Het lijkt logisch Killing Floor in één adem te noemen met Left 4 Dead. Dit komt voornamelijk omdat in beide titels het coöperatief uitschakelen van zombieachtige wezentjes centraal staat. Mede hierdoor valt het kwaliteitsverschil tu en beiden des te meer op. Waar de hoge productiewaarde van Left 4 Dead in elk opzicht merkbaar is, weet Killing Floor op geen enkel vlak de middelmaat te ontstijgen.

Killing Floor voelt, oogt en speelt als een veredelde modificatie van een bestaand spel. Echt opzienbarend is dit niet, want Killing Floor is van origine een mod voor Unreal Tournament 2004. Dit verklaart dan ook grotendeels waarom het spel voor een budgetprijs in de schappen ligt en het spelprincipe niet veel meer omvat dan het gezamenlijk afknallen van een bepaald aantal hordes aan gemuteerde ventjes.

Wat gedurende de eerste speelse ie gelijk opvalt, is dat Killing Floor een pittig spel is, op welke moeilijkheidsgraad ook gespeeld wordt. Ten eerste zijn de vijanden, die variëren van onzichtbare vrouwtjes tot insectachtige wezens, relatief sterk. Daarnaast heb je steevast de beschikking over een zeer beperkt aantal kogels, welk wapen je ook gebruikt. Mocht je de hordes, waarvan het aantal al van tevoren vaststaat, desondanks weten te overleven, dan zal de zogenoemde Patriarch je het leven zuur proberen te maken. Dit reusachtige wezen kan gezien worden als de eindbaas van het geheel en is in staat je met één klap te doden.

Veelvuldig gebruikmaken van het coöperatieve spelelement is dan ook noodzakelijk om de mi ies tot een goed einde te brengen. Dit kan natuurlijk door elkaar rugdekking te geven, maar het is ook mogelijk om elkaar te helen. Daarnaast valt er te kiezen tu en verschillende kla en, elk met eigen vaardigheden. Naarmate je meer met een bepaalde kla e speelt, wordt je personage sterker op het betreffende vlak. Dit element is weliswaar nauwelijks vernieuwend, maar zorgt wel voor iets meer fine e. Het is immers handig om een uitgebalanceerd team op poten te zetten, om zo de meest uiteenlopende vijanden te kunnen bestrijden. Verwacht echter geen enorme diepgang, dat heeft Killing Floor simpelweg niet te bieden.

Het overleven van een horde levert op de een of andere manier overigens ook het nodige geld op. Dit bedrag kun je gebruiken om tu en de verschillende hordes gedurende een zeer beperkte periode nieuwe wapens, kogels en wapenuitrustingen aan te schaffen bij een handelaartje. Doordat de plek van deze handelaar na elke horde verandert en zo hier en daar munitie- en medicijnenpakketjes te vinden zijn, moet je de volledige omgeving gebruiken. Hier staat helaas wel tegenover dat de omgevingen zelf behoorlijk inwi elbaar zijn en tegenvallen qua strategische mogelijkheden. Veel verder dan een kille gangetje tructuur en een weidse omgeving zonder poespas reikt het namelijk niet.

Het aanbod aan wapens is op zich prima. Naast de gebruikelijk handpistolen en mesjes kun je ook aan de slag gaan met vlammenwerpers en kettingzagen. Dit zorgt voor een aardige variatie, zowel visueel als speltechnisch. Spijtig genoeg laat de algehele uitwerking nogal te wensen over. Niet alleen kennen de wapens stuk voor stuk een gebrek aan impact, ook komt het ontbreken van een subtiel mikpunt op het scherm het geheel niet bepaald ten goede. Gezien de snelheid van de actie, de hoeveelheid aan mutanten en de inconsequente werking van de wapens onderling is het dan ook vrij lastig om fatsoenlijk te mikken. Eigenlijk dien je dit namelijk op gevoel te doen, maar dit is door de bovenstaande elementen een stuk lastiger dan gewenst.

Naast de reeds genoemde minpunten treden er geregeld connectieproblemen op, is de menustructuur nogal onoverzichtelijk is en zijn de animaties ronduit belabberd. Het zijn stuk voor stuk verschijnselen die door het lage prijskaartje wat draaglijker worden, maar hun aanwezigheid zeker niet rechtvaardigen. Al deze kanttekeningen zijn dan ook tekenend voor het rauwe en ongepolijste karakter van Killing Floor, waardoor het spel de status van veredelde modificatie niet weet te ontstijgen.

Met het idee achter Killing Floor is niet eens al te veel mis en dat de presentatie en het verhalende aspect tekort schieten, is ook niet echt relevant. Sterker nog, het spelconcept heeft de nodige potentie, gezien de populariteit van de oorspronkelijke versie van het spel. Het is dan ook vooral de zwakke uitwerking van een aardige modificatie die ervoor zorgen dat het totaalplaatje nogal teleurstelt.