Gevloekt en gescholden, gehuild en geschreeuwd van genot. Het is langgeleden dat ik een dergelijke wi elvallige game heb mogen ervaren.Neverwinter Nights 2 is een verdomd goede RPG, maar tegelijkertijd éénvan de meest frustrerende. Lees hier mijn ervaringen.Grootsch!

De meeste spellen beginnen heel rustig, nemen de tijd met je en latenje uitgebreid kennismaken met de game alvorens je het echte avontuurbetreedt. Zo niet Neverwinter Nights 2, je bent de game nog nietbegonnen of je staat al voor enkele ontzettend lastige keuzes. Alseerste kies je een ras (rond de tien verschillende), dan een kla e(ruim twintig), welke subkla e, of je goed of kwaadaardig bent, welkegod je aanhangt (ook ruim twintig goden), je achtergrond verhaal en nogwat meer van die dingen. Neverwinter Nights 2 is enorm uitgebreid, daarvalt gewoon niet omheen te komen. Uitgebreid zijn is goed, dat hoor jemij ook niet ontkennen, maar de drempel ligt hiermee behoorlijk hoog.

Als je denkt dat je met het kiezen van een Vechter als kla e klaarbent, dan kun je het vergeten. Je kunt namelijk nog aangeven wat voorvechter je bent. Een defensieve die goed gebruik maakt van zijnschild? Of mi chien eentje die liever met grote zwaarden om zich heenhakt? Als je een dwerg gekozen hebt, kun je natuurlijk ook de focusleggen op grote bijlen, dat is leuk? Toch? De mogelijkheden zijn enorm,en dat maakt het begin nogal overweldigend.

Grootscher!

Als je dan eindelijk in het spel komt, krijg je een inleidingaangeboden die je enigszins wegwijs maakt. Niet alles wordt meteen inde training besproken, maar het belangrijkste wordt je wel verteld. Ennatuurlijk ook meteen in praktijk gebracht. Als je door dezeintroductie heen bent, dan kan eindelijk het echte spel beginnen.

Zoals elke goede RPG betaamt, begint het hele verhaal weeronheilspellend. Een leger grijze dwergen, bijgestaan door demonen eneen Orc tovenaar, overvallen het kleine dorpje waarin je bentopgegroeid. Een aantal van je vrienden overleven de aanval natuurlijkniet, maar uiteindelijk wordt met veel moeite toch de aanvalafgeslagen. Je pleegvader vertelt waarom hij denkt dat de aanval plaatsvond en stuurt je op weg om een zilveren artefact te vinden. Is ditzilveren artefact werkelijk de oorzaak van al je problemen? Veel meerzal ik ook niet vertellen, want het verhaal is enorm goed uitgewerkt.Dat alleen al is het spelen van de game waard. Het zal je naar velegrote gebieden leiden, van bandietenkampen tot donkere grotten, maarvervelen zal het niet snel.

Grootscht!

Het enorme avontuur brengt je langs heel veel verschillende vijanden,maar vrienden kom je ook genoeg tegen. Het leuke hieraan is dat je zelf,door middel van de gesprekken die je met ze voert, beslist of zevrienden van je worden of niet. Zo kom je in het begin een dwerg tegendie onder handen genomen dreigt te worden door een groepje mensen. Jekunt het heilige boontje uithangen door hem te helpen en eenvriendschap creëren of de groep mensen aanmoedigen de dwerg in elkaarte slaan. Zelfs als je de dwerg helpt, kun je daarna nog afwegen of jewel samen met hem op pad wilt. Zo krijg je een aantal mogelijkheden omtóch die ene vriend nog in je groep te krijgen.

