Het kan altijd leuk beginnen als je iets onbekends voor je hebt. Vol hoge moed installeerde ik het spel met de hoop dat ik mi chien wel een onopvallend pareltje in mijn handjes had. De installatie duurde gruwelijk lang, wat het wachten pijnlijk frustrerend maakte. Doelloos liep ik heen en weer door mijn kleine, knu e kamertje, te bedenken waar het over zou kunnen gaan. Iets over de game opzoeken ging op dat moment niet, want door de installatie bevroor nagenoeg de hele laptop. Het enige wat ik wist van het spel, was dat het een hack & slash RPG is, daar moest ik het dus voorlopig maar mee doen.

Enfin, daar gaat het natuurlijk niet om, het gaat er om hoe het spel zelf is. Toen eindelijk het moment van opstarten daar was, kwam mij een relatief mooi menu tevoorschijn. Op de achtergrond een mooi vormgegeven, haast ingame, bos met in de achtergrond iets wat leek op een dwerg die er zijn weg doorheen probeerde te vinden. Als het menu al goed is, moet er toch ook in de rest van de game veel werk zijn gestoken, niet? De positieve stemming kon haast niet meer stuk. Na een nieuw spel opgestart te hebben komt er een wat rommelig filmpje waar de setting en het verhaal worden uitgelegd. Niets bijzonders weer, slechteriken krijgen weer eens voet aan de grond en het is aan jou om de vijanden te verslaan.

Ondanks het onduidelijke filmpje, ontbrak het mij niet aan zin om te beginnen. Direct erna kreeg ik namelijk de mogelijkheid om mijn personage te kiezen. Vijf personages staan er tot je beschikking elk met hun eigen eigenschappen. Er valt te kiezen uit een Elven Guardian, een Dwarven Gunner, een Draconum Mage, een Amazon Huntre en als laatste een Vampire Nightblade. Het lijkt een beetje op een Diablo scherm, waarin de personages voor je neus staan met hun eigenschappen en klaar staan om gekozen te worden. Niet alleen qua opzet, maar ook letterlijk qua look. De personages zijn gemaakt met ingame beelden en zien er totaal niet gedetailleerd uit, terwijl mijn instellingen toch wel degelijk hoog staan. Maakt niet uit dacht ik bij mezelf, mi chien horen ze ook gewoon niet van dichtbij bekeken te worden. Ik selecteer de Draconum Mage, die een half mens, half draak is. Je personage valt nog een klein beetje aan te pa en in de zin van huidskleur, soort horens enzovoorts. Eenmaal uitgekozen ben ik klaar om te starten en duik ik dan ook eindelijk in het spel.

Vanaf dat moment sloeg de sfeer in mijn kleine kamer compleet om. De game zag er totaal niet indrukwekkend uit, ten eerste viel deze grafisch vies tegen. Hoge instellingen, allerhande nieuwe foefjes om alles zo mooi mogelijk te maken stonden aan, maar alles zag er kartelig en onverzorgd uit. Omgevingen bestonden uit grote brede paden met aan de zijkanten alleen veel detail omdat deze toevallig de afbakening van het gebied vormden. Nieuwe items die dropten en je op of om je personage kon hangen, waren amper te zien. Het enige echte opvallende was dat het van een staf naar een mes wi elen wel te zien was. En dan hebben we de HUD nog niet eens besproken. Om even te vergelijken met bijvoorbeeld Titan Quest als andere hack & slash RPG: er is een uitgebreid inventarismenu, waarin zowel alles wat op je personage zit te zien is en daarnaast ook alles wat je in je ta en hebt. Ook is deze groot genoeg om daadwerkelijk te zien wat alles is en waar alles heen moet. In het slechtste geval valt dit met simpel klikken en verplaatsen te bewerkstelligen. Maar niet bij Mage Knight Apocalypse! Alles is hetzelfde opgemaakt, wat inhoudt dat alles bestaat uit vierkante venstertjes met rondjes waarin armor, wapens, plantjes, potions en de rest van de mikmak ingestopt zit. De plaatjes zijn klein en alleen door er met je muis overheen te gaan is duidelijk te zien wat er precies voor bonus aan de wapens zit. Wat dan wel weer vervelend is, is dat alle tekst in het wit geschreven is, waardoor bonu en niet eens zo zeer opvallen en je al snel gehaast over alles heen muist en ze waardeert als rommel. De enige momenten dat ik daadwerkelijk kon zien wat ik op mijn personage had geplakt, was in een bevriend dorp naast mijn storagebox. Als ik daarop klikte, opende in een compact venster opeens mijn inventaris en personagescherm, met alle statistieken en items. Te compact, maar het was op zijn minst nu wel te zien. Echter, zodra ik mijn storagebox met rust liet, kon ik het venster niet meer openen. Frustratie ten top!

