Laten we het allereerst hebben over het perspectief. Niet alleen dat van het spel zelf maar ook dat van de makers. We vermoeden dat zij van een afstandje hebben gekeken naar de serie en tot de conclusie zijn gekomen dat je vanaf daar een veel betere kijk hebt op de dingen die er echt toe doen. Mi chien is het daarom dat we Lara deze keer vanuit een isometrisch perspectief kunnen aanschouwen. De camera blijft altijd schuin boven haar hangen en neemt daarmee genoegen met een bijrol binnen de spelervaring. Op die manier krijg je alle ruimte om je te richten op waar het eigenlijk om draait; tombes leegroven. Mooi niet dus, dat gedeelte beschrijft het verhaal al voor je. Een korte introductie praat je bij en laat zien dat Lara zich inmiddels al in het hart van een verloren gewaande, Mayaanse ruïne bevindt. Door toedoen van een van haar minder cultureel ingestelde ‘collega’s’ is er een vloek over de wereld uitgeroepen en is het gedaan met de aarde als deze niet voor zonsopgang wordt opgeheven.
Pro-actief
Het is aan jou als speler om de rommel op te ruimen en alles in de tombe weer netjes op zijn plek te leggen. Maar daarvoor heb je wel een schat nodig, en laat die nou net meegenomen zijn door de kwade god Xolotl, die gratis bij de vloek werd geleverd. Het resultaat is een gestaagde achtervolging die bestemd is te eindigen waar hij begon. Deze cyclische insteek blijkt zeer treffend voor een verhaal dat voor hetzelfde geld weggelaten had kunnen worden. Wat door moet gaan voor een plot komt neer op de antagonist, Xolotl, die je steeds een stapje voor is en poorten achter zich dichtgooit die jij vervolgens weer open moet zien te krijgen. Toch slaagt dit verhaal er wel voldoende in een situatie te schetsen die vraagt om een sterk staaltje problem solving van Lara’s kant.
Met 'problemen' doelen we dan uiteraard op de vele vijanden en valkuilen die het spel rijk is. Hoe je dat als Lara oplost, komt meestal neer op het leegschieten van haar flinke arsenaal aan wapens, al is gezond verstand soms ook genoeg, zeker als het om de puzzels in het spel gaat. Want je bent dan wel bezig met de wereld van de ondergang te redden, het toneel in Lara Croft and the Guardian of Light is nog altijd een ruïne vol met bovennatuurlijke vijanden, genadeloze hinderlagen en soms bottenkrakende puzzels. Eén obstakel dat we daar niet bij hoeven te rekenen is de besturing van het spel. Deze werkt namelijk erg lekker en zorgt samen met het isometrische camerastandpunt voor bijzonder soepele gameplay die recht doet aan de atletische capaciteiten van Lara. Helaas gooit de Xbox 360-controller roet in het eten, want zijn vierpuntsdruktoets maakt het snel maar doelgericht wi elen tu en wapens vrijwel onmogelijk. Gelukkig daarom dat ieder geweer er eigenlijk wel in slaagt om tegenstanders met de grond gelijk te maaien en anders kun je altijd nog via een iets minder directe manier een ander wapen selecteren.
Veelzijdig
En geweren, die heeft Lara wel. Je begint het spel met twee standaardpistolen maar krijgt al gauw meer wapens tot je beschikking, waaronder dubbele magnums en een vlammenwerper. Hoeveel meer hangt af van je prestaties tijdens de levels. Naast de bekende Achievements zijn er binnen iedere stage namelijk een aantal uitdagingen om je aan te wagen. Met succes volbrachte taken leveren je extra wapens of items op. Het vrijspelen van een wapen is meestal gekoppeld aan het behalen van een vastgesteld aantal punten, die in de vorm van edelstenen over de gebieden zijn uitgestrooid maar ook uitgedeeld worden bij het feilloos verslaan van vijanden. Ook zijn er specifieke uitdagingen die snelheid, timing, zorgvuldigheid of gewoon goed denkwerk van je verlangen. Hiervoor word je beloond met zogeheten ‘relics’, voorwerpen die bepaalde vaardigheden van Lara versterken, zoals vuurkracht of snelheid, maar andere daarbij (meestal) beperken. Je kunt er hiervan in totaal drie van gebruiken, wat je een zekere vrijheid geeft in de manier waarop je het beste met Lara overweg denkt te kunnen. Daarbij zijn deze items en wapens een goede motivatie om meer te doen in ieder level dan enkel naar het einde toe te werken.
