Ryu, aangenaam. Welkom in huize Hayabusa. Je hebt vast de ooievaar wel in de tuin zien staan? Kratos en ik hebben namelijk een kleine gekregen. Hij ligt in de wieg. Is het geen schatje? Hij lijkt sprekend op mij, zeggen ze, maar van binnen heeft hij meer van Kratos weg. Hij is wat makkelijker in omgang. We noemen hem Ninja Blade.
Mi chien heb je het door: Ninja Blade kan gezien worden als de liefdesbaby van God of War en Ninja Gaiden. Op het oog lijkt het spel sprekend op Ninja Gaiden, qua spelmechaniek, moeilijkheidsgraad en spektakel heeft men vooral goed naar God of War gekeken.
Ninja Blade situeert zich in het hedendaagse Tokyo dat wordt geplaagd door wormen die normale mensen omvormen tot monsters. Een team goedgetrainde ninja's wordt eropuit gestuurd om de plaag de kop in te drukken, maar de zaken lopen anders dan gepland. Leden van het team blijken zelf geïnfecteerd en het hele team wordt uitgemoord. Alleen Ken Ogawa ontsnapt en dient nu in zijn eentje de klus te klaren.
Voor het grootste deel is Ninja Blade een combinatie van spelelementen die we al kennen. Het spel weet nergens echt te verra en en is nergens echt origineel, maar biedt wel ononderbroken spektakel en oerdegelijke gameplay. Het is een achtbaanrit die maar niet ophoudt. Eindbazen, quick-time events en spectaculaire afdalingen volgen elkaar in rap tempo op. Tu endoor zit de 'normale gameplay', maar het aandeel daarvan is zeker in het begin bijzonder klein. Alsof Ninja Blade bang is je aandacht te verliezen staat om vrijwel elke hoek een verra ing te wachten. Een rustpunt hoef je niet te verwachten, lekker grinden tegen mindere tegenstanders hoef je nauwelijks.
Aan de ene kant houdt dit Ninja Blade continu fris en spannend, aan de andere kant mis je als speler toch een rustpunt. Ook gunt het spel zichzelf zo niet genoeg tijd om zijn eigen spelmechanieken tot zijn recht te laten komen. Je krijgt nauwelijks de tijd om te experimenteren je verschillende wapens, en Ninjutsu's, of er staat weer een eindbaas te wachten die toch zijn eigen methode vergt en waar je normale vaardigheden met de wapens minder ter zake doen. De eindbazen zijn, ondanks hun grote aantal, wel stuk voor stuk goed ontworpen en uitdagend genoeg zonder frustrerend te worden.
Ninja Blade heeft in principe genoeg diepgang om een uitstekende hack-and-slash-game te zijn. Je hebt drie zwaarden en drie Ninjutsu's die je allemaal meerdere keren kunt upgraden om nieuwe moves vrij te spelen. De drie zwaarden zijn de meest standaard zwaarden die je kunt verzinnen: een normaal zwaard, een iets zwaarder, maar trager zwaard en twee kleinere, maar snellere zwaardjes. Het normale zwaard is door deze insteek veruit het intere antst en wanneer je deze als eerste flink upgrade zul je erachter komen dat je op het tweede niveau al een move hebt, die de rest overbodig maakt. Met deze move kun je tot het einde van het spel aan toe al het kleine grut met één mep doden. Had het spel tu en het spektakel door wat meer 'normale gameplay' gehad met wat meer variatie in de sterkte en werkwijze van vijanden, dan werd je mi chien wat meer aangemoedigd om ook andere moves te gebruiken. Dat zou mogelijk moeten zijn zonder qua moeilijkheidsgraad direct op het terrein van Ninja Gaiden te komen.
De Ninjutsu's zijn er in de smaken vuur, wind en elektriciteit. Ze dienen alle drie als aanvalswapen, maar zijn soms ook nodig om bepaalde obstakels uit de weg te ruimen. Zo kun je met je wind-Ninjutsu vuur doven, terwijl je met je vuur-Ninjutsu grote organismen in de fik kunt zetten die zo als lichtbron dienen in donkere grotten. Als aanvalswapen kun je je Ninjutsu werpen naar vijanden die verderop staan, maar het mikken vergt soms iets teveel tijd. Omdat je stilstaat tijdens het mikken ben je een gewilde prooi voor vijanden die ook met projectielen schieten en juist voor hun heb je je Ninjutsu's hard nodig.
