Lost Planet 2 biedt vergeleken met het eerste deel meer variatie in de omgevingen, nog grotere monsters en behoorlijk wat intere ante multiplayermogelijkheden. Een indrukwekkende jacht op beeldvullende monsters lijkt aanstaande. Maar het cijfer verklapt het eigenlijk al: Lost Planet 2 voldoet niet aan de verwachtingen en is uiteindelijk niet meer dan een middelmatig actiespel.
Aan de productiewaarde ligt het in ieder geval niet. Lost Planet 2 is audiovisueel gezien erg sterk. De vegetatie op de planeet E.D.N. III is gedetailleerd en beweegt op een natuurlijke manier met de wind mee, de lichteffecten zijn erg natuurgetrouw en de bombastische achtergrondmuziek slurpt je in het avontuur. Maar vooral tijdens de gevechten word je af en toe echt weggeblazen. Zelfs als je tegen wat doorsnee soldaten moet knokken, komt Lost Planet 2 nog over als een spectaculair, maar toch vrij normaal actiespel.
Kom je in aanraking met de monsters, dan ontdek je pas echt wat het begrip ‘monsterjacht’ nu eigenlijk inhoudt. De schorpioenen, reptielachtigen en wormen zijn door hun imposante verschijning en glibberige huid zelfs angstaanjagend. Wat mi chien nog wel bruter is, is dat kogels en raketten impact hebben. Sowieso zijn de explosies enorm, zeker als je vanuit een Mech te werk gaat. En schiet je een knieschijf aan gort, dan zakt het beest in elkaar om vervolgens met moeite weer op te krabbelen. Een ding is duidelijk: Lost Planet 2 laat zien hoe je een actiegame presenteert.
Weggeblazen
Het eerste half uur is overdonderend. Wanneer de sneeuwachtige vallei verlaten wordt en je in een subtropisch gebied gedropt wordt, weet je niet wat je overkomt. Maar nadat de eerste twee hoofdstukken doorlopen zijn, beginnen de irritaties. De besturing is lang niet zo stroef als in het eerste deel, maar is nog steeds niet ideaal. Het mikken gaat prima en werkt vrij accuraat, maar het is simpelweg vervelend om over obstakels te springen, een Mech te besturen of je met de grijphaak naar een hoger gelegen platform te schieten. Het lijkt wel alsof je acties met een kleine vertraging overgezet zijn naar het spel.
Deze vertraging is ontzettend vervelend in een snelle actiegame als Lost Planet 2. Het uitvoeren van een sprong of aanval gaat sowieso al wat traag en als er dan ook nog eens ‘inputvertraging’ bijkomt, dan stoort dat des te meer. Dit geldt al helemaal omdat de vijanden enorm snel en accuraat zijn in hun handelen en je acties continu onderbreken door je te beschieten. Dit vormt geen extra uitdaging, maar geeft eerder het gevoel dat je met een oneerlijke strijd bezig bent. De besturing is zeker geen ramp en doet in principe wat ‘ie moet doen, maar deze minpuntjes zorgen er wel voor dat de actie niet overal helemaal lekker aanvoelt.
Compagnons
Een ander irritatiepunt is de kunstmatige intelligentie. Speel je alleen, dan word je opgescheept met drie computergestuurde compagnons. Niets mis mee, zou je denken. Dit gebeurt vandaag de dag immers in zoveel actiespellen waarin de coöperatieve spelmodus een grote rol speelt. Maar in Lost Planet 2 zorgen je maten ervoor dat het simpelweg vervelend is om in je eentje te spelen. Je kunt ze geen opdrachten meegeven en ze helpen je niet mee met het volbrengen van de opdrachten, maar ze gaan wel om de haverklap dood.
Dit laatste is cruciaal. Als team deel je namelijk een puntenaantal, de Battle Gauge. Bereik je een bepaalde plek in het level, dan komen er punten bij, maar sterft iemand, dan gaan er punten af. Bereikt dit puntenaantal het nulpunt, dan moet je de gehele mi ie opnieuw spelen. En aangezien de mi ies vrij lang zijn en ze vrijwel altijd met een pittig eindbaasgevecht eindigen, kun je er gif op innemen dat je behoorlijke stukken moet herspelen. Tu entijds opslaan is namelijk niet mogelijk.
Het eerste deel van het spel is dit nog niet zo’n probleem en overkomt het je mi chien een keer of twee, maar hoe verder je komt, hoe storender deze ontwerpkeuze wordt. Het is zeker niet verkeerd als een spel je uitdaagt, maar wanneer je het gevoel hebt dat je een mi ie puur op goed geluk afrondt, klopt het niet meer. Het ‘treinlevel’ is daar het uitstekende voorbeeld van. Tijdens deze mi ie moet je in een trein van het achterste naar het voorste treinstel zien te komen. Maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Je vijanden schieten belachelijk nauwkeurig, waardoor je vaker dan je lief is uit de trein valt. Dat is nog tot daar aan toe, maar omdat je teamgenoten nogal dom zijn, is het al snel gedaan met je Battle Gauge, zelfs al ben je zelf vrij aardig bezig. En dan eindigt het level ook nog eens met een enorme eindbaas, die behoorlijk pittig is. Als je te vaak dood bent gegaan, zelfs al ben je bij de eindbaas aanbeland, moet het hele level opnieuw. En dat gebeurt vaker dan je zou willen.
Multiplayer
Een rits aan irritatiepunten, en toch verdient Lost Planet 2 een (krappe) voldoende. Hoe dat komt? De coöp. Dan valt een aantal van de eerder genoemde minpunten namelijk weg en is het vrij aardig om tegen die reusachtige monsters te strijden. Je hoeft niet langer alles zelf te doen en het Battle Gauge-systeem is plots een stuk minder vervelend. Nog steeds is het geen ideale opzet, maar je hebt op z’n minst het gevoel dat je het aan jezelf en je teamgenoten kunt wijten wanneer je een level voor de zoveelste keer opnieuw moet spelen.
Speel je met meerderen, dan kun je ook wat meer genieten van de actie zelf. De enorme schaal van de gevechten, brute wapens en voertuigen en de prima afwi eling in omgevingen en monsters zorgen ervoor dat de game toch ook wat hoogtepuntjes kent. Strijd je tegen een enorm monster, dan lijkt het soms zelfs alsof je met een heuse topgame bezig bent. Tijdens dit soort gevechten is Lost Planet 2 op z’n best. Maar wanneer je even later het volledige level opnieuw moet spelen en de besturing je dwarsboomt, dan weet je dat dit niet meer dan een illusie is. Lost Planet 2 heeft veel potentie, maar dit komt eigenlijk alleen tijdens de eindbaasgevechten tot uiting.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor de multiplayer. Deze is leuk, maar kan zeker niet tippen aan de multiplayer van genregenoten. Wel is het lovenswaardig dat er behoorlijk wat spelmodi zijn, waartoe ook een aantal onconventionele behoren. En omdat de wapens en voertuigen voor lekker veel actie zorgen en de omgevingen nog best aardig in elkaar steken, is het nog best tof om hier wat tijd in te steken. Dat je met personages uit Gears of War, Dead Rising en Monster Hunter kunt spelen, is een leuk extraatje.