Valt dat even tegen. Denk je met de held van de Prison Break-televisieserie te kunnen spelen, kruip je in de huid van ene ‘Tom Paxton’, een inwi elbare geheimagent. Hij wordt de Fox River State gevangenis ingestuurd om te onderzoeken waarom Michael Scofield, tot dusver de perfecte schoonzoon, in de bak is beland en wat zijn plannen zijn. De game draait om de gebeurteni en uit het eerste seizoen en als je fan bent, weet je natuurlijk al hoe dit afloopt. Hoe dan ook, je kunt je voorstellen dat je de plannen van Scofield niet achterhaalt door met de gevangenen te praten over de bloemetjes en de bijtjes. Vijf minuten nadat je de game hebt opgestart moet je je ‘goede wil’ al bewijzen tegenover een bewaker door een vervelende gevangene in elkaar te slaan. Je maakt je borst nat voor een enerverend gevecht.
Knoppenrammen
En dan kom je van een koude kermis thuis. De eerste indruk van de game is namelijk niet zo best. Het vechten heeft niet veel om het lijf. Je hebt een beperkt aantal aanvallen tot je beschikking en deze hebben totaal geen impact. Hoewel je de beschikking hebt over lichte aanvallen, zware aanvallen en kunt blokken, kun je in de game het beste gewoon naar voren rennen en als een bezetene op de lichte aanvalsknop rammen. Degenen die denken dat ze op de hoogste moeilijkheidsgraad gebruik moeten maken van de blokknop zitten er gruwelijk naast. Ook hier is het rammen op knoppen de orde van de dag. Het lijkt alsof je slagen niet echt bij je vijand aankomen, wat natuurlijk erg nep overkomt.
Door het zwakke vechtsysteem wil je al snel de gevechten overslaan. Na het eerste gevecht krijg je de mogelijkheid om jezelf te trainen door gewichten te heffen of tegen een boksbal aan te slaan. Hierdoor krijg je mi chien het idee dat je later in de game wel combo’s kunt maken en dat gevechten zelf intere anter worden. Niets is minder waar. Het enige effect dat de training heeft is Paxton ‘sterker maken’ en afgezien van tegenstanders die daardoor wat sneller neergaan dan normaal, biedt dit geen enkele meerwaarde. Hierdoor blijft het vechten de hele game saai en ga je medegevangen maar uit de weg, in de hoop dat ze niet met je willen knokken.
Verboden terrein
Nadat we een bewaker hebben neergeslagen en onze spieren hebben opgepompt, krijgen we een sluipmi ie voor onze kiezen. We moeten wat ‘medicijnen’ jatten uit een magazijn in ruil voor informatie. Meteen heb je het gevoel dat aan dit deel van de game de meeste aandacht is besteed. Dit komt voor een deel door de sfeer. Het is vrijwel helemaal stil in het verlaten magazijn en gelijk bekruipt je het gevoel dat je ergens ronddwaalt waar je niet hoort te zijn. Het is afgelopen als je teveel lawaai maakt of gezien wordt. Je glipt langs een paar schoonmakers die net even de andere kant opkijken, doet voorzichtig een deur open en schuifelt naar binnen. De eerste keer dat je te gretig wordt en een bewaker je denkt te zien keert de game echter terug naar de middelmatigheid. De bewaker schijnt even met zijn zaklamp op de plek waar hij je dacht te zien en vervolgens gaat hij doodleuk verder met zijn patrouilleroute. Als je even de tijd neemt om de bewaker te volgen zie je vervolgens dat hij nooit van deze route afwijkt en dit herhaalt tot het einde der tijden. De enige echte uitdaging is dus het onthouden van zijn route en langs hem te glippen op de momenten dat het kan. Wanneer de mi ie is afgelopen, is er helaas geen keuze of je de medicijnen wel of niet afgeeft en je mag ook niet besli en met wie je na de mi ie gaat praten. We worden weer bij het handje genomen en de game vertelt ons met wie we nu moeten gaan praten. Hier had, gezien de aard van de game, ontwikkelaar Zootfly veel meer mee kunnen doen.
Het middelmatige niveau van de game zet zich ook voort in de presentatie. Hoewel locaties als de binnenplaats en het cellenblok er redelijk gedetailleerd uitzien, valt de presentatie over het algemeen erg tegen . Met name de animaties zijn af en toe ronduit slecht en de afwezige lipsynchronisatie zorgt ervoor dat het lijkt alsof je in gesprek bent met poppen.
Waarvoor blijf je dan eigenlijk nog spelen? De enige drijfveer in de game is en blijft het plot. Steeds kom je weer wat meer te weten over Scofield en de plannen van de CIA. Het verhaal is intrigerend, doch af en toe voorspelbaar. Bovendien zou het krachtiger kunnen worden overgebracht, zeker als de presentatie niet zo middelmatig zou zijn. Prison Break: The Conspiracy is dan ook niet meer dan een middelmatige filmgame. Een intere ant verhaal en een aardige opzet, maar een zwakke uitwerking.