Het principe achter de Pikmin-reeks is even simpel als geniaal: met een koddige ruimtereiziger onder je controle trek je kleine plantwezentjes in groten getale uit de grond. Die lopen vervolgens achter je aan en doen al het zware werk voor je in een natuurlijke setting: muren afbreken, lekkere fruithapjes naar je thuisbasis dragen en vijanden doden. Een real-time strategiegame dus, maar op de typisch aandoenlijke Nintendo-manier. De moeilijkheidsgraad wordt snel verhoogd omdat de Pikmin voor het donker terug in hun ruimteschip moeten zijn. ’s Nachts lopen er namelijk monsters rond die wel trek hebben in een lekker hapje. Elke dag beslaat zo’n vijftien minuten in ‘echte’ tijd en die moeten dus zo goed mogelijk benut worden om klusjes te klaren.

Over tijd

Pikmin 3 is de perfect middenweg tussen de vorige twee games, die beide verschenen op de GameCube en later ook geport zijn naar de Wii. In het origineel heb je dertig dagen om samen met kapitein Olimar en zijn Pikmin onderdelen voor zijn kapotte ruimteschip te verzamelen. Ben je door je dertig dagen heen en is je ruimteschip incompleet, dan heb je dikke pech en kun je helemaal opnieuw beginnen. Het vervolg haalt de spanning er uit: omdat er geen limiet meer zit aan de hoeveelheid dagen, kun je uren besteden aan het kweken van nieuwe plantwezentjes en zo een groot leger aan Pikmin gebruiken voor de meest simpele taken.

Pikmin 3 heeft een zo goed als oneindige hoeveelheid dagen, maar je ruimtecrew (drie personen ditmaal) moet wel elke avond een fruitsapje drinken om te overleven. Tussen allerlei klussen door moet je elke dag dus ook zoveel mogelijk fruit vinden en door je Pikmin naar de thuisbasis laten slepen. Het zorgt voor een zachte dwang waardoor je zo snel mogelijk te werk gaat. Je weet namelijk nooit hoe je er over een paar dagen voor staat.

Multitasken

Ook de spelstructuur van Pikmin 3 is op de schop genomen. Waar je in de vorige games vanaf het eerste moment een einddoel had, daar neemt het verhaal van Pikmin 3 regelmatig een nieuwe wending, waardoor de missie verandert. Drie ruimtereizigers komen naar de Pikmin-planeet voor voedsel, maar krijgen onderweg panne en worden van elkaar gescheiden. Dit is een slinkse manier van Nintendo om spelers te laten wennen aan het multitasken. Je begint met één astronaut en een vuistje Pikmin en daarmee voer je de meest simpele taken uit als een vijand doden, een brug bouwen en een muur afbreken.

Sneller dan verwacht komt de tweede astronaut om de hoek kijken en begint het multitasken. De ene astronaut laat zijn Pikmin bijvoorbeeld een sappige peer naar de thuisbasis dragen. Met één druk op de knop switch je naar de andere astronaut die zijn Pikmin een tunnel laat graven. Zo haal je het meeste uit een korte dag met minimale fruitsapverspilling. Je kunt je voorstellen dat wanneer later in het spel de derde astronaut zich bij het stel voegt, je echt een professionele multitasker bent geworden.

Toch moet je de drie astronauten regelmatig samenbrengen om puzzels op te lossen. Vaak moet één astronaut zijn collega’s op een hoger gelegen platform gooien, om vanaf daar weer verder op avontuur te gaan. Deze gameplay leent zich natuurlijk perfect voor een coöperatieve modus, vooral om onervaren spelers te helpen, maar die ontbreekt vreemd genoeg. We klagen niet snel over een feature die niét in een game zit, maar bij Pikmin 3 is het echt een gemiste kans. Om het voor iedereen toch behapbaard te houden, kun je zo vaak als je wilt elke willekeurige dag opnieuw spelen. Dat is ook handig voor de ervaren rotten: zo kun je eerst een testrondje doen om erachter te komen welk werk die dag verricht moet worden, om dit vervolgens zo efficiënt mogelijk ‘voor het echie’ te doen.

