Hyrule Warriors: Age of Calamity is veel meer dan een zoethoudertje

Het verhaal van Hyrule Warriors: Age of Calamity zoomt in op de beruchte oorlog, die Hyrule honderd jaar voor Breath of the Wild consumeerde. Dat betekent een hoop veldslagen, oorlogshelden maar bovenal oneindig veel vijanden. Perfect voor een musou-game, zo dacht Koei Tecmo. Na een kort introductiefilmpje wordt spelers direct opgedragen om met Link de eerste grote aanval op Hyrule Field af te slaan. Switch-bezitters kregen de kans om het eerste hoofdstuk te doorlopen door de demo te downloaden en hebben dus een idee hoe de game speelt. Wat daaruit niet duidelijk wordt is dat het slechts het topje van de ijsberg qua gevechten en verhaal betreft.

Meerwaarde

De grootste vooruitgang, ten opzichte van de eerste Hyrule Warriors-game, is namelijk het samenhangende verhaal. In tegenstelling tot het vorige deel is het doel van de game te allen tijde duidelijk, en dat heeft alles te maken met de meeslepende tussenfilmpjes in de game. Net als in The Legend of Zelda: Breath of the Wild blijft het gek om ingesproken stemmen te horen in de game. De stemmen maken de tussenfilmpjes echter een levendig geheel en zorgen ervoor dat je in de fictieve wereld wordt gezogen.

Elke zwaai met het slagzwaard van Link, of klap met de knots van Daruk, voelt als een stap richting de overwinning. Aan het einde van elke missie worden liefhebbers van Breath of the Wild dan ook beloond met een interessant stukje achtergrondverhaal. Deze lore voegt in zekere mate ook echt wat toe. Denk aan wat er precies fout is gegaan tijdens de voorbereiding op de oorlog met Calamity Ganon. Daarnaast worden de sleutelpersonages en hun verleden een stuk beter uitgelicht, en dat biedt spelers zelfs een reden om terug te keren naar The Legend of Zelda: Breath of the Wild.

Door de veldslagen aan elkaar vast te knopen met een lopend verhaal is het grootste gebrek van het eerste deel dus in één klap verholpen. Het tweede aspect waar Hyrule Warriors in tekortschiet, zijn de weinig sfeervolle omgevingen. Zoals eerder benoemd is ook dit probleem deels verholpen. Natuurlijk hebben we nog steeds te maken met afgebakende speelvelden, maar de cartoon-achtige levels en iconische plekken wekken toch de illusie dat je rondloopt in de omvangrijke wereld van Breath of the Wild. Dat terwijl er op gebied van gameplay maar weinig overeenkomt met de openwereldgame.

Variatie

Wanneer de gameplay van een game volledig rust op hack ‘n slash, is het wel zo belangrijk dat er genoeg variatie aanwezig is. Wanneer je urenlang dezelfde aanvalscombinatie uitvoert op groepjes vijanden, gaat dat immers snel vervelen. Van verveling is in Hyrule Warriors: Age of Calamity amper sprake. Niet alleen kunnen spelers in de huid kruipen van uiteenlopende helden, maar zijn er voor deze personages ook nog onderscheidende combo’s vrij te spelen. Door lichte aanvallen af te wisselen met zware aanvallen, kunnen verschillende aanvalspatronen worden uitgevoerd. Hoe verder je in de game komt, hoe meer opties er worden vrijgespeeld.

Dat geldt overigens niet alleen voor de combo’s. Gaandeweg worden er namelijk ook nieuwe personages vrijgespeeld. Personages waar je niet altijd van had verwacht dat je ermee mocht gaan vechten, Hestu bijvoorbeeld. Telkens als je het idee hebt een personage onder de knie te hebben, verschijnt er wel weer een nieuwe held om te trainen. Ondanks dat je negen van de tien keer tegen dezelfde hordes vijanden vecht, wordt de game daarom niet herhalend.

Dan zijn er ook nog de Sheikah Slate-aanvallen; Stasis, Remote Bombs, Magnesis en Cryonis. Deze runes zijn een goede aanvulling op de standaardaanvallen en openen deuren naar allerlei verschillende combo’s. Het is heerlijk om eerst een paar lichte klappen uit te delen aan een Moblin, dan de tijd stil te zetten met Stasis om hem vervolgens na een paar rake zware aanvallen door de lucht te zien vliegen. Een ander voorbeeld is om je mannetje te staan wanneer er een Lynel op je afstormt, om vervolgens een ijsblok tevoorschijn te toveren met Cronis om jezelf te lanceren. In andere woorden: het grote aanbod aan aanvallen doet een beroep op je creativiteit en gaandeweg leer je welke combo’s wel of niet voor jou werken.

Focus

Natuurlijk is het leuk om je als een bezetene een weg te banen door tientallen Bokoblins en Lizalfos, maar een beetje uitdaging is op lange termijn ook wel prettig. Net als in het vorige deel, kunnen spelers zich wagen aan verschillende uitdagingen die diens vaardigheden flink op de proef stellen. Gedurende het hoofdverhaal maken een hoop bekende minibazen hun opwachting, op plekken waar je ze verwacht. Zonder te veel te verklappen is het belangrijk dat je tijdens deze gevechten écht geconcentreerd bent en dat de verschillende combo’s in de vingers hebt.

Verder is het belangrijk dat de speelbare personages op hetzelfde niveau blijven. Vanzelfsprekend ontstaat er een voorkeur wat de verschillende personages betreft. Het is immers ontzettend verleidelijk om telkens Link te selecteren. Gelukkig kunnen de andere personages ook worden getraind zonder dat je telkens hoeft te selecteren. Voortgang kan namelijk worden gekocht met rupees in de militaire basis. Dat betekent overigens niet dat de andere helden afschreven mogen worden, want oefening baart kunst. Urbosa is bijvoorbeeld ongeëvenaard wat crowd control betreft. Bovendien verplicht de game spelers bij vlagen om met een bepaald personage te spelen.

Knullig en storend

Toch is Hyrule Warrior: Age of Calamity verre van perfect. Op het technisch vlak schiet de nieuwste game van Koei Tecmo echt tekort. De veelvoudige framedrops en de onhandige camera kunnen simpelweg niet door de vingers worden gezien. Een direct gevolg van deze tekortkoming is onnodig sterven. Wanneer de camera zich vakkundig achter een boom positioneert, zie je letterlijk door de bomen het bos niet meer. Je hebt dan dus geen idee welke kant je op loopt. Afgaan door willekeurige framedrops, tijdens een intensief gevecht, voelt daarnaast oneerlijk aan en werkt flink demotiverend. Het vervelendste is echter dat de matige techniek afdoet aan de immersie, hetgeen wat juist de boventoon hoort te voeren in een Zelda-game.

Nee, Hyrule Warriors: Age of Calamity is niet de volgende grote Zelda-game, maar dat is dan ook niet het bestaansrecht van de game. Wat het wel is, is een uiterst vermakelijk spel en een flinke stap in de goede richting voor alternatieve Zelda-games. Uitvoerige veldslagen waar techniek en tactisch inzicht geboden zijn worden afgewisseld met fijne en betekenisvolle tussenfilmpjes. Het is jammer dat de game technisch wat steken laat vallen, anders hadden we te maken met de perfecte Zelda spin-off.

Hyrule Warriors: Age of Calamity verschijnt op 20 november voor Nintendo Switch.

Lees de laatste reviews: