Lost Ember wil de natuur z’n werk laten doen

We hebben het afgelopen decennium tal van avonturenspellen met louter verhaal en een zeer beperkte mate van spelactie de revue zien passeren. Dat concept heeft vooral veel invulling gevonden bij diverse onafhankelijk studio’s, die deze opzet slim benutten om verhalen te vertellen zonder de noodzaak om groots uit te pakken in graphics of gameplay. Wat dat betreft verdient het Duitse Mooneye Studios lof: met Lost Ember is duidelijk geprobeerd om meer gameplay te verwerken in de interactieve vertelling van een emotioneel verhaal.

Veelbewogen geschiedenis

Het grootste deel van de tijd loop, ren en spring je in Lost Ember rond als wolf, onder begeleiding van een mysterieuze verloren ziel. Al snel ontdek je dat de wereld vol zit met verwijzingen naar jouw evenzo mystieke verleden en je betrokkenheid bij een compleet weggevaagd volk. Op diverse plekken, zoals ruïnes, vang je glimpen op van die veelbewogen geschiedenis. De game weet zo op bepaalde momenten een gevoelige snaar te raken, al kan het soms wel lastig zijn om alle plotelementen duidelijk op een rij te houden.

Onderweg neem je de gedaanten van andere dieren over. De wolf is vooral snel en lenig, maar alleen als marmot kun je door nauwe gangetjes, terwijl diverse vogels je in staat stellen om stukken te vliegen. Hoewel het best vermakelijk is om de spelwereld letterlijk vanuit behoorlijk verschillende perspectieven in je op te nemen, is de toepassing van deze ‘dierwisselingen’ soms wat triviaal – als mol graaf je jezelf vlug een weg onder een krakkemikkige muur, om direct daarna weer als wolf verder te huppelen.

Anderzijds: in de rondte waggelen en fladderen als eend verveelt eigenlijk zelden. Toch komt Lost Ember overwegend over als een opgeleukte walking simulator, met als enige extra bezigheid het spotten van allerlei paddenstoelen, bloemen en andere natuurlijke objecten. Gevechten of agressieve confrontaties tref je hier niet aan, maar wat meer uitwerking in de unieke vaardigheden van elk diersoort had niet misstaan.

Kleurrijk en kaal

De aanvankelijk vooral heel erg groene spelwereld is verrassend uitgestrekt. Later kom je ook indrukwekkende woestijnen en koraalriffen tegen. Op papier kun je die reis vergelijken met de omgevingen die je in games als Journey en Abzu doorkruist, al is Lost Ember duidelijk een stuk minder verfijnd. De meeste modellen en texturen ogen ruw en ook qua belichting doet de game niet echt iets bijzonders. Wat overblijft is een kleurrijke, maar tegelijkertijd toch wat kaal aandoende wereld. Ergerlijker zijn de haperingen en glitches in de besturing van de dieren, die de flow van je verkenningstocht soms hinderen.

Toch is er reden om een lans te breken voor Lost Ember, bijvoorbeeld omdat de game door een zeer klein ontwikkelteam is gemaakt. Niet dat je daarom maar de gebreken voor lief moet nemen, maar de ambitieuze wijze waarop de game een beladen, ontroerend verhaal uit de doeken probeert te doen, is wel duidelijk merkbaar en prijzenswaardig. De keuze voor een grote spelwereld en het brede scala aan diersoorten (meer dan tien), heeft daarmee wellicht geleid tot een gebrek aan afwerking en daadwerkelijk innemende gameplay. Lost Ember laat je evenzogoed een mooi verhaal beleven met net genoeg gameplay om je bezig te houden, maar het niveau van een Journey wordt nooit bereikt.

Lost Ember is getest op PlayStation 4 Pro en is nu verkrijgbaar, ook op Xbox One en pc. De Nintendo Switch-versie verschijnt op een later moment.

Laatste reviews op Gamer.nl:

7

Goed

Conclusie

Met de verkenning van uitgestrekte natuurgebieden in de huid van allerlei dieren biedt Lost Ember een originele manier om een gevoelig verhaal te vertellen. De visuele afwerking is echter te ruw en de gameplayuitwerking te flauw om ‘m echt aan te raden.

Plus- minpunten

Ontroerend verhaal

uitgestrekte spelwereld

Veel haperingen en glitches

wat flauwe gameplay