Toen Max Payne in 2001 uitkwam gold de game als een mijlpaal voor het actiegenre. De shoot outs waren van een dusdanig hoog niveau dat ze werden vergeleken met de ervaring van een John Woo-film en voor het eerst werd bullet time goed geïmplementeerd in een game. Een kla ieker was geboren.
Tegenwoordig is diezelfde actie niet meer dan normaal, maar Max Payne was meer dan slechts een erg goede third person shooter. Het was een belichaming van de film noir, een tijdloze filmstijl met glorietijden in de jaren ’40 en ’50. Nimmer werd die stijl zo volledig in een game gebruikt als in Max Payne en dat maakt het een onderschat cultureel kunstwerk, waar vandaag de dag nog steeds van genoten kan worden.
Maffia en politie
Het verhaal draait om de politieagent Max Payne, een cynische en sombere antiheld die gepijnigd wordt door de moord op zijn vrouw en kind. Hij zweert wraak en komt terecht in de diepe ondergronden van de New Yorkse maffia, waar zich bizarre complotten afspelen. Ondertu en wordt hij ook nog eens onterecht aangewezen als de moordenaar van zijn beste vriend, waardoor de politie eveneens achter Max Payne aan zit. Het zijn kla ieke ingrediënten voor een serieus actiedrama. De donkere stad, ondergedompeld in harde criminaliteit, een mysterieuze femme fatale en de depre ieve toon van de voice over maken het noir-stijltje helemaal af.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Max Payne door middel van een constante voice over met een graphic novel op de achtergrond. Deze vertelstijl werkt perfect om de donkere sfeer van de game te benadrukken, omdat die zo heel erg afhangt van de toon van de voice over en de sombere muziek. De monotone stem van Max Payne luistert goed weg, alhoewel zijn stem in de dialogen soms wat knullig klinkt. Door de tekenstijl voelen de vertelsegmenten grafisch overigens ook niet achterhaald aan.
Invloed van de iPad
De iPad wordt steeds vaker erkend als gaming platform ook al is de kritiek op de besturingsmogelijkheden aanhoudend en in zekere mate ook terecht. De besturing is vergelijkbaar met de poort van GTA III. Dat betekent dat de linker- en rechterkant van het scherm het gebied zijn voor de virtuele joysticks. Deze manier van lopen vergt wat gewenning, maar werkt goed genoeg in grote ruimtes. Nadelen zijn dat de iPad op deze manier echter nooit lekker in de hand ligt en dat het lopen niet nauwkeurig verloopt omdat de wrijving van het scherm niet altijd optimaal is. Daar heb je echter alleen maar last van als je over een balk moet lopen.
De overige knoppen kunnen naar hartenlust geplaatst worden op het scherm en daardoor ben je niet afhankelijk van de lengte van je vingers. Je blijft echter beperkt omdat je maar twee vingers tegelijkertijd kunt gebruiken. Daardoor kun je onmogelijk tegelijkertijd richten en schieten en werkt het wi elen van de wapens niet heel erg intuïtief. Die laatste actie behoeft namelijk een schuivende beweging in de rechterbovenhoek van het scherm, waardoor je je hele hand moet verplaatsen om bijvoorbeeld je sluipschuttersgeweer te verwi elen voor een revolver.
De game ziet er daarnaast prima uit en zou geoptimaliseerd moeten zijn voor het retina-scherm van de nieuwe iPad. Ook op de iPad 2 zijn de omgevingen scherp en ziet de actie er vloeiend uit. Het hoofd van Max Payne heeft daarnaast nog steeds die eigenaardige grimas en de wapperende flapperjas is in vol ornaat aanwezig. Af en toe heeft de game wel eens last van een dalende framerate, maar storend is dat nooit.
Simpele actie
In verband met de oncomfortabele speelwijze op de iPad lijkt Rockstar zich in te dekken door de moeilijkheidsgraad flink omlaag te schroeven. Niet alleen liggen op elke kast, lade of stukje vloer een hoop ammunitie en painkillers, de game kent daarnaast ook een van de meest vergevingsgezinde auto-aims aller tijden. Als je de schietknop ingedrukt houdt en simpelweg in de richting van een vijand loopt trakteer je diegene al op een aantal rake kogels. Draai je vervolgens een rondje, dan schakel je ook de andere vijanden zonder enkele moeite uit. Je kunt die auto-aim overigens ook uitzetten, maar dan is de game onspeelbaar. De kunstmatige intelligentie van de tegenstanders is daarnaast ook niet bijster goed en Max Payne kan honderden kogels tegelijk opvangen. De moeilijkheidsgraad kan overigens tijdens de eerste speelse ie niet aangepast worden, waardoor je verplicht de game moet spelen alsof het een schietschijftraining is.
De lage moeilijkheidsgraad neemt overigens niet weg dat de game nog steeds een verademing is om te spelen. Het schieten gaat lekker vloeiend en de actie ziet er intens uit. Tu endoor kun je ook nog eens variëren met bullet time, waarbij je op een stijlvolle manier wegduikt en schiet tegelijk. Functioneel is het niet, maar leuk is het wel. Het is apart dat Rockstar ervoor kiest om de aspecten die in 2001 zoveel indruk maakte, zoals de actie en bullet time, aan te pa en omwille van de toegankelijkheid. Dat zorgt er in zijn totaliteit echter wel voor dat het spel op de iPad goed speelbaar is en niet meer van je verlangt dan de besturing toelaat. Daardoor voelt de game aan als een luxe versnapering, die zich onderscheidt door zijn bijzondere stijl, en een eervol, doch behapbaar stuk nostalgie