In mijn tijd als gamejournalist heb ik games van alle kwaliteitsniveaus de revue zien pa eren: van absolute kla iekers tot ondermaatse troep. Nog nooit heb ik echter zo'n walgelijk wanproduct als Leisure Suit Larry: Box Office Bust onder ogen gekregen.
De oudere gamers onder ons zullen Larry als een absoluut cultfiguur binnen de gameswereld herinneren. Van 1987 tot het laatste 2D-deel in 1996 was de Larry-reeks een typische adventureserie. Het speerpunt van de serie was de zeer seksistische humor. Larry zelf is een oversekste sukkel die tot ieders verbazing telkens wel mooie vrouwen aan de haak wist te slaan, door een overmatig portie bluf en bizarre versiertechnieken. Larry bleef zich hierdoor altijd onderscheiden van andere adventuregames en werd met lof overladen. Dat veranderde met Magna Cum Laude, een spel dat van de adventureroots afstapte en waar bedenker Al Lowe bovendien niet bij was betrokken. Met Leisure Suit Larry: Box Office Bust heeft de serie een absoluut dieptepunt bereikt.
Zoals de titel van het spel reeds doet vermoeden, draait Box Office Bust om het filmleven. Je speelt, net als in Magna Cum Laude, met het neefje van Larry Laffer, genaamd Larry Lovage. Het terrein van de filmstudio is vrij verkenbaar en met autootjes kun je er sneller doorheen rijden. De gameplay bestaat voornamelijk uit het platformen door verschillende locaties. Hierbij moet je vaak een aantal objecten binnen een tijdslimiet verzamelen en bevat de game sporadisch ook schietstukjes en vuistgevechten. Hierbij zou de game een gezonde mix van gameplay-elementen in een vrij toegankelijke wereld moeten bevatten.
Helaas is die mix allesbehalve gezond. Elk, maar dan ook echt elk gameplay-element uit Leisure Suit Larry: Box Office Bust is abominabel uitgewerkt. Ten eerste is de besturing volledig waardeloos, waardoor je bij vlagen de controller door je televisie wenst te smijten. Larry blijft continu achter dingen haken, grijpt zich niet vast aan randjes, wil niet van muur tot muur springen of beweegt zich tergend sloom op ladders en langs randen. Door de toevoeging van een tijdslimiet, die in principe vrij ruim is, kan de game enorm gaan irriteren. Juist omdat je niet weet wat voor belachelijke capriolen de besturing, vergezeld door een vaak belachelijk gepositioneerde camera, nu weer gaat uithalen, is het nog maar afwachten of je binnen de tijd je opdracht kan afronden.
Een ander element dat chronisch op je zenuwen gaat werken, is het gebrek aan duidelijkheid over waar je heen moet. Als je bijvoorbeeld objecten binnen een tijdslimiet moet verzamelen, staan deze 'keurig' op je minikaartje aangegeven, inclusief of het object zich boven of onder je bevindt. Je hebt echter vaak geen idee of het object zich binnen of op een gebouw bevindt, en vaak ook niet hoe je het object dan bereikt. Wederom door de aanwezige tijdslimiet gaan dergelijke mi ies enorm vervelend werken. Het wordt pure trial-and-error. Als je zo'n mi ie dan haalt, heb je meestal ruim voldoende tijd over. Maar alleen omdat je in de vorige, mislukte pogingen er al achter bent gekomen wat je moest doen.
De draconische besturing werkt ook door in de handgevechten, die zo slap aanvoelen dat je amper van gevechten kunt spreken. Negen van de tien keer raken je klappen de tegenstander overigens niet. Een ander subelement, het schieten, voelt eveneens slap aan. En, niet verra end, is hierbij de besturing zweverig en inaccuraat. Het rijden in de autootjes door de studio is handig om niet te grote stukken te lopen. Jammer alleen dat er, als je een auto nodig hebt, deze er vaak niet is. Eentje zoeken kost dan vaak evenveel tijd als naar je mi ie lopen. En als je dan een rijdende auto ziet die je wilt pakken, dan valt Larry meteen om als hij ook maar tegen de auto schampt, waarna de auto snel wegrijdt. Prachtig bedacht door de ontwikkelaars! Nog een leuk feitje met betrekking tot de auto's: tegen kleine pionnetjes knal je keihard aan.
Gedurende de game betreed je meerdere 'dreamscapes'. Dit zijn filmsets waarin jij jezelf al dromende de held acht. Het idee is leuk, alleen in deze dreamscapes komen alle fouten die de game rijk is 'mooi' samen. Met name het hemeltergende platformgedeelte laat al zijn gebrek aan kwaliteit in volle glorie in deze stukken zien. Net zo slecht is overigens de 'humor', voor zover je dat woord aan de game kunt verbinden. Oldskool Larry-games blonken uit door de seksistische grappen op een scherpe en erg droge manier te brengen. Box Office Bust blinkt vooral uit in brugklashumor die zelfs met de grootste moeite simpelweg niet grappig gevonden kan worden. Als je in een game die draait om seksisme willekeurig het woord 'kut' en 'neuken' door het hoofdpersonage laat zeggen, wil dat nog niet zeggen dat je grappig bent. En dat is dit spel dan ook niet. Helemaal niet.
De checklist aan beschamend slechte onderdelen van Box Office Bust is niet compleet zonder de graphics te noemen. De game kent namelijk de grafische kracht van de Unreal Engine 3, waarmee onder andere Gears of War en BioShock zijn gemaakt. Ofwel, een engine die, voordat deze Larry het levenslicht zag, nog wel geacht werd om een bepaalde ondergrens qua grafische kwaliteit te bieden. Deze ondergrens heeft Box Office Bust bij deze dan te pakken. Het spel ziet er simpelweg spuuglelijk uit, en dan echt op alle onderdelen. Noemenswaardig zijn hierbij schaduwen, die simpelweg drie keer geprojecteerd worden op verschillende kanten van een object, iets dat twee consolegeneraties geleden nog wel eens gebeurde. En als je iets te hard richting een gebouw rijdt, krijg je een gigantische pixelbrij te zien voordat het gebouw inlaadt. En dan hebben we het niet over een texture met een iets lagere resolutie, maar letterlijk over gigantische pixels. Je moet het zien om te geloven.
Het is een groot raadsel waarom uitgever Codemasters deze game opgepikt heeft uit de fusie van Activision en Vivendi, want het is een absolute schande voor het medium games in het algemeen geworden. Weet je wat, laten we er maar gewoon over ophouden.