Met al die wapens en relieken op zak verbaast het je mi chien als we vertellen dat Lara ook nog eens heel acrobatisch is. Ze kan springen als een malle en tovert er met gemak opeenvolgende en achterwaartse salto’s uit. Verder heeft ze nog een touw met een grijphaak om muren en andere obstakels te bestijgen. Combineer dit met haar offensieve mogelijkheden en je beseft al snel hoe goed Lara Croft and the Guardian of Light eigenlijk speelt. Juist omdat je het speelveld waarin je al je capriolen uitvoert van een afstandje bekijkt, vormt het geen belemmering en blijft de aandacht gericht op de actie. Dit wordt nog eens versterkt door het compacte maar sfeervolle ontwerp van de levels. De ruimtes worden klein gehouden maar komen door subtiele details en een oog voor schaal in de achterliggende omgeving toch tot leven als overblijfselen van een oude beschaving. Tel daarbij op dat Lara zich met een paar drukken op wat knoppen overal een weg doorheen duikt, springt, klautert, schiet en bombardeert en je hebt een hele fijne spelervaring.
Teamspeler
Waarom heb ik dan nog een speerwerpende aspirant-nudist nodig, vraag je? Nou, laten we vooropstellen dat het singleplayergedeelte op zichzelf the Guardian of Light al de moeite waard maakt. En dan moeten we ook gelijk melden dat de coöperatieve modus in het spel momenteel alleen offline te spelen is. Wil dat dan niet zeggen dat de coöp het ondergeschoven Mayaanse kindje is van het spel? Nee, verre van, het wordt er alleen maar beter op. Wie het spel eerst alleen heeft doorlopen en daarna een tweede speler erbij roept, merkt al snel dat de puzzels niet meer zijn wat ze ooit geweest waren. De obstakels zijn namelijk zo aangepast dat het de coördinatie van twee spelers vereist. Samenwerken is daarbij e entieel en hoe dit in zijn werk gaat is wat deze modus zo leuk maakt. Het tweede personage in het spel, de Mayaanse krijger Totec, kan namelijk niet alles wat Lara kan, maar andersom zal zij ook in hem soms haar beter uitgeruste meerdere moeten erkennen. Waar Lara in de singleplayer de magische speer van Totec krijgt, wordt deze in de coöp aan hem zelf toebedeeld. Ook draagt hij een schild bij zich waar hij Lara mee op kan tillen om hogerop te komen. Lara kan op haar beurt Totec over haar touw laten lopen en hem via muren optrekken.
Je bent dus in veel opzichten volledig afhankelijk van elkaar, maar omdat het teamwork zo intuïtief is uitgewerkt, kent de coöp dezelfde gestroomlijnde spelervaring die de singleplayer zo prettig maakt. Natuurlijk is het ook leuk om elkaar juist dwars te zitten en ook daar is aan gedacht. Je bent namelijk nog steeds afhankelijk van je score om wapens en items te verdienen maar de in het level te verzamelen edelstenen worden niet netjes tu en jou en je medespeler gedeeld. Tot op zekere hoogte wordt het dus aangemoedigd om voor eigen succes te gaan. Dat je daarbij je medespeler aan zijn lot overlaat om zelf snel alle punten binnen te harken is een niet onprettige bijzaak. Verwacht daarna echter geen oprechte helpende hand meer, want ook hij of zij kan jou hetzelfde kunstje flikken. Deze bijzonder geslaagde coöperatieve modus, samen met een goede singleplayer en de stimulans om het spel uit te pluizen voor alle items, maakt Lara Croft and the Guardian of Light een waardige deelnemer aan de Xbox Live Summer of Arcade. Is het niet nu, dan wel als de online coöp over ruim een maand wordt toegevoegd.