We hoopten in onze preview van een aantal weken geleden dat Need for Speed: The Run de goede lijn van het begin van het verhaal wist vast te houden gedurende de rest van het spel. Na de game grondig op alle fronten getest te hebben, kunnen we concluderen dat dit niet het geval is. Maar waar is het nu misgegaan? Op meerdere vlakken eigenlijk.
Spelen met je leven
Het verhaal begint met hoofdpersonage Jack Rourke, die zich flink in de nesten heeft gewerkt. Zo erg zelfs dat de maffia achter hem aan zit. Gelukkig is Jack een begenadigd coureur. Met behulp van een vriendin uit het verleden ziet hij een mogelijkheid om zijn problemen als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. De oplo ing? The Run, een illegale straatrace over bijna vijfduizend kilometer van San Francisco naar New York met als hoofdprijs 25 miljoen dollar. Nu moet hij alleen nog de meer dan tweehonderd andere gegadigden zien te verslaan in een race naar de finish.
The Run is geen langeafstandsrace zoals je mi chien uit de beschrijving van het verhaal zou afleiden. De game is opgedeeld in tien etappes, die elk weer uit ongeveer vijf secties bestaan. Niet alleen moet je gewone races voltooien waarin je tot tien tegenstanders in moet halen voor de finishlijn, maar daarnaast moet je regelmatig van checkpoint naar checkpoint scheuren om zogenaamde ‘verloren tijd’ goed te maken. Verder kent het spel nog Battle Races waarin je niet alleen binnen de tijd bij het volgende checkpoint moet zijn, maar tevens een lastige tegenstander moet verslaan binnen die tijd. Als extraatje mengt de politie zich met regelmaat in de wedstrijd waarbij alles uit de kast getrokken wordt om jou en je mederacers staande te houden.
Kort lontje
Hoewel de game vrij spectaculair begint met een ontsnapping uit een auto die op het punt staat geplet te worden en de daaropvolgende achtervolging door een groep maffiosi, weet het verhaal die spanning en actie niet continu vast te houden. Eigenlijk herpakt deze intensiteit zich pas wanneer je vlakbij de finish bent (The Run gooit er dan zelfs nog een aantal scheppen bovenop). Het lange stuk tu endoor volgt een flinterdun verhaal met amper spannende momenten waar je met een noodvaart aan voorbij scheurt. Gelukkig is het aantal quick-time events beperkt gebleven tot een totaal van vier, want erg blij werden we er niet van. Ze leiden af van de actie op het scherm en voegen weinig toe aan het spel. De game is er ook niet echt bij gebaat dat het hoofdpersonage een ongelooflijke, zelfingenomen zak is waar je totaal geen medeleven voor op kunt brengen. Hierdoor zou je bijna expres op de verkeerde knop willen drukken om hem aan zijn voortijdige einde te helpen.
Met een krappe vier uur is het al mogelijk om de echte eindstreep te halen. De daadwerkelijke tijd dat je aan het racen bent, klokte bij ons net over de twee uur. Veel van de races mi en uitdaging door een te simpel baanontwerp. Vooral in de steden scheur je door enorm brede straten of over zesbaan nelwegen met weinig ander verkeer om rekening mee te houden. Buiten de steden zijn de parkoersen wel een tikje intere anter, maar worden ze alsnog voornamelijk gekenmerkt door simpel ontwerp. Er zijn in het volledige spel maar een klein aantal technische banen waar meer vaardigheden worden gevraagd van de speler. Je moet echt op de hoogste moeilijkheidsgraad racen wil je de adrenaline voelen die de game eigenlijk op een lagere moeilijkheidsgraad al door je aderen zou moeten pompen. Daar komt nog eens bij dat het spel het gevoel van snelheid alleen weet op te wekken wanneer je van de boostknop gebruikmaakt. Of je nu met honderd of meer dan tweehonderd kilometer per uur over de weg gaat, het voelt allemaal even langzaam aan.
Variatie
De wedstrijd die je dwars door het land neemt, zorgt er voor dat je een enorme variatie aan omgevingen tegenkomt. Zo rijd je het ene moment nog tu en de weilanden, om in de buurt van Las Vegas eerst nog een stuk door de woestijn te moeten voordat je door de stad schiet op weg naar eindbestemming New York. De verschillende omgevingen variëren jammer genoeg ook in grafische kwaliteit. Zo weten de stukken door de woestijn en over de snelwegen amper te overtuigen, dat terwijl de landweggetjes langs de weilanden wel goed tot hun recht komen. Ook is het jammer dat er weinig gebruik wordt gemaakt van de omgeving zoals de lawines in het sneeuwlevel uit de demo. Buiten een kleine zandstorm in een andere race valt er weinig natuurgeweld te zien.
