De JRPG is eenbehoorlijk vastgeroest genre. De loskoppeling tu en het verhaal en deeigenlijke gameplay, het gebrek aan dynamiek tijdens het spelen zelf, eenachterhaald save-systeem en eenoverdaad een zinloze spelopties, personages en zijsporen in het plot, zijn inelke game in het genre terug te vinden. Toch blijven we altijd hopen dat ereens een JRPG komt die het genre flink op zal schudden. Infinite Undiscoverybijvoorbeeld, een spel dat géén geschiedenis heeft van twaalf eerdere delen enminstens zoveel spin-offs. Een mooie gelegenheid om alles anders te doen, zouje denken. Het begint alvast clichématig. Een introfilmpje toont invogelvlucht een gigantisch bouwwerk onder rustgevende muziek, terwijl de Japansenamen van de medewerkers van de ontwikkelstudio in beeld komen. Wat volgt iseen actiescene die we veel liever zelf hadden gespeeld, maar waar we pa iefnaar mogen kijken. Vervolgens dalen we af een kerker in, waar een jongenbevrijd wordt door een spionne. Voorbereid op een lange uiteenzetting van hetverhaal zetel ik me wat beter op de bank, wanneer ik plotseling geacht wordt decontroller ter hand te nemen. Dat is sneller dan verwacht. We zijn weerhoopvol. De eerste stapjes in de wereld wakkeren de hoop alleen maarverder aan. Het gevecht ysteem is volledig in real-time en de gevechten vindenplaats in dezelfde omgeving als waar je doorheen loopt om van A naar B tekomen. Geen aparte arena's dus, een verademing.  Heel gecompliceerd is het vechten niet. Jehebt een korte, zwakke en een lange, krachtige aanval en de combo's bestaan uiteen x aantal keer de korte aanval, gevolgd door de lange. Later komt er nog welwat meer diepgang in het vechtsysteem, maar het blijft hoofdzakelijk rammen opde twee aanvalsknoppen. Het verhaal is wel weer typisch JRPG. De hoofdpersoon Capellis jong, naïef en heeft een voorgeschiedenis die bij hemzelf niet bekend is, ofer niet toe doet. Toch is hij degene die de zware last op zijn schouders krijgtom de wereld van de ondergang te redden. Iemand heeft de maan vastgeknupt metgrote kettingen en die moeten stuk voor stuk verbroken worden om de vrede teherstellen. Helaas hebben ze die kettingen niet allemaal op dezelfde plekbevestigd, waardoor je van hot naar her moet reizen om die kettingen te vinden.Dit uiteraard met een divers gezelschap, van een toekomstig staatshoofd tot eengrote beer en van twee kleine kleutertjes tot een rancuneuze vechtersbaas. Je komt bij dit gezelschap aanvankelijk door eenmisverstand. Je wordt bevrijd uit een kerker omdat je wordt aangezien voor eneKoning Sigmund, een belangrijk figuur de wereld van Infinite Undiscovery. Hijis aanvankelijk de enige die de kettingen omver kan meppen. Uiteraard kun je opje klompen aanvoelen dat de uiterlijke overeenkomst meer is dan een toevalliggegeven, en dat het later in het verhaal nog een rol zal gaan spelen. Enfin, het komt er op neer dat je telkens naar een andere ketting toeloopten intu en allerlei avonturen beleeft. Tijdens deze avonturen voegen zich steeds weer nieuwe mensen bij je meute en krijg je daardoor weer meer inzicht in het achterliggende verhaal. Datverhaal is niet bijster origineel, maar is wel intere ant genoeg om gedurendehet spel te blijven boeien en kent een licht humoristische ondertoon die deboel net luchtig genoeg houdt, al is de humor eerder infantiel dan spitsvondig. Zoals het een RPG betaamt is Infinite Undiscovery meer danhakken alleen. Je doet ervaring op, trekt een nieuw harnas aan en gebruiktdrankjes en kruiden om jezelf weer op te peppen. Daarnaast zijn er nog tal vanspelmogelijkheden die de nodige diepgang moeten brengen. In het eerste uur vanInfinite Undiscovery worden in een rap tempo vrijwel alle spelmogelijkheden erdoorheen geramd. Het ene is nog niet bezonken, of het volgende spelelementwordt alweer uitgelegd. Sommige daarvan zullen vervolgens nauwelijks een rolvan betekenis spelen, tot later in het spel of soms helemaal niet. Waarom zedan zo nodig meteen geïntroduceerd moeten worden, is ons een raadsel, want hethaalt de vaart er enorm uit in het begin en je cognitieve beperkingen wordensnel bereikt.Een van de belangrijkste mogelijkheden is het connecten met andere personages. Dit iseen