Journey is wars van alle conventies. Voor een game die zo heet (en niet Destination, bijvoorbeeld) staat alles enigszins verra end in het teken van het bereiken van een specifieke bestemming. Verder maakt het eigenlijk niet uit wat je nu bent, doet, mag of moet. Het enige wat telt, is dat je wilt. Je wilt naar wat nu nog in de verte ligt. Daarvoor zul je de uitgestrekte zandvlaktes moeten trotseren.
Behoeft geen uitleg
Waarom wordt nooit uitgelegd, maar dat blijkt ook helemaal geen e entiële informatie. Journey vertelt je precies waar je heen moet, maar doet dat nooit expliciet. Zo draait de camera bijvoorbeeld subtiel de richting op waar je ongeveer heen moet. Hierdoor ervaar je het verdere ontbreken van een tutorial (op wat knoppenuitleg na) niet als een gemis. Er is altijd een punt van aandacht ergens ietsjes verderop, dat als een met water doordrenkte wortel voor je neus hangt. Het enige wat jij hoeft te doen is je tocht blijven voortzetten.
Dat laatste komt neer op surfen over de zandduinen en zweven door de lucht. Het zanderige landschap leent zich uitstekend om overheen te glijden. Rondvliegende of fladderende flarden kun je met een druk op de knop naar je toe trekken om jezelf in de lucht te lanceren. Vervolgens zweef je als een (zweef)vogel zo vrij door de lucht. Dat lijkt mi chien een routinematige aangelegenheid, maar hoe verder je komt, hoe meer het voelt alsof je door een sprookjeswereld aan het vliegen bent. Zelfs dat het zich uiteindelijk grotendeels afspeelt in een verlaten vlaktes, kan dat gevoel niet onderdrukken.
Fantastisch
In tegendeel. De landschappen blijven overwegend leeg, maar met iedere verandering van locatie, wi elt ook gelijk de stemming. Kleurt de woestijn donkerblauw door gebrek aan zonlicht, dan past de muziek zich aan en benadert deze zelfs het duistere. Je voelt je op dat moment daadwerkelijk even ongemakkelijk, ook al is er verder geen enkel bewijs dat er iets naars in het verschiet ligt. Hoe dichter je bij de bestemming komt, des te meer Journey zijn eens zo fijn gedefinieerde stijl – heel veel zand – links laat liggen en in plaats daarvan je fantasie aanspreekt. Het zorgt ervoor dat je zeker de laatste tien minuten - bij wijze van spreken dan, want je hebt je vingers nodig om te gamen – je handen voor je mond houdt uit verbazing. Dat je reis kort daarna ten einde komt, voelt dan oprecht jammer.
Dat sentiment zullen medespelers ongetwijfeld met je delen. Iedereen bereikt hoe dan ook te snel zijn bestemming, maar onderweg is er toch een soort saamhorigheid ontstaan tu en jou en je reisgezellen. Wie dat zijn, blijft in principe verscholen in de anonimiteit die de multiplayer van Journey kenmerkt. Je ontmoet tijdens je reis wel echte mensen, maar verbale communicatie is niet mogelijk. Samenwerking, zoals elkaar een zetje het luchtruim in geven, is zo enkel het pure resultaat van de wetenschap dat er een gezamenlijk doel bestaat. Dat oogt vanzelfsprekend, maar blijkt in zijn eenvoud heel bijzonder. Net als Journey.