Gelukkig is die hoop niet tevergeefs: Mega Man 11 is in alle opzichten een Mega Man-titel zoals we die gewend zijn. De titelfiguur moet het wederom opnemen tegen Dr. Wily en zijn acht verschillende Robot Masters, die ieder aan het eind van een bijpa end level op de kleine blauwe held wachten. Door de duels met deze robots te winnen, bemachtigt Mega Man een wapenupgrades die de krachten van de Robot Masters nabootsen. Die wapens vormen vervolgens weer de zwakke plek van één van de andere eindbazen. Omdat de je de volgorde waarin je de levels uitspeelt zelf bepaalt, kan je zodoende een efficiënte route door het spel uitstippelen. Inderdaad, dezelfde formule die Mega Man-spellen al sinds 1987 hanteren.
Dat alles zorgt er voor dat Mega Man 11 een nostalgisch gevoel oproept. De visuele stijl is gemoderniseerd, maar past goed bij het karakter van de serie en het personage. Ook op het gebied van gameplay is er nauwelijks iets verandert en die gameplay is in de basis ijzersterk. Op hedendaagse platformen heb je geen last meer van de limitaties en prestatieproblemen die de oorspronkelijke delen op de NES nog plaagden en dat maakt dit deel zonder meer de fijnste spelervaring.
Toch moet gezegd worden dat Capcom het met dit spel enorm op safe speelt en het gebrek aan innovatie is ook een zwakte van Mega Man 11. Het is weliswaar allemaal enorm trouw aan de e entie van Mega Man, maar daardoor voelt het soms wel wat achterhaald aan. De nodige vernieuwingen zouden de game niet hebben mi taan.
Mega Man gaat in de versnelling
Ondanks dat is niet alles in Mega Man 11 is gesneden koek. Zo is er toch een compleet nieuwe toevoeging aan de formule gedaan: het zogeheten Double Gear-systeem. Zoals de naam al deels verklapt betreft het een tweetal speciale vaardigheden die Mega Man ten alle tijden kan activeren, zolang hij daar maar voldoende energie voor heeft. Door de Power Gear te activeren krijgt de kleine robot krachtigere aanvallen en de Speed Gear vertraagt de tijd, waardoor vijanden en obstakels makkelijker te ontwijken of te raken zijn. Als Mega Man's levensenergie een kritiek punt heeft bereikt, kan hij beide Gears tegelijkertijd activeren voor een aanzienlijke toename in kracht.
Het zijn twee aardige mogelijkheden die zo nu en dan van pas komen, maar eigenlijk nooit echt nodig zijn. Ze maken het spel hoogstens wat makkelijker; alle levels zijn ook zonder gebruik van beide krachten prima uit te spelen. Het Double Gear-systeem vormt wel de basis voor het verhaal van Mega Man 11, maar is eigenlijk niet een wezenlijk onderdeel van de gameplay. Voor een toevoeging waar zo geprobeerd wordt nadruk op te leggen is dat heel jammer. Dat alle Robot Masters ook van één van de twee Gears gebruikmaken is dan wel weer een leuke verra ing. Daardoor moet je voor elke baas niet één, maar twee patronen bestuderen en dat maakt ze net even wat uitdagender.
Het ontwerp van de Robot Masters en hun wapens is allerminst teleurstellend. De transformatie van Block Man is verra end intimiderend, Torch Man's arsenaal is een knipoog naar de Street Fighter-serie en de vechtstijl van Fuse Man is visueel behoorlijk indrukwekkend. Het is daarbij best te vergeven dat ze wat betreft thematiek niet bijster origineel zijn. De krachten die je als Mega Man vrijspeelt wanneer je ze verslaat zijn eveneens allemaal heel anders en stuk voor stuk nuttig. Dat ze tijdens het gebruik van de Power Gear een net iets andere functie krijgen komt de variatie alleen maar ten goede. Een ander klein maar leuk detail is dat dit keer naast een nieuw kleurtje ook het uiterlijk van Mega Man's helm verandert wanneer je een speciale kracht selecteert. Het zijn deze dingen die de presentatie van het spel naar een hoger niveau tillen.
Toegankelijk en toch hardcore
De Mega Man-serie staat er om bekend behoorlijk uitdagend te zijn en wanneer je op de normale moeilijkheidsgraad speelt is dat in het geval van Mega Man 11 niet anders. Fanatieke platformliefhebbers worden op hun wenken bediend, maar er is ook aan nieuwkomers gedacht. Er zijn dit keer vier verschillende moeilijkheidsgraden beschikbaar en de lagere standen zijn heel toegankelijk voor mensen die een meer ontspannen ervaring zoeken of minder goed zijn in platformers. Zo heb je op de Newcomer-stand een oneindig aantal levens en word je niet bij een checkpoint teruggeplaatst wanneer je in een afgrond valt. Ook vang je minder schade en zijn vijanden makkelijker te verslaan.
De moeilijkheidsgraad is in Mega Man 11 goed gebalanceerd en zelden oneerlijk. Ondanks de aanwezigheid van allerlei kla ieke Mega Man-elementen is het bijvoorbeeld een hele verademing dat enkele van de meest frustrerende obstakels achterwege zijn gelaten. Zo heb je dit keer gelukkig niet te maken met die vervelende verdwijnende blokken waar menig Mega Man-fan nachtmerries aan over heeft gehouden. In plaats daarvan zitten de levels vol met obstakels die ieder level weer anders zijn. Dat houdt het niet alleen gevarieerd, maar maakt ook dat je elk level weer opnieuw moet leren hoe je voorbij de lastige stukken komt. Zeker op hogere moeilijkheidsgraden, waar je levens beperkt zijn en de checkpoints schaars, is het van groot belang om de flow van een level onder controle te krijgen. Het valt daarbij wel op dat sommige gebieden, bijvoorbeeld het level van Block Man, nét even te lang zijn. Daarmee is de kwaliteit van het leveldesign soms wat wi elvallig.
De Blue Bomber zoals we hem graag zien
De nieuwste telg in de kla ieke franchise is dan mi chien niet perfect, maar het geeft de fans wel precies datgene waar ze op wachtten: een onvervalst platformavontuur met die schattige blauwe robot in de hoofdrol. Inclusief allerlei toffe wapens, goed ontworpen levels en die heerlijke ouderwetse moeilijkheidsgraad. Nieuwkomers zullen bepaalde aspecten van de game wellicht te ouderwets vinden, maar fans van het eerste uur kunnen dit elfde deel blind aanschaffen. Mega Man is eindelijk weer terug. Het is net alsof je na lange tijd een goede vriend weer welkom heet.
Mega Man 11 is nu verkrijgbaar op pc, PlayStation 4, Xbox One en Nintendo Switch. Voor deze review is de Playstation 4-versie gespeeld.
Meer reviews op Gamer.nl: