Van de muur naast je vliegen de vonken af. Snel zoek je dekking. Een aantal vijanden doemen op voor je. Ze vuren onophoudelijk op je. Gelukkig laten je maten je niet in de steek. Ze staan hun mannetje en vuren terug. In het gevecht dat volgt blijf je dekking zoeken, af en toe terugvuren en rekenen op je maten om de vijanden om te leggen.
Stupify!
Als je nu denkt dat we Gears of War aan het spelen zijn, of mi chien toch Killzone, dan zit je er niet eens zo ver naast. De game in kwestie is namelijk Harry Potter and the Deathly Hallows – Part 1. Aangezien de Harry Potter-films steeds grimmiger en volwa ener worden, dacht ontwikkelaar Electronic Arts dat ze hetzelfde met games moesten doen. In plaats van het creëren van een vrolijk, schools spelletje met een open spelwereld, zoals de voorgaande game-iteraties van Harry Potter, is deze game een volbloed derdepersoons schietspel. Het enige verschil met een titel als Gears of War is dat je in Deathly Hallows een toverstokje hebt in plaats van een machinegeweer en dat je met een bebrilde nerd speelt in plaats van met een veel te brede space marine… en je kunt natuurlijk geen aliens in tweeën zagen.
Wat betreft kwaliteit lijkt dit Harry Potter-deel in ieder geval niet op de eerder genoemde games. In het begin denk je: dit spelletje knalt nog best lekker weg. Het hilarische is dat werkelijk elke toverspreuk eigenlijk stiekem het equivalent van een wapen uit je doorsnee shooter is: stupify als handgun, confundo als sniper rifle, wingardium leviosa als gravity gun, confringo als raketwerper, enzovoorts. Deze vreselijk doorzichtige aanpak is het eerste kwartier nog niet eens zo vervelend. De omgevingen zien er niet geweldig uit, maar weet bij vlagen de Potter-sfeer over te brengen. Bovendien zit er een lekker tempo in het spel. In tegenstelling tot de vorige delen is deze game volledig lineair en ben je 80% van de tijd bezig met knallen.
Confundo!
In die andere 20% ben je bezig met stealth, een element dat perfect binnen de franchise past door Harry’s onzichtbaarheidsmantel. Jammer alleen dat deze stukjes enorm irritant zijn. Zo is het zo dat je deze secties, in tegenstelling tot de rest van de game, vanuit de eerste persoon speelt. Loop je tegen iemand aan, dan word je gesnapt. Vanuit dit perspectief heb je echter amper kijk op je omgeving, waardoor het continu maken van rondjes de meest praktische manier van manoeuvreren onder je onzichtbaarheidsmantel het wordt. Bovendien loopt er een metertje leeg als je de mantel al lopend gebruikt en als deze op is, dan word je zichtbaar. Vaak moet je dan een stukje lopen, een half minuutje uit je neus eten en vervolgens verder lopen: een compleet nutteloze en irritante toevoeging.
Wingardium Leviosa!
Hoewel het schieten in eerste instantie nog best lollig lijkt, word je het na een tijdje toch meer dan zat. Het ontwerp van de levels is eentonig en komt erop neer dat je één kant op loopt (naar voren) en één ding doet (schieten… pardon, spreuken uitspreken). De variatie in de schietstukjes is echt nog minder dan nul. Het spelletje duurt zo’n acht uur en zeker de laatste uurtjes duren echt tergend lang door schier oneindige stromen vijanden in levels die je al eerder bezocht hebt. Zodra de spinnen als vijand worden geïntroduceerd, komen ze gelijk in tientallen. Er is geen enkele uitdaging in het verslaan van deze vijanden en je haalt er door het gebrek aan variatie ook geen lol uit.
Verder doet de game wel meer dingen slecht, die clichématig genoeg pa en bij een afgeraffeld filmspel. Zo zijn sommige checkpoints bizar slecht geplaatst, waardoor je de extreem repetitieve stukjes waar het spel vol mee zit helemaal opnieuw moet doen, mocht je een keer sterven. Ook wordt het verhaal op een enorm warrige manier verteld. Als je het boek niet gelezen hebt of de film niet hebt gezien, heb je echt geen enkel idee wat er aan de hand is. Dit gevoel wordt alleen maar versterkt doordat je op volstrekt willekeurige momenten een drietal uitdagingen moet volbrengen voordat je verder mag spelen. Het is een goedkope manier om het spel kunstmatig te rekken en verhaaltechnisch gezien een onverdedigbare.
Confringo!
De tragiek van Harry Potter and the Deathly Hallows – Part 1 is nog wel dat de aanpak van deze game best had kunnen werken. De keuze voor een derde persoons schietspel heeft alleen erbarmerlijk slecht uitgepakt. Acht uur lang krijg je het absolute minimum van wat nog een game genoemd kan worden voorgeschoteld, in op beschamende wijze in herhaling vallende levels. Als je lol wilt hebben met Harry Potter, ga dan naar de film of pak het boek er weer eens bij. En als je een derdepersoons schietspel wil, mi chien is een brede space marine dan toch een betere optie dan een bebrilde tovenaar.