vreemde manier om hun speciale krachten op jouw commando uit te latenvoeren, mocht je wat meer controle willen hebben over het gevecht. Zelf heb jeechter niet de beschikking over speciale aanvallen, wat de gevechten alleenmaar verder versimpelt als je niet geconnect bent. Je hebt wel een fluit, maardat ding is schier nutteloos, behalve voor het onthullen van verborgenvoorwerpen. Als die fluit er niet was geweest en je zelf ook twee specialekrachten kon hebben, werd het vechten direct wat meer divers en scheelde hetalweer één optie in het uitgebreide menu. Het spelverloop van Infinite Undiscovery is strikt lineair,soms op een wel heel vervelende manier. Dit kan het best geïllustreerd wordenmet een voorbeeldje. Op een gegeven moment krijg je de opdracht om het huisdiervan iemand te zoeken. Je moet eerst rondvraag doen in het dorp om erachter tekomen waar het dier te vinden is. Een kindje vertelt me dat hij het huisdierhet dorp heeft zien verlaten. Dus ik ga door de poort naar buiten en kam eenhele woestijn uit, maar geen beest te vinden. Wel veel vijanden. InfiniteUndiscovery geeft je weinig indicatie of je op het goede pad zit of niet, omdatoveral wel vijanden respawnen en ersoms vrij open locaties zijn met meerdere uitgangen. Dus ik dacht dathuisdiertje nog wel ergens te kunnen vinden. Zonder succes. Bleek dat ik eerstterug naar het dorp moest gaan om met mijn opdrachtgever te praten nadat ik methet kindje had gepraat. Blijkbaar was het niet vanzelfsprekend dat ik het dierzelf ging zoeken en moest dat eerst bevestigd worden. Eenmaal ik dat gedaanhad, was het huisdier ineens wel in de woestijn. Niet plausibel, onrealistischen nodeloos frustrerend. Gelukkig zijn zulke situaties vrij zeldzaam omdat jedoorgaans alleen een recht pad af kunt wandelen waarin je hordes monsters depan in hakt. Dit is niet heel enerverend, want zoals gezegd is het vechtsysteemvrij beperkt. Mensen die houden van levelen en plunderen, zullen er echter welhun ding in vinden, hoewel het plunderwaar dat je vindt wel ietwat tegenvalt.Zelden kom je echt mooie dingen tegen, al kun je met heel veel zinlozematerialen wel weer intere ante voorwerpen maken. Sparen dus! Verder is dedrang om je personage helemaal uit te kienen of te levelen niet heel groot,mede door de geringe noodzaak ervan. Als je genoeg gezondheidsdrankjesmeeneemt, dan ben je beter bewapend tegen een eindbaas dan wanneer je een netiets beter harnas aanhebt. Het is trouwens geen pretje om het af te leggentegen een eindbaas, want dan mag je het voorafgaande gedeelte ook overnieuwdoen. Men is niet zo vriendelijk geweest net voor de eindbaas de mogelijkheidte bieden om je spel op te slaan. Waarin Infinite Undiscovery wel verschilt van de doorsneeJRPG is de spelduur. In een krappe twintig uur kun je het uitspelen, een grootverschil met de vijftig tot honderd uur die je in sommige andere games in hetgenre moet investeren. Op zich was die twintig uur niet erg geweest wanneer hetspel ontdaan was van de zinloze zijpaden in het plot en van eindeloze,herhalende omgevingen met steeds dezelfde monsters, maar Infinite Undiscoverystikt ervan. Zou je die eruit halen, dan blijft er nog minder speeltijd over,je krijgt dus zeker niet meer waar voor je uren dan bij een doorsnee JRPG,eerder minder. Ook visueel weet Infinite Undiscovery geen potten te breken. Hetziet er allemaal wat flets uit, de texturen herhalen zich te snel en sommigeeffecten zoals ontploffingen, zijn ronduit lelijk. Je magische spreuken mogener dan wel weer wezen, net als de personages zelf. Infinite Undiscovery is geen rampzalig spel, maar het doetook niets buitengewoon goed. Tegelijk zijn er wel een aantal dingen die tochecht anders moeten, anno 2008. Het begaat veel fouten die haast bij hetJRPG-genre horen, maar zet daar geen slimme innovaties tegenover. Het real-timevechtsysteem mist diepgang, een aantal spelmogelijkheden komt niet uit de verfen met een geringe spelduur die ook nog eens bol staat van de herhaling, krijgje weinig waar voor je geld. Het verhaal is leuk, maar niet bijster origineel.Grafisch is het ietwat achterhaald. Wat blijft er over? De muziek is leuk enhet is competent. Daar hebben we een pa end cijfer voor.