Het eerste deel van Just Dance verkocht ondanks alle kritiek als warme chocolademelk op een schaatsbaan. De game zag er netjes uit en kende veelzijdige muziek, maar het ontbrak Just Dance aan diepgang en gevoel voor vooruitgang. Just Dance was, zoals de titel impliceert, dansen zonder doel en daardoor was het alles behalve een ‘spel’. Hoe zit dat met deel twee?
Geen spel
Qua gameplay is Just Dance 2 net zoals zijn voorganger. Je neemt de Wii Remote in je hand en danst de bewegingen op het scherm na. Een daadwerkelijk doel ontbreekt daarbij. Er is geen verhaalmodus, er zijn geen verschillende moeilijkheidsgraden en er is al helemaal geen online mode. Zichtbare progre ie in de vorm van doelstellingen ontbreekt dus. Je merkt echter wel aan jezelf wanneer het beter gaat. Je moet verder willen, omdat je het leuk vindt om te dansen. Daar leunt het spel erg sterk op. Just Dance 2 is net zo min een game als zijn voorganger, maar daardoor hoeft het nog niet slecht te zijn.
Je speelt dus helemaal niets vrij. Alle 44 nummers (exclusief de downloadbare liedjes) zijn direct speelbaar en je kunt meteen aan de slag met de vier modi. Gelukkig zijn er al meer modernere popnummers te kiezen dan in deel één, want toen kwam het recentste nummer uit 2000. Zeventien van de beschikbare nummers verschenen de afgelopen acht jaar, waardoor dit spel fri er aanvoelt dan zijn voorganger. Voor de gamers die houden van de muziek uit de jaren ervoor: ook daar valt genoeg te dansen. Elvis Presley, Donna Summer en zelfs James Brown laten je heupen meeswingen.
Multiplayer
Naast de gebruikelijke Just Dance-modus, waar je gewoon danst, zijn er drie andere onderdelen. In Duets speel je samen met iemand anders. Deze modus probeert zich te onderscheiden door spelers bewust te maken van hun omgeving: wat doet mijn partner en wanneer moet ik mijn danspasjes inzetten? Helaas komt dit niet helemaal uit de verf, omdat naar het scherm kijken al genoeg is om daar achter te komen. Maar dit coöp-dansen is wel enorm lachwekkend, vooral als je partner faalt. Voor deze modus zijn een aantal nummers aangepast zodat de pasjes daadwerkelijk verschillen van die uit de singleplayer. Dat had eigenlijk wel met alle nummers mogen gebeuren.
Een andere multiplayermodus is Dance Battle. Met twee teams van maximaal vier man neem je het tegen elkaar op. Verwacht geen échte dance offs, vier tegen vier-danswedstrijden, want het uiteindelijk winnende team dankt dat aan de totaalsom van de individuele scores. Desondanks is het wel spannend. Maar je moet je maar afvragen of dat zou kunnen thuis: met acht man voor de tv dansen. De Just Sweat-mode is voor de meest fanatieke dansers. Hier kun je bijhouden hoeveel calorieën je verbruikt tijdens het dansen, al is het meer een verkapte trainingsmode.
Zoutzak
Dit dan pel voor de Wii maakt geen gebruik van een externe camera, zoals met de Kinect-game Dance Central wel het geval zal zijn. Daardoor lijkt het soms een beetje vaag hoe je score bepaald wordt. Waar het om gaat is de techniek van de dans: de Wii Remote registreert met hoeveel kracht hij heen en weer gezwiept wordt. Hij merkt dus ook wanneer je actief meedoet of er als een zoutzak bijstaat, wat duidelijk effect heeft op je puntenaantal. Wanneer je dan echt zin hebt om te dansen, loont het ook echt om goed je best te doen; dat versterkt de funfactor van deze game.
Als je dus denkt dat dan je rustig onderuitgezakt hoge scores kunt halen, dan heb je het mis. Het is altijd beter om die pasjes te doen die van je verlangd worden, want daar gaat het om. Natuurlijk lukken ze niet in één keer, dus moet je veel tijd in het spel steken. Desondanks is Just Dance 2 leuker met je vrienden dan in je eentje, ook al heb je meteen die 44 nummers tot je beschikking. Het feit dat er geen echte doelstellingen zijn voelt heel onwennig aan. Vrij te spelen kostuums hadden als extra motivatiemiddel ingezet kunnen worden. Maar daar lag voor Ubisoft de focus niet. Waar het uiteindelijk om gaat is het plezier van het dansen en wie dat zoekt, haalt met deze software een hoop plezier in huis.