De verschillende voertuigen zijn een stuk beter uitgewerkt. Over het algemeen genomen zit het met de selectie aan wagens en hun weggedrag wel goed. Van exotische bolides tot muscle cars en straatracers, alles in aanwezig. De besturing leunt erg naar de arcadekant, maar het is niet alleen maar plankgas zoals bij het vorig jaar verschenen Hot Pursuit. Een aantal van de voertuigen vertoont echter soms wel rare trekjes, zoals het zwerven over de weg, maar wanneer je eenmaal aan de besturing gewend bent, is alles goed te corrigeren met tegensturen. Tunen van je wagen is er overigens weer niet bij. Je kunt hoogstens een andere bodykit op je auto zetten en uit een kleine selectie aan kleuren je keuze maken.
Rare gewaarwording
Een vreemde keuze van de game is dat je sommige autovaardigheden pas ontgrendelt wanneer je stijgt in rijdersniveau. Zo kun je niet vanaf het begin van het verhaal nitro gebruiken, maar moet je dit vrijspelen. Net als de verschillende manieren waarop je de fles met nitro bij kunt vullen, zoals het rijden op de verkeerde weghelft of een bocht met de handrem nemen. Het voelt een beetje misplaatst in een verhaal over een doorgewinterde coureur die letterlijk de race van zijn leven rijdt. Wanneer je de singleplayer voor de tweede keer doorspeelt, zijn al je vaardigheden echter wel gewoon vanaf het begin beschikbaar.
Een andere rare gewaarwording zijn de resets waar het spel gebruik van maakt. Elke keer wanneer je crasht of van de baan raakt, word je teruggezet naar het vorige checkpoint. Op papier klinkt dit prima, maar in de praktijk is het een willekeurig systeem. Op sommige momenten zet de game je terug naar het vorige checkpoint, terwijl je maar een klein stukje naast de baan bent gekomen en je de wagen eigenlijk gewoon weer onder controle hebt. Dit soort momenten zijn enorm frustrerend en vooral op de allerhoogste moeilijkheidsgraad, waar je maar een reset hebt, kun je dit soort willekeur niet gebruiken.
Rad van fortuin
Waar je in de singleplayer nog naar het vorige checkpoint wordt teruggezet, is er in de multiplayer amper een pijl op te trekken waar je weer terug op de baan komt. Het ene moment ga je op hetzelfde stuk meteen weer verder, terwijl je bij een volgende crash mi chien weer een stuk verder naar achter begint. De multiplayer is verder op dit moment nog niet erg stabiel. Het is al een aantal maal voorgekomen dat de se ie vastliep of dat de computergestuurde weggebruikers plotseling voor je neus verschijnen of net zo mysterieus weer verdwijnen.
De multiplayer kan nog wel het nodige werk gebruiken, maar heeft eigenlijk gewoon al niet heel veel intere ants te bieden. Omdat de races uit stukken van de singleplayer zijn opgebouwd, heb je ook hier een groot aantal parkoersen dat enige vorm van uitdaging ontbeert. Verder is bij bepaalde spellijsten het aantal voertuigen waaruit je kunt kiezen beneden peil. Wanneer iedereen alleen maar de keuze heeft uit twee of drie verschillende wagens dan maakt dat de race een stuk minder intere ant. Andere spellijsten die meer keuzemogelijkheden bieden, hebben hierdoor al snel de voorkeur van de ma a.
Er is een manier waarop de multiplayer je toch weet vast te houden voor enige tijd en dat is het bonusrad. Voordat een groep van drie of vier races van start gaat, wordt een slinger aan het rad gegeven. Hiermee wordt bekend waar je voor aan het strijden bent. Het is een enorm sappige wortel die je voor de neus gehangen wordt als er een gloednieuwe auto te verdienen valt met een plaats in de top drie of een speciale achievement wanneer je als eerste eindigt. Het geeft ook een extra impuls om een verloren wedstrijd toch nog zo positief mogelijk te eindigen. Die ene plaats hoger in de eerste race kan aan het eind van de rit toch nog het verschil maken.
Ik daag je uit
Verslavender dan de multiplayer is de Challenge Series-modus. Hierin is het de bedoeling om medailles te scoren in een enorm aantal variërende uitdagingen. Er zijn in totaal tien verschillende gebieden die elk uit vijf uitdagingen bestaan. Het hoofddoel in elk van deze uitdagingen is het behalen van de platina medaille voor het finishen binnen een vastgestelde tijd, maar met een bronzen medaille speel je al de volgende uitdaging vrij. Naast het verdienen van het eremetaal staat het verslaan van een aantal tegenstanders, de politie, de klok of een combinatie van een aantal factoren centraal. Wanneer dit niet lukt, is je eindtijd niet geldig en kun je weer opnieuw beginnen.
Door de integratie van Autolog, waardoor je ook nog eens tegen je vrienden strijdt, en het verdienen van nieuwe auto’s wanneer je aan bepaalde voorwaarden voldoet, weet de Challenge Series de aandacht langer vast te houden dan het oorspronkelijke verhaal. Het is raar dat we voor onze shot adrenaline bij een optionele modus moeten aankloppen. De campagne van The Run mist pit en houdt ons niet continu op het puntje van onze stoel. Als dit spel vergelijkbaar moet zijn met een Michael Bay-film, dan is het een van zijn slechtere werken.
Need for Speed: The Run is getest op de Xbox 360.