Het kwade trektiedereen aan. Het is één van de merkwaardige eigenschappen van de mens, deintere e in daden die iedereen veroordeelt als moreel onaanvaardbaar. Depopulairste films gaan over oorlog en over criminelen, we blijven maardoorlezen over de holocaust, en ook in het medium der games is deze hang naarhet kwaad doorgedrongen. Uiteraard in de vorm van actiespellen waarin jetientallen bad guys omlegt met eenvolautomatisch machinegeweer, maar ook op andere manieren. Zelf de slechterikspelen bijvoorbeeld. En hoe komt dit beter tot uitdrukking dan de duivel zelvedienen. Infernal geeft je deze speciale mogelijkheid, wat moet leiden tot eenunieke ervaring.Maar is die ervaring wel zo uniek? Nee. Want alshoofdpersoon Ryan Lennox één of andere Amerikaanse geheim agent was geweest metwat extra krachten, had het verhaal en de gameplay maar ietsje pietsjeaangepast hoeven te worden, en we hadden eenzelfde speelervaring gehad. Hetklinkt erg intere ant: je speelt als lid van de duivelse geheime dienst, envecht tegen je voormalige werkgever, de geheime dienst van de hemel. Maar inplaats van een origineel verhaal neer te zetten en allerlei morele dilemma’s teverweven in het plot, gaat het ongeveer zo: de mensen van de hemel hebben eenapparaat gemaakt waarmee ze zonder medeweten van God de wereldbevolking totslaaf willen maken, en de duivel wil er een stokje voor steken. We hebben hetal zo vaak gehoord, maar dan met een willekeurige Ru ische schurk of een Arabischeterrorist in de rol van de slechterik. Jammer, jammer, jammer. Tijdens hetspelen heb je haast het idee dat een clichématiger verhaal dan dat van Infernalgewoonweg niet mogelijk is, en dat met zo’n groot potentieel aan mogelijkheden. Maar laten we bij het begin beginnen. Infernal is een derdepersoon hooter waarbij jij de rol van Ryan Lennox vertolkt. De Etherlight, de geheimedienst van de hemel, kon jouw werkwijze niet geheel appreciëren, en zodoendeword je horkerig afgeserveerd. Maar dan komt Lucifer met een offer you can’t refuse: voor hem gaan werken ofkapotgeschoten worden door de wraakbeluste Etherlight. Het is kiezen tu entwee kwaden, en je kiest voor het Kwaad: je gaat werken voor de Aby , deaardse geheime dienst van de duivel. Dan ga je op pad met als doel deEtherlight tegen te houden.De game speelt zoals je dat van een third-person shooter magverwachten. Je knalt er lustig op los, zoekt dekking, duikt weg en knalt weerverder. Bovendien heeft de duivel je ‘gezegend’ met enkele speciale trucjes. Zoheeft elk wapen een infernal attack, wat simpelweg wil zeggen dat hetdesbetreffende schiettuig een iets vernietigender uitwerking heeft. Ook kun jejezelf voor enkele seconden teleporteren (om een vijand even van achter tebestoken of om een knopje in te drukken waar je anders niet bij kunt) en kun jeook andere dingen teleporteren. Zowel levende als dode vijanden verander je vanplek, net als bijvoorbeeld grote kisten die in de weg staan. Andere objectenteleporteren werkt tamelijk stroef, maar jezelf teleporteren gaat gelukkiglekker vloeiend. Om gebruik te maken van deze duivelse krachten, heb je mananodig. Mana verkrijg je door vijanden aan gort te schieten, maar ook door je tebevinden in ‘duivelse’ gebieden, zoals onderaardse stelsels of verwoestegebouwen. Bovendien heb je een infernalvision, waarmee je allerlei plekken ontdekt waar health en mana ligt,alsook andere objecten die zich aan het blote oog onttrekken (ingegraven mijnenbijvoorbeeld).So far, so good, zul je mi chien denken. En daar zit eenkern van waarheid in. Infernal is namelijk best wel leuk om te spelen. Hetdekking zoeken werkt bij nader inzien toch wel redelijk (hoewel niet altijdeven goed), het spel ziet er erg goed uit en het geheel voelt verzorgd aan.Echter, wanneer je de game objectief en kritisch bekijkt (en dat moet bij eenreview) dan moet je concluderen dat Infernal op een aantal gebieden simpelwegtekort schiet. De gevechten zijn enorm scripted, wat vooral te merken is in eenlater level op een vliegdekschip. Als je naar een dekkingsplek loopt, komen ereven drie vijanden aan, en als je die hebt omgelegd en naar de volgendedekkingspositie rent, komen er weer drie aan. En zo gaat het maar door en door.De vijanden zijn niet in alle gevallen even snugger. Hoewel ze je flankeren endekking zoeken, zullen ze altijd een voorwaartse beweging naar je toe maken,ook al gaat dat ten koste van hun dekking. Bovendien voegt Infernal in geen enkel opzicht ook maar ietstoe aan het genre. Alles wat Infernal doet, is al eens beter door andere gamesgedaan. Wanneer je een derdepersoons actiespel speelt, dan wil je pureintensiteit, vijanden die stijlvol meters naar achteren vliegen, liters bloed,een constante voortstuwing van een intere ant verhaal. Niets van dit alles zitin de game. Bovendien is daar nog de tergend slechte voice-acting. Werkelijk inelke scène is Ryan Lennox ongelooflijk cynisch, zelfs als hij tegenover demeest verschrikkelijke tegenstander staat. Het is dan heel moeilijk om de gameserieus te nemen. De duivel heeft een stem zoals je van de duivel zouverwachten: zwaar en kwaadaardig. Maar het klinkt cliché en irriteert. OokBarbara, een vrouw die je bijstaat, praat zonder emotie als ze dat wel zoumoeten doen. De beweging van de lippen helpt ook niet mee, want die is slecht.De game zou bij momenten juist voortgestuwd moeten worden door tu enfilmpjes,maar door dit soort gebreken is het tegendeel waar.Samenvattend kun je zeggen dat Infernal een leuk spelletjeis om even doorheen te spelen. Tijdens het spelen zul je je niet ergeren, hetis één vloeiende speelervaring. Echter, dergelijk games waren er jaren geledenook al. Bovendien is er géén multiplayer en zijn er géén extra speelmodi, endat na een tamelijk kort verhaal. Het is jammer dat Infernal de intere anteinvalshoek op geen enkele manier heeft weten uit te buiten en er zelfs ingeslaagd is één van de meest clichématige games van de afgelopen tijd teproduceren. Het lijkt alsof de makers een game in elkaar knutselden en er ophet laatst nog even wat duivelse dingetjes doorheen flikkerden. Niet dat dezeaspecten nou zo slecht zijn uitgewerkt, maar er had veel en veel meer meegedaan moeten worden. En dat is eigenlijk het verhaal van de hele game: depotentie is op geen enkele manier uitgebuit.