Pingu
Intere ant is dat Kirby's eerste spel op de Nintendo DS, precies tien jaar geleden, eigenlijk precies dezelfde opzet kent. Toen vertikte 'ie het in Kirby Power Paintbrush al de juist zo befaamde zuigkrachten te benutten om vijanden te kopiëren, dus mocht je de route letterlijk uittekenen op het touchscreen. Het verschil met Kirby and the Rainbow Paintbrush is op het eerste gezicht vooral visueel: voor het eerst maakt de franchise gebruik van een claymation-stijl, wat zorgt voor een verra end pa ende presentatie. We zouden haast gaan hopen op een cro over met Pingu – de bekende claymationserie waar de twintigers en dertigers onder ons mee zijn opgegroeid.
Onder begeleiding van fijne vrolijke deuntjes en Kirby's olijke kreuntjes rol je in de hoofdcampagne door de levels in een poging de wereld voor de zoveelste maal van een groot kwaad te ontdoen. Onderweg naar het einde van elke route is het van groot belang om power-ups te verzamelen – wanneer je meer dan honderd sterren hebt, kan Kirby in een (bijna) allesverwoestende aanval naar voren spuiten om bepaalde hinderni en te overwinnen. Reguliere vijanden kunnen vaak ook verslagen worden met een simpele beuk, eindbazen vereisen slim gebruik van de genoemde 'sterrenslag.' Opvallend genoeg keren eindbazen later in het spel terug in ietwat complexere vormen, wat voelt alsof de creativiteit (of de tijd) van het ontwikkelteam op een gegeven moment is opgeraakt.
Regenbooglijn
Het grootste probleem zit 'm echter in de manier waarop je Kirby meestal door de levels begeleid. De stylusbesturing op het touchscreen werkt niet geweldig op de Wii U GamePad. Het uittekenen van de lijnen wordt beperkt door een meter die leegloopt als je veel op het scherm hebt gekrabbeld – een begrijpelijke spelmechaniek, die echter frustreert wanneer je aan het einde van een grote hindernis millimeters regenbooglijn tekort komt. Ook het verslaan van vijanden zonder de sterrenpower-up werkt ongemakkelijk, omdat je Kirby hiervoor moet aanraken terwijl ‘ie in beweging is óf je net druk aan het tekenen bent. Gelukkig mag je van tijd tot tijd op alternatieve wijze een level doorkruisen, bijvoorbeeld in de gedaante van een vlug vurende tank.
Verwacht met een uurtje of tien wel aan het einde van de game te komen. Je kunt echter nog lang blijven speuren naar de nodige collectibles, zoals beeldjes en bewegende schetsen die de personages en het verhaal op komische wijze verder toelichten. Bovendien is er een lading extra uitdagingen die het uiterste van je tekenvaardigheden vragen – vooral leuk als je die manier van Kirby besturen eenmaal toch onder de knie hebt gekregen. De tofste feature is zonder meer de optie om een groepje vrienden op hetzelfde scherm als Waddle Dee's Kirby te laten vergezellen: zij kunnen wel 'gewoon' lopen, springen en aanvallen dankzij besturing met de knoppen van de Wii-mote. Puzzels oplo en is er voor hen logischerwijs minder bij, maar het betere platformwerk wordt er een stuk vermakelijker van.