder opgaven met een ronduit flauwe oplo ing. Als je out of the box moet denken bij een puzzel, dan is dat vaak een logisch gevolg van de opgave zelf. Eén ding is in ieder geval zeker: De Verloren Toekomst bevat meer en betere puzzels dan elk van de eerdere delen. Ook de minigames zijn nu echte breinbrekers in plaats van simpele puzzels die over de gehele duur van het spel zijn uitgesmeerd. Met name het speelgoedautootje, waarin je met beperkte elementen een parcours moet uitstippelen, is uitdagend.
Eigenlijk is dat alles wat er gezegd hoeft te worden. Profe or Layton en de Verloren Toekomst biedt weer uren extra vermaak en een ijzersterk avontuur met meer personages en onthullingen dan ooit. Maar het is tegelijk de onschuld en intelligentie van het spel die zo’n aantrekkingskracht hebben. Wie zich ooit vermaakt heeft met een Profe or Layton-game moet dit derde deel in huis halen. Voor wie nog nooit een Layton-game gespeeld heeft, is het hoog tijd om daar eens aan te beginnen. Het beste is uiteraard om de trilogie van voor af aan te ervaren, al is dit derde deel ondanks enige referenties naar eerdere delen ook prima als lo taande game te spelen.