Wat de sneltoetsen betreft, dit waren er niet eens zo ontzettend veel. De toetsen 1 tot en met 8 waren bestemd voor spells, waarbij twee spells ook nog onder de eerste muisknoppen gepropt konden worden. Vervelend hieraan was dat het ook spreuken betrof die positief voor jou waren. Shieldspells en dergelijke moest je ook maar op de balk erbij weten te proppen en hopen dat je er genoeg aan had. Op zich was dat nog niet zo heel erg, want om nou te zeggen dat je ook echt ontzettend veel spells had. Omdat ze echter door er op te klikken alleen gebonden konden worden aan de linker- of rechtermuisknop, resulteerde het vaak in mijn dood wanneer ik op het laatste moment nog even dacht een schild erop te werpen door er snel op te klikken.

De vijanden in Mage Knight Apocalypse waren standaard hakvoer, van een AI was amper te spreken. Jammer genoeg waren ze vaak ook een stuk sterker dan mijn personage. Naast dat ze sterker waren, waren ze ook vaak in de meerderheid, wat er toe leidde dat ik al erg snel dood geknuppeld werd. Wegrennen had geen effect, omdat ze me vaker inhaalden en alsnog een zwaard in mijn rug wisten te positioneren. Na het doodgaan kwam je weer tot leven bij je laatste savepunt en kon je proberen jezelf er weer doorheen te knokken. Op den duur gaat dit natuurlijk ontzettend frustreren. Als oplo ing daartegen kon je elke vijand in de map kapot knuppelen, daarna de map verlaten en meteen daarop weer terug te keren. Elke vijand was dan weer gerespawned en klaar om weer een aantal klappen van mij te inca eren, alleen ditmaal was ik op een hoger level.

Wat het levelen betreft, dat was dan wel weer eens iets anders en op zich best innovatief. Helaas was dit ook niet optimaal uitgewerkt. In de meeste RPG's krijg je gewoon een level en daarna kun je aangeven welke vaardigheden je wilt verbeteren. In Mage Knight Apocalypse verdien je de skills echter door ze te gebruiken. Hoe vaker je bijvoorbeeld de vuurbal gebruikt, hoe sterker deze wordt. Daarnaast spekt dit ook je intelligentiemeter aan, waardoor je weer meer mana krijgt. Tevens loopt er om de spreuk een balkje en als dit balkje vol is verdien je een skillpoint, waarmee je de volgende spreuk in de reeks kunt vrijspelen. Echter, dit systeem heeft weer als bijkomend nadeel dat je de spells die haast geen schade toebrengen gewoon weinig tot niet meer gaat gebruiken, waardoor je maar één spreukenreeks kan vrijspelen. En om nou het hele spel te moeten doorlopen, wat op zich al een kunst is, met maar één spreukenreeks? Dat lijkt me nou niet echt jofel.

Om het nog helemaal af te maken blijkt het verhaal ook gewoon niet te boeien, het grijpt je niet bij je strot en het personage dat je speelt blijft een beetje een lege huls voor je. Veel maakt dit niet meer uit, er zijn vele andere dingen die het spel eigenlijk simpelweg de nek om draaien. Dat is jammer, maar helaas.