Olija is een opgeblazen zeemansverhaal

Dat begint met Faraday, een kapitein die schipbreuk lijdt en terechtkomt in het oosterse land Terraphage. Duistere wezens verschuilen zich daar in de donkere gaten, terwijl schipbreukelingen vechten om restjes rottend voedsel. Net wanneer Faradays laatste uur geslagen lijkt te zijn, wijst een onbekende bewoner hem op een magische harpoen. Velen faalden om het legendarische wapen van zijn voetstuk te krijgen, maar de uitverkoren kapitein slaagt erin en wordt plots iedereens hoop om te ontsnappen uit de hel op aarde.

Door tijd en ruimte

Wat er precies zo magisch is aan die harpoen? Nou, dat ‘ie – enigszins vergelijkbaar met de hamer van Thor en de bijl van Kratos – altijd terugkeert nadat je hem hebt geworpen. Belangrijker nog is dat je, indien je een vijand of object raakt, jezelf door tijd en ruimte ernaartoe kan lanceren om snel door de omgeving te bewegen. Dat systeem werkt als een trein: steek de eerste vijanden neer, lanceer jezelf een paar meter de lucht in via een ander monster en verkoop de rest een paar Popeye-waardige klappen.

Faraday beschikt dan ook over een uitgebreid arsenaal aan aanvallen dat al gauw een reeks feestelijke combo’s oplevert. Ram de harpoen van bovenaf in de grond, backslash en gebruik secundaire wapens als een shotgun om de combometer op te voeren en extra vaardigheden te activeren. Door tijdens een combo de camera subtiel in te zoomen en de tijd kort te vertragen, voelt knokken in Olija niet alleen vloeiend en speels, maar ziet het er ook bijzonder spectaculair uit. Faraday zou een uitstekend Super Smash Bros.-personage zijn.

Minimale variatie

In de kern is Olija een platformer en het is spijtig dat de game juist op dat vlak veel kansen laat liggen. Levels zijn gebouwd rondom het werpen van de harpoen op ankerpunten om zo grote afstanden te overbruggen, vaak op zoek naar sleutels voor gesloten deuren, maar nergens weet ontwikkelaar Skeleton Crew Studio de speler écht uit te dagen. Platformen bestaat vooral uit hetzelfde kunstje uitvoeren met minimale variatie.

Hier en daar zijn er goede ideeën over wat er allemaal mogelijk is met een verder fantastisch fungerende mechaniek - zoals de harpoen door portalen werpen om via een omweg doelen te raken, of een vijand introduceren die het gooien ervan onmogelijk maakt - maar die momenten zijn schaars en komen pas tegen het einde van het acht uur durende verhaal aan bod. Olija had prima kunnen kiezen voor een steilere leercurve met meer variabelen en elementen die op elkaar inwerken, in combinatie met een complexer leveldesign.

Dat zie je ook terug aan de eindbaasgevechten, die voor driekwart een herhaling betreffen. Met een beetje kundig harpoenwerpen lever je een bevredigende regen aan slagen, waardoor ze helaas ook geen grote uitdaging bieden. Wederom spijtig, want er is zoveel mogelijk.

Daarmee valt ook het rpg-element van de game, stijlvolle magische hoeden craften van gevonden voorwerpen, een beetje in het water. Spelers krijgen de keuze uit aantal uiteenlopende hoofddeksels, met net zo uiteenlopende krachten. Denk aan het stelen van health bij elke kill, of het langzaam opbouwen van bliksemkrachten. Spelen met die vaardigheden is ontzettend leuk en voegt daadwerkelijk wat toe aan de knokpartijen, maar anderzijds daagt de game je nooit uit om eens wat anders te proberen.

Piratenavontuur

Wie nog wat extra smaak wil toevoegen aan de gevechten, doet er dus goed aan om wat extra spullen te verzamelen. Olija is dan ook verre van een lineaire platformer. Faradays kamp, dat met elke schipbreukeling meer opties en mankracht biedt, dient als uitvalsbasis voor het bezoeken van verschillende eilanden. Eilanden bestaan uit meerdere levels met verschillende deuren, die soms van de speler vragen om terug te keren naar eerder verkende gebieden. Zonder kaart – en met het richtingsgevoel van ondergetekende – leidt dat tot bescheiden verkenningstochten. Een leuk detail is dat de vormgeving van levels soms hint naar verborgen locaties, zoals een gat in het plafond, die door puur uit nieuwsgierigheid de harpoen te werpen bereikbaar zijn.

Het past bij Olija’s grootste inspiratie: klassieke adventuregames als The Secret of Monkey Island. Omgevingen zijn onheilspellend en de op de oosterse mythen gebaseerde wezens en relikwieën dragen bij aan het piratenavontuur. Daarbij is de verhaalvertelling net zo minimalistisch als de pixelartstijl: vrij abstract, maar dankzij ondertiteling van het vreemde gebrabbel en uitstekende muziek genoeg om het belangrijkste mee te krijgen. Enkele levels zijn zelfs volledig ingericht op de plot en vullen gaten in die voor een bitterzoet einde zorgen. Helaas is dat niet genoeg om Olija echt een goede game te noemen. Het laat spelers vooral achter met een gevoel dat er meer in had gezeten.

Olija is nu beschikbaar voor  PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.

Lees meer reviews: