Nostalgie kan bedrieglijk zijn, maar het shoot ‘em up-principe van Painkiller is zo simpel dat er weinig aan te romantiseren valt. De remake Hell & Damnation is exact de acht jaar oude shooter zoals we hem ons herinneren, met veel bloed, veel kogels en vooral heel veel vijanden. Gelukkig maar, want zo ordinair als Painkiller worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.
De inmiddels kla ieke shooter omarmt zo’n beetje ieder cliché dat binnen het populaire schietgenre leeft. Maar in tegenstelling tot wat je zou verwachten, is het spelen van deze remake verra end verfri end. Het shoot ‘em up-genre is in de loop van de tijd een beetje ondergesneeuwd. Painkiller: Hell & Damnation is in het hedendaagse shooterklimaat daarom bijna een atypische shooter. Let wel: bijna. De game blijft immers een mengelmoes van twee bestaande games, Painkiller en de uitbreiding Battle out of Hell.
Remake
Je speelt nog steeds met Daniel Garner, die na een auto-ongeluk samen met zijn vrouw het leven laat. Maar waar zijn schone Catherine goed vertoeft in de hemel, belandt Daniel in het diabolische vagevuur. Dat laat Garner natuurlijk niet gebeuren. Of het nu een demonische Pinokkio-baby met uitrolneus of een flathoge trol is, niets dat beweegt blijft zijn kogels bespaard.
Het vertrekpunt en de bestemming van het verhaal zijn onveranderd gebleven, maar de reis die het hoofdpersonage aflegt is ietsjes anders. Het spel bevat maar veertien levels. Dat is weinig, maar gelukkig heeft Hell & Damnation een duidelijk streepje voor op andere, rechtstreekse remakes: alle levels zijn opnieuw ingericht en herbouwd met de Unreal 3-engine. Het spel trakteert je naast een vleugje nostalgie zo ook op mooie omgevingen, vloeiende animaties en toffe physics. En dat allemaal met schappelijke systeemeisen, al zijn die redelijk e entieel omdat de hectische actie zonder een vloeiende framerate niet bij te benen is.
Verra ende diepgang
Ondanks het grafische contrast leunt Hell & Damnation verder geheel op de charmes van het origineel. Juist door zijn kla ieke simplisme is de gameplay best verfri end. Het spel heeft in tegenstelling tot andere schietspellen van tegenwoordig schijt aan iedere vorm van subtiliteit en variatie. Zowel in de single- en multiplayer is er niets anders te beleven dan het inhouden van de linker- dan wel rechtermuisknop (respectievelijk de primaire en secundaire vuurmodus van ieder wapen). Hell & Damnation is een traditioneel concept zonder pretenties of fratsen.
Dat klinkt wellicht te lomp om leuk te zijn, maar zeker aan de hand van korte speelse ies kan de simplistische opzet erg vermakelijk en bevredigend zijn. Dat heeft allemaal te maken met de voornaamste kracht van Painkiller: de wapens. Die lenen zich binnen de context van de actie voor verra end veel diepgang. Vrijwel ieder wapen heeft een secundaire vuurknop waarmee je combo’s kunt maken. Natuurlijk bestaat de gameplay enkel uit schieten op tegenstanders, maar de manieren waarop je dit doet verschillen desondanks behoorlijk.
Denk bijvoorbeeld aan een shotgun die je de mogelijkheid biedt tegenstanders te bevriezen. Wie ooit een ijsblokje tegen de grond heeft gegooid, weet ongeveer wat ‘ie kan verwachten. De nu nog toffer vormgegeven wapens zijn daarbij heerlijk divers. Of je nu demonen aan de muur wilt rijgen met een gun die houten staken schiet of ze doormidden wilt klieven met een cirkelzaagbladschietend laserwapen; het diverse wapenarsenaal in Painkiller laat je niet in de steek.
Multiplayer
Het oorspronkelijke Painkiller werd geprezen om zijn uitstekende multiplayer, die ook in Hell & Damnation uitzonderlijk leuk is om te spelen. Dankzij de krachtige wapens, snelle pacing en natuurlijk het lekker old school bunny hoppen vlieg je als een bezetene door de compacte levels heen, op zoek naar duels om je superieure mikvaardigheden tentoon te stellen. Er is helaas één probleem: geen hond die het speelt. De servers van Painkiller waren halverwege oktober tot halverwege november vrijwel altijd leeg. Sporadisch zijn er mensen online om tegen te spelen.
Dat is enorm jammer. Het siert Nordic Games dat de studio zoveel aandacht en tijd heeft besteed aan een remake van een echte gamersgame als Painkiller. En dan is het jammer om in de multiplayerservers te zien dat juist die gamers de ontwikkelaar ‘in de steek laten’. De singleplayer is ondanks zijn lengte van ongeveer vijf uur vermakelijk genoeg om een aankoop te verantwoorden, maar enkel als je wat met kla ieke shoot ‘em up-games hebt. In de singleplayer van deze remake is knallen werkelijk het enige dat je doet. Wij konden dat dankzij alle Call of Duty-kloontjes van tegenwoordig wel waarderen, maar wees er dus wel op voorbereid.