Het is niet altijd makkelijk om te bepalen welke games je wel en niet van een review voorziet. Vooral nu de indiescene immens is gegroeid en er honderden kleinere titels per jaar uitkomen, glippen er wel eens een paar door onze vingers. Soms komt er echter een titel voorbij die we niet hebben opgepakt, maar die de rest van het jaar wel om aandacht zeurt. Bijvoorbeeld in de vorm van een redacteur die de game een tijd later ontdekt en ’m aan de rest van de redactie opdringt. Of jullie laten ons niet met rust in de reacties en vragen ons constant wanneer de review van een bepaalde game nou komt. In het geval van Papers, Please is dat allebei gebeurd. Dan rest ons nog maar één ding te doen: snel recenseren voordat het jaar voorbij is.
Glorie aan Arstotzka!
Papers, Please verdient het namelijk om in de aandacht te staan. Het verhaal is simpel: door een loterij van de overheid ben jij gekozen om de grens te bewaken tu en de fictieve landen Kolechia en Arstotzka. Aan de immens grijze 16-bit graphics te zien gaat het hier om gure, communistische landen die elkaar niet al te goed liggen. Vijanden van jouw prachtige natie proberen met valse papieren de grens over te komen om het land van binnenuit kapot te maken. Aan jou de schone taak om ze tegen te houden, bewapend met een rode en groene stempel die hoopvolle burgers de toegang ontzegt of juist hen veilig doorlaat.
De gameplay bestaat uit niets meer dan het vergelijken van plaatjes en namen met elkaar. Matcht de naam op het paspoort wel met die op het werkvisum? Is een identiteitsbewijs nog wel geldig? Bovendien verwerf je tijdens het spelen extra kennis, zoals in welk land bepaalde steden liggen, en moet je ook die informatie toepa en op de voorgelegde documenten. De regels worden tijdens het verhaal steeds strenger, waardoor burgers steeds weer nieuwe en ingewikkeldere papieren moeten overhandigen, die jij vervolgens weer moet nakijken. Ook kun je verdachte personen controleren op wapens en zo aanslagen in jouw land voorkomen. Maak je een fout en laat je een liegend iemand toch door, dan krijg je een boete die direct op je salaris wordt ingehouden.
De held zijn is duur
Dat is een groot probleem, want het geld heb je nodig om huur, eten en verwarming te betalen voor jou en je gezin. Werk je niet snel genoeg door, dan hou je te weinig over om je rekeningen te betalen en kan het zomaar game over zijn. Dat brengt je vaak in de problemen, omdat de game heel knap aan je emotionele snaren plukt en je expres een fout wilt laten maken. Kun je het echt over je hart verkrijgen om een man en een vrouw bij de grens te scheiden, omdat een van hen niet de juiste papieren heeft? En laat je die agre ieve pooier het land in, waar hij zeker dat meisje dat net langs kwam zal mishandelen, of gebruik je je rode stempel om haar te redden? Het zijn soms moeilijke besli ingen die je onder druk moet maken. De boete die je krijgt door de held te spelen kan zomaar betekenen dat je geen eten voor je familie kunt kopen.
Naast het verhaal kent Papers, Please nog een andere modus waarin je oneindig veel burgers voor je loket krijgt. Zonder de emotionele lading blijkt het spel echter een stuk minder intere ant en wordt het echt een kantoorbaantje. De morele dilemma's in het verhaal zijn bovendien altijd hetzelfde, dus er is weinig drang om de game te blijven herspelen. Dat maakt van Papers, Please een game waar je waarschijnlijk snel mee klaar bent, ondanks de verschillende eindes, maar die wel een blijvende indruk op je achterlaat. Het hangt van jouw keuzes in het spel af of jij jezelf nog recht in de spiegel aan kunt kijken, of dat je levens verwoest in opdracht van de werkgever om je eigen gezin te redden. Succes, kameraad.