Tu en het vechten door zit er ook aardig wat platformactie in Ninja Blade. Je kunt langs muren rennen, tu en twee muren heen en weer omhoog springen, aan stokken slingeren, je kent het wel. Een aantal van de platformacties wordt gedurende het spel maar een paar keer uitgevoerd, waardoor je je afvraagt of ze beter niet geheel afwezig hadden kunnen zijn. Echt moeilijk is het platformen gelukkig nooit, timing speelt nauwelijks een rol. Alleen wanneer je geraakt wordt door een projectiel tijdens het platformen ben je de pineut, verder is het vooral leuk voor de variatie en een goede manier om geheimen her en der te verstoppen.
Quick-Time Events vormen een haast onevenredig groot aandeel in de gameplay van Ninja Blade. Wie nu al boven in de gordijnen zit mag er weer rustig uitklimmen, want deze omstreden spelelementen zijn in Ninja Blade voor de verandering eens niet onnodig frustrerend gemaakt. Het spel geeft altijd vooraf een duidelijk indicatie dat er een QTE aan zit te komen en mocht je vervolgens alsnog de fout in gaan, dan wordt het filmpje een paar seconden teruggespoeld en kun je gewoon nog een poging wagen. De knop die je in moet drukken zal precies dezelfde zijn. Makkelijker kan haast niet.
En maar goed ook, want het spel gunt je zo de kans om ook nog te genieten van de tu enfilmpjes, die werkelijk spectaculair zijn. Wat Ken allemaal kan uitvogelen terwijl hij door de lucht vliegt is ongelooflijk. Hij tovert ineens ergens een motor vandaan, rijdt daarmee over een rondvliegend brokstuk, vliegt nog een eindje richting eindbaas, gooit de motor in zijn mond en schiet vervolgens de tank kapot om de eindbaas te doden. Onrealistisch, uiteraard, maar een genot om te zien. Ninja Blade gaat in de filmpjes waarin eindbazen worden afgemaakt enorm over de top en dat is genieten geblazen. En juist door de QTE's heb je zelf nog enigszins het gevoel aandeel te hebben in wat er gebeurt.
Niet alleen bij de QTE's is Ninja Blade erg vergeeflijk, het hele spel door is men erg coulant. Zo zijn de checkpoints erg dik bezaaid, waardoor je nooit grote stukken overnieuw moet doen. Je krijgt altijd weer je volledige gezondheid terug en mocht je sterven omdat bijvoorbeeld een vitaal voertuig stukgeschoten wordt, dan is ook die weer helemaal gerepareerd. Voor de gamers die wat meer uitdaging zoeken is dit mi chien vervelend, omdat falen eigenlijk loont. Ook de Ninja Vision draagt bij aan de toegankelijkheid van Ninja Blade. Hiermee worden bruikbare voorwerpen in de omgeving opgelicht, wat handig is wanneer je niet meteen ziet hoe je verder moet. Wat dan weer jammer is, is dat het spel alleen opslaat aan het eind van een level. De levels duren gemiddeld ongeveer een uur, waardoor je zeker moet zijn dat je ze uit kunt spelen wil je niet het hele level opnieuw hoeven doen. Een flinke drempel die het gevoel van 'nog even verder spelen' om zeep helpt.
Voor een spel dat niet als een echte topper wordt neergezet, doet Ninja Blade er toch alles aan zich te bewijzen. Het hele spel is een aaneenschakeling van spectaculaire momenten en het verveelt geen moment. Helaas komt hierdoor de diepgang van de eigenlijke gameplay niet helemaal tot zijn recht. Wat ook jammer is, is dat het spel naar het einde toe locaties en eindbazen gaat recyclen, wat toch wat goedkoop aandoet. Had men de stukken waarin je tegen normale, kleinere tegenstanders vecht wat uitgebreid en uitgediept en iets meer tijd in de afwerking gestoken, dan was Ninja Blade mi chien wel een echte topper geweest. Nu is het een gevalletje net-niet. En dan is het als een wat onbekendere titel toch lastig om op te vallen in de ma a.