De nieuwe structuur van de game zorgt er ook voor dat het spel meer één geheel lijkt en minder statisch overkomt. Elke nacht neem je een kijkje in het schip van de ruimtereizigers en kom je wat nieuwe details over hun achtergrond te weten. Overdag rondlopen op de groene planeet is ook geen straf: hoewel de textures op de grond van dichtbij details ontberen, heb je daar van veraf geen last van. Vooral het water in het spel oogt prachtig, om nog maar te zwijgen over het gedetailleerde fruit, waar ons het water van in de mond liep. Het geheel wordt afgemaakt met schattige geluiden van zowel Pikmin als vijanden. We krijgen het jammerende geluid wanneer de Pikmin hun laatste adem uitstoten nog steeds niet uit ons hoofd.

De GamePad

Nintendo laat spelers vrij in het kiezen van hun favoriete besturing. De combinatie van Wii-controller en Nunchuk geniet onze voorkeur: deze keer kun je Pikmin op specifieke lichaamsdelen van vijanden gooien voor een zo effectief mogelijke moordaanslag en dat werkt het beste met de pointer van de Wii-controller. Je kunt ook de Pro Controller of de Wii U GamePad gebruiken. Dit voelt nog het meeste aan als de GameCube-games, maar de GamePad biedt veel toevoegde waarde.

Via de afgebeelde map van het level kun je niet alleen in alle rust kijken waar je volgende objective ligt, je kunt een astronaut samen met een groep Pikmin ook automatisch naar een bepaald punt sturen. Terwijl zij rustig naar hun plaats van bestemming wandelen, ga je met een andere astronaut aan de slag op een andere plek op de map. Hier komt wel een nadeel van de game om de hoek kijken: de Pikmin lopen meestal braaf achter je aan, maar soms blijven er een paar achter een rots of ander object haken, die je vervolgens kwijtraakt. Het is irritant om aan het einde van de dag, wanneer de zon bijna onder is, erachter te komen dat een paar Pikmin aan de andere kant van de map zijn blijven steken.

Pikmin of Metroid?

De vorige Pikmin-games waren klassiekers, dus gelukkig is ook veel hetzelfde gebleven. Weer zijn er vijf verschillende soorten Pikmin die hun eigen voordelen en zwakheden hebben. De gebruikelijke rode, gele en blauwe Pikmin kunnen respectievelijk tegen vuur, geleiden elektriciteit en kunnen ademen onder water. Pikmin 3 voegt twee nieuwe soorten toe. De steen-Pikmin kan glazen muren kapot maken en weet met een welgemikte worp een vijand in één keer dood te maken. De roze Pikmin ten slotte heeft vleugels en is daardoor heel functioneel, vooral omdat hij over water kan vliegen en dus allerlei lastige plekken kan bereiken.

Net als in de vorige games open je gedurende de game een aantal maps die je zover mogelijk leegrooft voordat je weer naar de volgende gaat. Het loont dit keer echter nog meer dan voorheen om met nieuwe soorten Pikmin vaak terug te keren naar de voorgaande levels. Deze maps zijn veel groter dan in de vorige spellen en pas wanneer je na een paar uur spelen terugkeert naar het eerste level, merk je hoeveel verschillende lagen elke locatie kent. Het spel geeft je daarom vaak het euforische gevoel van een Metroid-titel, waarbij je eindelijk langs die mysterieuze deur kan omdat je een nieuwe upgrade hebt gevonden. Het is precies dit gevoel dat Pikmin zo goed maakt en de speler voldoening geeft: constant heb je het idee dat je zelf steeds beter wordt in het multitasken en de spelwereld steeds meer naar jouw hand zet. Dat terwijl het vooral komt vanwege het vernuftige en waarschijnlijk tot in de treure toe geteste mapdesign van Nintendo.

De manier waarop het spel ons spelerdewijs om leerde gaan met de verschillende soorten Pikmin, het werken met drie verschillende groepen en het blootleggen van de levels, zorgt voor een machtig gevoel. De grootte van de maps zorgen ervoor dat je, ondanks het kleine aantal, met gemak een uur of vijftien kwijt bent aan het hoofdspel. Zeker wanneer je al het fruit wilt verzamelen om maar zo compleet mogelijk te zijn en de meest uitdagende situaties op te lossen, heb je een flinke kluif aan Pikmin 3. Ben je eenmaal klaar, dan is er nog een tweespelerstand waarin je via korte potjes kijkt wie het handigst omgaat met zijn Pikmin en een Challenge-modus met wat geinige uitdagingen. Maar het leeuwendeel van de content zit toch echt in de singleplayermodus en die is gelukkig leuk en lang genoeg om een aankoop zonder twijfel te rechtvaardigen. Dit is strategiegaming van de bovenste plank, speelbaar voor de massa.