Plak je vandaag de dag ergens het predicaat 'indiegame' op, dan geeft dat gelijk een goed gevoel. De afgelopen drie à vier jaar zijn er behoorlijk wat onafhankelijke ontwikkelaars die succes hebben geboekt. De meest in het oog springende voorbeelden van 2010 zijn uiteraard Super Meat Boy en Limbo. Deze titels hebben als een malle verkocht op online diensten als Steam en Xbox Live Arcade. Maar lang niet elke indiegame is zo'n fijn lot beschoren. Incertitude is zo'n game.
De ouverture van Incertitude is intere ant. Je speelt als doctorandus Borowskistein en bent bezig met een of ander wetenschappelijk experiment. Maar zoals het een bebrilde onderzoeker betaamt, gaat niet alles naar wens. Een van je machines slaat op hol en voordat je het door hebt, slurpt 'ie je op. Je ondergaat een metamorfose en hebt iets weg van een zwart spookje. Erger nog, je komt terecht in een andere (parallelle?) wereld. Kwaadaardig oogt ze niet; warme kleuren en ronde vormen maken hier de dienst uit en zorgen voor een aangename sfeer. Incertitude heeft zo'n 'indielook' waar je gelijk verliefd op wordt.
Fractie te laat
Juist wanneer je het gevoel hebt dat Incertitude wel eens voor een verra ing kan zorgen, word je met je neus op de feiten gedrukt. Het verhaal speelt totaal geen rol meer en je rol als wetenschapper doet er ook niet toe. Incertitude is ondanks het veelbelovende begin niets meer of minder dan een tweedimensionale platformgame. Wanneer de platformactie een beetje redelijk is, dan is hier uiteraard helemaal niets mis mee. Maar helaas is dat niet het geval.
Dat komt vooral door de lo e besturing. In Incertitude is het de bedoeling dat je obstakels ontwijkt en Prince of Persia-achtige sprongen maakt om het einde van een level te bereiken. Technisch gezien klopt het spel echter niet helemaal. Je zweeft bijvoorbeeld net iets boven de ondergrond, waardoor het lastig is om in te schatten wanneer je moet springen. Het komt geregeld voor dat je denkt nog een paar stappen te kunnen zetten, maar dat je plompverloren in de afgrond valt. Bovendien moet je er rekening mee houden dat het spel gevoelsmatig net een fractie te laat reageert. De precieze platformactie van bijvoorbeeld Super Meat Boy gaat niet op. Het is soms zelfs meer een kwestie van geluk.
The Incredible Machine
Dat is ontzettend jammer, want de levels zijn zo verkeerd nog niet. Het is zelfs zo dat het op voorhand niet helemaal duidelijk is hoe je het einde van een level bereikt. Er zijn veel teleporters, die je elk weer naar een andere kamer verplaatsen. Met bommetjes kun je stenen hinderni en vernietigen of juist een ondergrond creëren. Incertitude is in zekere zin een puzzelgame met platformelementen, waarin je moet uitzoeken hoe de verschillende kamers met elkaar verbonden zijn. De voorwerpen en obstakels die je tegenkomt hebben wel wat weg van The Incredible Machine. Een goed teken, aangezien dit spel bekend staat om zijn veelzijdigheid.
Alleen vallen de puzzels al snel in herhaling. Het draait enkel en alleen om het springen in teleporters en het creëren of vernietigen van ondergronden. Het verschil tu en de verschillende levels is eigenlijk alleen dat de sprongen iets uitdagender worden en je meer obstakels moet ontwijken. Meer variabelen, zoals gekke voorwerpen of daadwerkelijk intelligente vijanden, had het spel goed gedaan. Dat had de slappe besturing niet gerechtvaardigd, maar had wel iets meer nadruk gelegd op ingenieus spelontwerp. Nu is Incertitude niet meer naar een inwi elbare indiegame met een paar aardige puzzels, een eenzijdig leveldesign en een onbetrouwbare besturing.