Nier Replicant ver. 1.22 is een zorgvuldig gerestaureerde blauwdruk

Die minder leuke karaktertrekjes van Nier zijn niet ineens verdwenen in de heruitgave. In de pakweg tweeënhalf keer dat je Nier Replicant 1.22 (afgekort en afgerond) ‘moet’ uitspelen om alle eindes te zien, wordt je geduld nogal eens op de proef gesteld. Repetitieve gameplay, onnodig trage transities van scherm naar scherm, letterlijke herhaling: Nier Replicant ver. 1.22 blijft in grote lijnen trouw aan het origineel en dat pakt niet altijd even goed uit.

Daar staat tegenover dat de belangrijkste pijnpunten van het origineel grondig zijn aangepakt. Zowel de fletse spelwereld als makke gevechten hebben een flinke make-over gekregen, met de grafische update als grootste trekpleister. Nier Replicant ver. 1.22 is niet ineens adembenemend mooi, maar het oogt fris en draait soepel. De omgevingen blijven leeg, maar wat wil je met een post-post-apocalyptische setting waarin iedereen weer leeft zoals in de middeleeuwen.

In the Nier future

Die nogal eigenaardige opzet is het begin van een al even bijzonder verhaal. Replicant ver. 1.22 speelt zich ver na onze huidige tijd af, maar dat zou je niet zeggen. In de toekomst leven de mensen weer ‘gewoon’ van het land en de handel. Wat ervoor gezorgd heeft dat de mensheid terug naar start moest, boeit hoofdpersoon Nier niet. De wereld draait om zijn zusje Yonah en de mysterieuze ziekte die haar het leven dreigt te gaan kosten. In je zoektocht naar een geneesmiddel word je bijgestaan door nogal bijzondere figuren. Grimoire Weiss is een zwevend boek met een bekakt Brits accent, Kainé een bezeten vrouw die vloekt als een bootwerker en Emil een getraumatiseerde tiener/toverend skelet.

Het zijn markante personages die boven alles heel menselijk blijken en blijven. Des te vreemder is het dat een van hen, Kainé, vrijwel volledig naakt rondrent. Het hele spel loopt ze rond in niets verhullende lingerie. Er is weliswaar een reden voor en Nier Replicant snijdt hiermee zowaar een thema aan waarvoor nauwelijks representatie bestaat in games, maar helaas voelt het alsof die verklaring vooral is bedacht om al dat onpraktische naakt goed te praten, in plaats het daadwerkelijk te verantwoorden.

Roadtrip

Kainé is wel ontzettend sterk geschreven, net als de rest van de cast. Je leert heel snel van dit bonte gezelschap te houden. Niet eens omdat je nou zo veel over ze te weten komt, want die verdieping blijft voorbehouden aan een aantal emotionele uitbarstingen. De band ontstaat tussen de bedrijven door, dankzij eindeloos gekibbel en gekwebbel. Nier, Kainé, Weiss en Emil leveren continu commentaar op je avonturen en bovenal op elkaar.

Voor de heruitgave zijn alle gesprekken ingesproken en dat betaalt zich uit in een nog betere klik met de cast. Het uitstekende stemwerk van onder meer Laura Bailey (Abby in The Last of Us: Part II) en een extreem deftige Liam O’Brien geeft betekenis aan zelfs de meest loze momenten. Het schrijfwerk is sowieso erg scherp en vooral ook grappig, een zeldzaamheid in games. Nier Replicant ver. 1.22 voelt daardoor als een soort roadtrip-comedy. Er zit genoeg melancholie in om er een gekunsteld drama van te maken, maar dat wordt het nooit. Het blijft heel intiem en klein, ook al draait het uiteindelijk om het lot van de hele wereld.

Speels gemak

Nier Replicant weet ondanks die hoge inzet heel speels te blijven. Dat zie je terug in de gameplay, een mengelmoes van allerlei genres. De basis is altijd actie-rpg, met als smaakmakers survival-horror à la Resident Evil, bullet hell-shooter en zelfs een stuk tekst-adventure in de stijl van Zork. Het is niet allemaal even enerverend, maar uniek is het zonder twijfel.

