Zo ook in het geval van Pirates of the Caribean 3: At Worlds End.Niet dat je nu gelijk moet gaan denken aan het kaliber Riddick of King Kong, dat soort spellen gebaseerd op films zijn nog steeds vaneen andere orde, maar in het geval van Pirates 3 mogen we best spreken van eenredelijk geslaagde filmgame (maar dan wel op de Xbox 360!).
"Welcome to Port Royal, Mr. Smith!"
Zeg nou zelf, hoe vaak is het wel niet zo dat een filmgame er ronduit brak uitziet? Neem een blik naar Pirates 3 enje weet dat het ook anders kan. Het eerste level bevat bijvoorbeeld een buitenlocatiewaar je in de stromende regen jezelf naar boven moet manoeuvreren. Het niveau van Gearsof War wordt (en dit komt vast niet als een verra ing) weliswaar niet gehaald, maar hetscheelt niet eens zoveel. Strakke graphics, kleurrijke omgevingen en personages die akelig veel lijken op de acteurs van vlees en bloed; Disney heeft goed werk verricht! Zelfs de animaties, waaronder het herkenbare 'loopje' van markant hoofdpersoon Jack Sparrow, zien er overtuigend uit.
Ook 'Lizzie' doet een piece o' eight in het zakje. Hide the rum!
Mooie plaatjes dus, maar hoe zit het met de gameplay? Eigenlijk valt het nog het meeste te vergelijken met Prince of Persia. De personages uit Pirates 3 zijn dan wel niet zo wendbaar als onze Persische prins, de besturing doet er veel aan denken. Iets wat in de Playstation 2-versie niet kan (zou het té geavanceerdzijn...?), maar wat wel mogelijk is op de 360, is het springen. De springanimaties zien er alleen een beetje knullig uit en echt makkelijk gaat het ook niet altijd, maar je zult het wel nodig hebben. Veel van de te vinden voorwerpen liggen op plekken waar je niet altijd even gemakelijk bij kan en vaak moet je ook een sprongetje wagen om verder te komen in het spel.
Pirates 3 is trouwens zo linear als een meetlat, je kan dus vrijwel nooit een andere route plannen. Het spel zit ook vol met scripted events: eerst kon ik vrolijk door de havenstad rondlopen met allemaal Engelse soldaten om mij heen die hooguit wat beledigends tegen me aan riepen, het andere moment vallen ze me ineens aan nadat ik vijf van die wanted-posters van de muur had gerukt.
Nog zo'n Persisch trekje is het combat-systeem, maar echt heel diepgaand kun je het niet noemen. Je hebt een zwaardje en daar kun je mee slaan, maar een goede stomp op de neus verkopen behoort ook tot de mogelijkheden en als je het goed doet, kun je een paar mooie moves uithalen door á la God of War op het juiste moment de juiste knoppen in te drukken.
Frapant is het feit dat de tegenstanders wegduiken wanneer ze 'gewond' zijn. Mi chien moeten ze even uitrusten, of mi chien zijn ze te bang om je in de ogen te kijken, wie zal het zeggen? Het maakt het allemaal wel wat kindvriendelijker op en dat is mi chien ook wel de grootste doelgroep van dit spel. Zij kunnen het gebrek aan vrijheid, diepgang van de combat en de scripted events door de vingers zien. De zogenaamde vergevensgezindheid dus.
Eigenlijk is dat ook een beetje de strekking van het spel. Pirates 3 is een filmgame geworden die visueel heel dicht bij de film komt en de leek-gamer biedt wat je verwacht. Tegelijkertijd is het een spel dat toch te weinig te bieden heeft en vooral te richtlijnig/eenvoudig is. Dat laatste hoeft zeker niet slecht te zijn, want Pirates 3 staat zeker wel garant voor een aantal leuke uurtjes speelplezier, zij het wat herhalend.
Maar heb je het eenmaal uit, dan is er weinig tot geen reden om de game in zijn geheel opnieuw te spelen. De leveltjes ken je allemaal wel en om nou alles nóg een keer te doen om zo de Achievements te behalen, je moet er van houden (ondergetekende heeft in ieder geval zijn buik vol van het halen van de o zo 'gewilde' Achievements in filmgames na het spelen van Eragon...). Ook de overbodige multiplayer waarin je gezamenlijk wat vijanden van je af moet slaan terwijl de tijd doortikt, of waarin je een vriend uit kunt dagen voor een duel doen geen potten breken. Geen spel voor de lange termijn dus.