Net als in Total Annihilation en Supreme Commander, draait het in Planet Annihilation om je Commander. Je Commander is heilig. Niet heilig op een religieuze manier, maar heilig op een ‘zodra-je-Commander-dood-is-is-het-einde-verhaal-manier’. Je belangrijkste grondstoffen zijn metaal en energie (al kun je daar ook nog wel de grondstof ‘doorzettingsvermogen’ bij scharen) en die delf je door de juiste gebouwen te plaatsen.
Verder leunt de game net als zijn spirituele voorgangers op uitgebreide bouwmogelijkheden van zowel offensieve als defensieve gebouwen en nog enkele tientallen bots, grond-, lucht- en watereenheden. Veteranen weten dat je pas kunt winnen als je een gedegen, inkomende stroom aan grondstoffen hebt en daaraan gekoppeld een groot netwerk aan fabrieken die aan de lopende band eenheden uitspuwen. Om na verloop van tijd een aanval uit te voeren op de eveneens goed ingegraven, maar hopelijk minder goed voorbereide, tegenstander. Enfin, iedereen die ook maar een van de spirituele voorgangers van Planetary Annihilation heeft gespeeld, kent dit scenario.
Eigen smoel
Tijd om daarom maar eens verder te kijken dan onze RTS-neus lang. Kijken naar waar deze game vooral zichzelf is en naar het werk dat maker Uber Entertainment in deze game stopte. En nog steeds stopt, gezien de vele updates die bijna iedere week verschijnen. Dat is enigszins te prijzen, want we juichen het alleen maar toe als makers ook na de release hun game verbeteren. Maar het toont ook aan dat de game eigenlijk nog niet helemaal af is, wat mi chien verklaart waarom de game relatief stilletjes gelanceerd werd. Een game van deze omvang wordt meestal groots gepresenteerd, maar wie even was ingedut tu en al het gamegeweld van het nieuwe seizoen, zou de game zomaar over het hoofd hebben gezien. Zo weinig heeft Uber Entertainment aan marketing gedaan.
Een dergelijke aanpak maakt een gamerecensent kritisch en schichtig. Er zijn tenslotte meer games op een dergelijke manier uitgebracht, terwijl ze achteraf nog lang niet af bleken. Dit geldt ook voor Planetary Annihilation. Vooral ervaren RTS-spelers kunnen genoeg onderdelen vinden die in deze game niet kloppen of slecht zijn uitgewerkt. Zo ontbreekt er een gedegen multiplayer-rangsysteem, waardoor online potjes verre van eerlijk zijn en kent de game geen in-game save-functie waardoor je zelfs niet bij skirmishes even kan chillen nadat je een paar uurtjes lekker aan het sleutelen bent geweest aan je basi en of je tactiek. Een pauzeknop is aanwezig, maar omdat je altijd met het internet verbonden bent, kan de game blijkbaar niet heel lang in pauzestand blijven hangen. Waardoor je dus opnieuw moet beginnen.
Daar staat tegenover dat Planetary Annihilation ook veel goed doet. De schaal waarop de game zich afspeelt is overweldigend, zo niet verbluffend. De makers hebben met het heelal als speelterrein een gedurfde stap gemaakt, waardoor je hele visie op de zo kenmerkende, kla ieke RTS-gameplay herzien moet worden. Je zicht wordt niet langer meer beperkt door een aanzicht van een platte kaart, maar moet zich uitstrekken tot ver buiten de aarde. Planetary Annihilation is uiteraard niet de eerste game die zich afspeelt in een heelal, maar het is wel de eerste die het kla ieke 2D RTS-dekentje als het ware over meerdere planeten heen legt. Dat daarbij niet alles helemaal perfect past, is eigenlijk geen verra ing te noemen.
Altijd blijven kijken
Wie zijn eerste stappen in de game zet, kan zich nauwelijks onttrekken aan de gedachte dat deze game mi chien wel té groot is. Start je in een stelsel met slechts één planeet met één tegenstander, dan kun je het geheel nog wel overzien, maar zodra er meerdere planeten (drie of meer) gaan meedraaien dan wordt de game ineens een stuk ingewikkelder en uitdagender. De planeten zelf zijn natuurlijk rond waardoor verkenning en oplettendheid noodzakelijk zijn. Wie zich niet bekommert om zijn omgeving gaat geheid de bietenbrug op. Je vijand kan namelijk uit iedere richting komen, over land, water of door de lucht. En zodra je technologie het toestaat, mag je daar ook nog de ruimte bij tellen.