Uiteindelijk is dit wel nodig ook, want het is wel zo handig om een zogebalanceerd mogelijke groep te hebben. Aan een groep die uit alleenmaar vechters bestaat, heb je vrij weinig. Een combinatie van eenvechter, magiër, dief, enzovoorts is vele malen beter, omdat je danaltijd nog iemand hebt die je van buiten het slagveld kan genezen ófdus van een afstand kan aanvallen, terwijl hij zelf ongedeerd blijft.Frustratie

Zoals al aangegeven, is niet alles perfect aan Neverwinter Nights 2. Erzitten vele kleine dingetjes in die de game vreselijk frustrerendmaken. Het Dungeons & Dragons-systeem waarop de game gebaseerd is(versie 3.5 nog wel), maakt het af en toe best tricky om snel te zienwat het meeste schade aanricht. Ook is de interface niet de meestmakkelijke. Het is geen slechte interface, dat absoluut niet, maar hetis een interface waarop je jezelf helemaal moe op klikt. Er is nietzoals in Titan Quest snel te zien welke extra mogelijkheden ofbetoveringen een wapen heeft door er even met je muis over heen tebewegen. Nee, daarvoor is eerst een rechtermuisknop beweging nodig, daneen linkermuisknop op “Examine”, om vervolgens de tekst die bij hetbijbehorende voorwerp hoort te kunnen doorlezen.

Dan komen we vanzelf weer terug bij het Dungeons & Dragons-systeem,want gemakkelijk zien wat een wapen doet, is het niet. Het heeftallemaal met de gooi van een dobbelsteen te maken, een wapen doet niet8 schade, maar 1d8. Met één gooi van de spreekwoordelijke dobbelsteenmoet er dan een getal tu en een bepaald aantal gegooid worden, en danook nog eens het getal dat de tegenstander verslaat, diebijvoorbeeld het wapen zal laten mi en, of tegenhouden, of wat danook. Je snapt dat het zeer vervelend is om te zien wat je personage kanen hoeveel schade je personage met één slag doet. Dit had veel simpelergemogen en ook gekund. Dit maakt de instapdrempel enorm hoog, zelfsvoor ervaren gamers. Bewijs daarvoor is dat ík het lastig vond, terwijlik toch al heel veel RPG’s in mijn korte levensperiode gezien heb.

Autosave

Grafisch valt er weinig te klagen, al is het een aanrader er wel eenflinke PC bij te hebben. Het ziet er allemaal goed uit en het detailvalt positief mee. Door de grote omgevingen die vaak in beeld wordengebracht, vraagt de game echter nu eenmaal veel meer van je PC danandere gelijksoortige games. Dat is echter niet iets geweest waar ikmij aan ergerde. Nee, nee, dat was het savesysteem.

De autosave werkte gewoon voor geen meter namelijk: ik merkte niet datdeze überhaupt af en toe een save game maakte en als deze er eentjemaakte, dan was het vaak uren gameplay terug. Er wordt in delaadschermen vaak gehint naar vaak te saven. Maar af en toe word jesimpelweg zo enorm opgezogen door het spel dat je hier helemaal nietmeer bij stilstaat. Als je dan uiteindelijk je personages niet meer inleven weet te houden, dan kun je weer uren bezig zijn met terechtkomenop het punt waar je was toen je stierf.

Een eerste keer maakt dat niet uit, een tweede keer zie je ook nog weldoor de vingers, maar bij de derde en vierde keer is bij mij de maatvol en toen kreeg de game toch een aantal keren een scheldkanonnade tehoren van mij. Natuurlijk kun je zeggen dat het niet saven mijn eigenfout is, maar een goede autosave zou gewoon veel van deze problemenopgelost hebben. Dit zou namelijk makkelijk mogelijk zijn geweest alsde game zou saven bij elk gebied dat je binnenkomt, en dat zijn erontzettend veel dames en heren! De laadtijden haalden me af en toeontzettend uit de game. Er zitten enorm veel laadtijden in de game, dieop zich niet erg zijn want negentig procent van de tijd zijn heel kort.Helaas zitten er ook een aantal laadscènes in verstopt die tergend langduren, en je helemaal uit het spel halen.

Het zijn kleine minpuntjes, die echter zo frustrerend kunnen werken dathet in mijn ogen het punt van de game naar beneden trekt. Daar moetechter wel bij gezegd worden dat elke keer dat ik het spel uit woedehad uitgeschakeld, het tien minuten later weer werd opgestart om tochverder te spelen. Neverwinter Nights 2 heeft die zo ontzettendbelangrijke verslavingsfactor gewoon. En de mogelijkheid om nieuwecampagnes en eigen mods toe te voegen met de bijgeleverde tools makende game nog vele malen langer houdbaar dan die ene bijgeleverdecampagne.