Het commentaar van je metgezellen en de betoverende (opnieuw gearrangeerde) muziek maken dat je meestal zonder morren door blijft spelen. Ook het vloeiende vechtsysteem doet wat het moet doen. Vechten in Replicant is een wereld van verschil met hoe stroef het ging in de originele versie, al komt na een uur of vijftien à twintig de klad er wel een beetje in. Als smeermiddel voor het verhaal blijft de gameplay effectief, maar we zouden het je niet kwalijk nemen als je de gevechten tegen het zoveelste einde op automatisch zet. Die optie maakt deze heruitgave ook gelijk een stuk toegankelijker dan het origineel.

Repeat after B

Het grootste probleem van Nier Replicant ver. 1.22 is überhaupt dat het nogal in herhaling valt. De spelwereld kent maar een beperkt aantal locaties en die bezoek je binnen één playthrough al meerdere keren. En dan wordt er ook nog van je verwacht dat je de game meermaals uitspeelt. De extra speeltijd die daarmee gepaard gaat is wel drastisch korter dan je eerste run, maar het is alsnog veel gevraagd. Na de tweede of derde keer ga je het juist zo prettige en meestal rustige tempo van de game vervloeken. Nier: Automata pakte het beduidend beter aan door meer variatie te bieden in de verschillende playthroughs. De heruitgave van Replicant doet wel een prachtige strik om het slotstuk. Meer details mogen en willen we niet prijsgeven.

Het voelt ergens oneerlijk om Nier Replicant met zijn opvolger te vergelijken, maar dat is nu eenmaal het deel in de reeks dat de meeste mensen als eerste gespeeld hebben. De eerste Nier lijkt na die game wellicht een herhaling van zetten, ook al waren Yoko Taro’s eerste stappen richting succes. Automata deed wat Replicant zo uniek maakte gewoon nog eens heel dik over.

Met ver. 1.22 hebben uitgever Square Enix en ontwikkelaar Toylogic in ieder geval hun uiterste best gedaan om het kwaliteitsverschil tussen Automata en Replicant te dichten. Er is zelfs behoorlijk wat content toegevoegd, waaronder een heel stuk dat Seafront meer gestalte geeft. In het origineel bleef dit vissersdorpje onderbelicht, dus zo’n extra scenario is meer dan welkom. Dankzij de volledig ingesproken dialogen, opgefriste graphics en het verbeterde vechtsysteem is Nier Replicant ver. 1.22 sowieso de definitieve versie. Elf jaar later is de verliefdheid weer even helemaal terug.

Nier Replicant ver. 1.22474487139… is vanaf 23 april verkrijgbaar voor Xbox One, PS4 en pc. Voor deze review is de PS4-versie getest op een PS4 Pro en een PS5. 

Conclusie

8,5

Uitstekend

Conclusie

Als je de eerste Nier iets kunt verwijten, is het dat Nier: Automata op vrijwel ieder vlak beter is. Het blijft een ontzettend sympathieke en ontroerende game, met alle aspecten die zijn opvolger bijzonder maakten, alleen dan zonder die praktisch perfecte uitvoering. Prachtige muziek, charmante personages, de speelsheid waarmee creatief hoofd Yoko Taro het medium benadert; alles zat er al in, maar met Nier Replicant ver. 1.22474487139… heeft het eerste deel ook eindelijk de afwerking die het verdient.

Plus- minpunten

Niet meer zo flets dankzij grondige opfrisbeurt

intiem verhaal met bijzonder bonte cast

prachtige muziek en levendig stemwerk

toegevoegde content maakt meerdere playthroughs beter te verteren

Soms tergend trage en repetitieve gameplay

‘echte’ einde van spel iets te diep weggestopt

straalt minder fel in de schaduw van Nier: Automata