Het huidige aanbod aan eenheden past echter niet bij de grootsheid van de omgeving. Er is te weinig sprake van diversiteit en verra ingen. Bovendien mi en we echte supereenheden (al kent de game wel superwapens!) die het slagveld domineren. Maar door de toevoeging van Orbital-eenheden die van dampkring naar dampkring vliegen zijn gevechten onvoorspelbaar en bovenal een stuk ingewikkelder - en is het gemis van minder eenheden minder vervelend.
De behoorlijke kunstmatige intelligentie speelt hier ook een rol in. Wie op de hogere moeilijkheidsgraden speelt, merkt dat de tegenstanders vrij goed zijn in het snel uitbreiden van hun basi en, het in de kaart brengen van de overige planeten en ook direct andere planeten gaan koloniseren. Waar het even kan zullen ze ook vrij snel kiezen voor nucleaire wapens, dus stilletjes op je planeet gaan zitten wachten tot je zelf honderd kruisraketten hebt, is geen optie.
Waar zit toch die knop?
Overigens is het daadwerkelijk mogelijk om letterlijk honderd raketten tegelijkertijd op de vijand af te vuren, evenals honderd fabrieken tegelijkertijd een veelvoud aan eenheden te laten bouwen. Die kun je vervolgens automatisch richting transporters sturen, op patrouille laten gaan of de frontlinie laten verstevigen. Dat is typerend - er kan namelijk heel veel in Planetary Annihilation. Denk bijvoorbeeld aan een handige Picture in Picture-optie waarbij je een tweede scherm opent waarin je alle opties tot je beschikking hebt die je ook in je hoofdscherm hebt.
Ook werkt de game met handige pop up-venstertjes die dankzij handige kleurcoderingen aangeven wat er gebeurt (is het een nieuw gebouw dat klaar is of word je ergens aangevallen?) waardoor je veel sneller kan oordelen of iets de moeite waard is. Want je aandacht verdelen over alle zaken die daarom vragen, is mi chien wel de grootste uitdaging. De game probeert heel hard om je zoveel mogelijk te ontlasten en veel dingen te automatiseren. Denk bijvoorbeeld ook aan de mogelijkheid om met een handige drag-tool je bouweenheden over alle metaaldepots op een planeet een extractor te laten bouwen of met diezelfde drag-tool een paar eenheden in één keer in te laden in een transporter of een patrouilleer-opdracht te geven. Het zijn features die we ook graag in andere RTS-games zouden zien.
Maar waarom is het zo lastig om hier achter te komen? Waarom vertelt niemand ons dat je met behulp van een paar gebouwen elke metalen planeet ombouwt tot een gigantische Deathstar (zien is geloven)? Door de extra dimensies in de vorm van een dampkring en andere planeten waar gevaar vandaan komt (of waar je extra grondstoffen kunt ontginnen) toe te voegen, vraag je veel van gamers. Heel veel. Zonder dat daar echt hele goede tutorials en een uitstekende interface tegenover staan. Het tutorial-gedeelte wordt enigszins opgevangen door een menuutje in het startscherm met daarin linkjes naar Youtubekanalen, volgestouwd met gameplayfilmpjes, maar nergens word je in de game geholpen om de game stapje voor stapje te leren kennen.
De Galactic War-modus (bedoeld voor offline gevechten) zou daar een soort van substituut voor moeten zijn, maar ook hier zitten haken en ogen aan. In Galactic War is het namelijk de bedoeling dat je van planeet naar planeet hopt, om zodoende verschillende onderdelen vrij te spelen en op zoek te gaan naar diverse vijandige Commanders. Dat klinkt vrij aardig (en dat is het soms ook), toch blijkt het in praktijk dat je al vrij snel tegenover een Commander staat die je niet goed kunt bestrijden met de technologieën die je hebt vrijgespeeld. Heb je bijvoorbeeld de Orbital-techniek nog niet vrijgespeeld, maar staat je Commander op een andere planeet, dan heb je dus een probleem.
Planetary Annihilation is dan wel op heel veel vlakken baanbrekend, maar doet weinig moeite om dat te laten zien. De game kent zoveel opties en vraagt zoveel aandacht van de gamer, dat het onmogelijk is om dit zonder extra hulp (of heel veel vrije tijd) te ontdekken.