Ten tijde van de Nintendo 64 en PlayStation was de driedimensionale platformer een veel voorkomend type game. Loodgieters, reptielen en zelfs handschoenen: je kunt het zo gek niet bedenken of het schitterde wel in zijn eigen game. Tegenwoordig mogen we al in onze handen wrijven als we één keer per jaar in het rond mogen springen. Mushroom Men is dus eigenlijk bij voorbaat al een welkome toevoeging aan de Wii line-up.
Mushroom Men lijkt te zijn ontwikkeld voor de Nintendo 64. Dat is eigenlijk zowel een compliment als een belediging. Het voordeel is dat het in deze tijd van shooters met complexe besturing en volwa en verhaallijnen een verademing is een game te spelen die het allemaal niet te serieus neemt. Het nadeel is dat de technologie niet heeft stilgestaan, terwijl Mushroom Men veelal het tegendeel probeert te bewijzen.
Zo is de game grafisch allesbehalve een pareltje, zelfs voor een Wii-game. Super Mario Galaxy heeft al lang en breed bewezen hoe mooi een platformer voor de console kan ogen. Waarom dan toch zo'n ruw en grauw uiterlijk? Toch is het mogelijk er doorheen te kijken en wie dat doet, wordt rijkelijk beloond. Als paddestoel is de wereld om je heen namelijk heel groot en die microwereld, waarin het gras eerder een bos is en een schoen al een heel obstakel, is goed uitgewerkt. De levels zitten vol met details die je echt het gevoel geven klein en nietig te zijn.
Ook qua gameplay heeft Mushroom Men veel weg van een Nintendo 64-game, maar dan wel in de positieve zin van het woord. Je loopt en springt wat rond, terwijl je stukjes meteoriet verzameld. Dit vanwege het volstrekt onzinnige verhaal, waarin het blijkt dat je als enige paddestoel deze brokken meteoriet kunt absorberen om speciale krachten te krijgen. Zelfshet in de lucht zweven na een sprong, wat zo kenmerkend is voor veel platformers, is hier aanwezig.
Maar er zit meer in de gameplay en dat maakt van Mushroom Men toch een ander soort game dan de games van vroeger. Zo verzamel je constant troep, die her en der verspreid ligt. De game bouwt daar automatisch nieuwe wapens van die je kunt gebruiken tegen de vijanden. Dit verzamelen en bouwen is een leuke extra toevoeging en brengt wat variatie in het geheel. Het vechten met vijanden biedt echter niets speciaals. Een beetje in het rond schudden met je Wiimote zorgt er wel voor dat de meeste vijanden (spinnen, mollen en ratten) weinig uitdaging bieden.
Maar ook hier weet de game op inventieve manier te variëren. Zo kun je de grotere vijanden, zoals konijnen, niet zomaar doden. Hiervoor moet je iets op hen laten vallen, wat je kunt bewerkstelligen met je Sporekenesis. Je kunt dus objecten beïnvloeden door je Wiimote er heen te wijzen en dit geeft de game net dat beetje extra mee. Het is een stuk leuker om een gevaarlijke mol te doden door een bal tegen ze aan te gooien, dan het in het rond schudden van de Wiimote.
Een groot nadeel dat Mushroom Men met zich meedraagt, wat ook een erkend probleem was tijdens de N64-dagen, is de camera. Die is namelijk bijzonder vervelend. Je draait de camera met de vierpuntdruktoets op de Wiimote, maar je hebt eigenlijk helemaal geen zin je vinger daar helemaal naartoe te bewegen. Eigenlijk zou het beter zijn als de camera automatisch al goed zou staan tijdens het platformen, zoals bij Mario Galaxy vaak het geval is, maar helaas. Het is vaak een heel gedoe de camera zo te positioneren dat je ziet wat je wilt zien. En dat is voor een game waarin je van platform naar platform springt en zweeft echt een probleem.
De game is verder afgewerkt met wat minigames voor twee personen en een uitzonderlijk goede soundtrack die met behulp van Les Claypool (van de band Primus) is gemaakt. De muziek past perfect bij de game en gaat echt in je hoofd zitten, net zoals bij die goede platformers van weleer het geval was.